Úrval - 01.06.1964, Blaðsíða 38

28
ÚRVAL
að haustmyrkur fór að.
Ég get varla sleppt hér lítilli
sögu, sem ég hef frá fyrstu hendi,
en er all sérstæð: Fjármaðurinn
á Snartarstöðum hafði í febrúar-
mánuði fengið orlof til Húsavik-
ur á fund kunningja sinna; í
stað sinn fékk hann frumvaxta
bóndason úr Núpasveit til fjár-
gæzlunnar, en féð var á svokall-
aðri „Borg“ norður undir Snart-
arstaðanúpi. Snjór var ærinn og
fjöruskaflar miklir þar útfrá,
undir háum bökkum. Nýi fjár-
maðurinn var ekki nógu kunn-
ugur til þess að varast þessa
hættu sem skyldi og hleypti fénu
i fjöruna, á meðan hann starf-
aði að öðru. Þegar hann vitjaði
fjárins aftur, var meira fallið að
en hann hugði; fjöruskaflarnir
voru svo örðugir uppgöngu, að
ekki komust upp nema forustu-
kindurnar og fáar aðrar, hinar
frískustu; smalinn reyndi að
sækja aftur forustuféð, en sú til-
raun fór eins og hinar fyrri.
Litill tími var til slilcra selflutn-
inga, því að ört flæddi; svo langt
var til manna, að hann hafði eng-
an tima til að sækja hjálp ■—- og
þvi ekkert fyrir að sjá annað
en hundruð fjár færu í sjóinn.
En þá brá skugga á skaflinn
—■ og var þar kominn Árni Ingi-
mundarson. Smalinn spurði i
fögnuði, hvaða hollvættir sendu
hann hingað á þessari neyðar-
stund. „Mig grunaði einhvern
veginn, að eitthvað væri strið-
samt fyrir þér,“ svaraði Árni;
mcira sagði hann ekki um það.
Með dugnaði Árna og atfylgi
gekk greitt að bjarga fénu, þó
að tæpt stæði vegna flóðsins.
Hvaða vitrun hann hafði fengið
um þennan háska, er hulið. Um
þetta sagði fjármaðurinn við
mig löngu siðar: „Ég hef aldrei
verið jafnfeginn á ævi minni
og býst ekki við að verða svo feg-
inn oftar, eins og að sjá Árna
í þetta sinn.“ Mér þótti þetta
athyglisvert, því að ég vissi, að
Árni hafði annað sinn bjargað
þessum manni af áralausum og
allslausum pramma á flóanum
úti og vestur af Kópaskeri i all-
hvössum s.s.v. stormi. Um það
fórust honum svo orð: „Þegar
Árni sá prammann, renndi hann
í veg fyrir hann og andæfði
uppi; skelina rak hratt að, og
um leið og hana bar með borð-
inu, þreif hann annarri hendi
í herðar mér og kippti mér inn
eins og vettlingi; í næstu andrá
var pramminn kominn inn á
sama hátt. Þá sagði Árni aðeins:
„Nú hefði getað farið verr fyrir
þér, vinur!“ Þess má geta, að
i þetta sinn hafði maður komið
í spreng til Árna, að láta hann
vita, hvar og hvernig maðurinn
lagði frá landi, svo að þar af gat
hann ráðið, hvar og hverja