Úrval - 01.06.1964, Síða 165

ÁIiÁS JAPANA Á PEBLUHÖFN
155
sem flugvélarnar áttu að fljúga
frá.
Árásarflotinn var nú aðeins
rúmar 500 milur frá skotmark-
inu. YrSu óvinirnir varir viS
ferSir hans svo nálægt virkinu,
hefSi slikt í för með sér óskap-
legar afleiSingar fyrir hann.
Því einkenndust næstu klukku-
stundirnar af ofboSslegri tauga-
þenslu. En heppnin var enn meS
flotanum. Hann varS ekki var
viS nein eftirlitsskip né njósna-
flugvélar, og svo þegar myrkriS
vaföist loksins um skipin, dró
úr taugaþenslunni. Klukkustund-
ir þær, sem eftir voru, þar til
árásin hæfist, myndi nætur-
myrkriS leyna árásarflotanum.
Rétt fyrir miönætti fékk flot-
inn orSsendingu frá Tokyo, sem
byggS var á upplýsingum frá
Havraii, en þeir Genda og Fuc,-
hida höfSu beSiö hennar af mik-
llii óþreyju: Enn hafSi ekki
veriS komiS fyrir neinum loft-
varnarbelgjum til þess aS hindra
loftárásir (þótt slíkir loftbelgir
hefSu reyndar nýlega veriS send-
ir til Hawaii). Ekki voru heldur
nein merki þess, aS komiö hefSi
veriS fyrir tundurskeytanetum
til verndar orustuskipum. Þetta
voru vissulega góSar fréttir, því
aS Japanir höfSu liaft miklar
áhyggjur af þvi, hvernig þeir
ættu aS rjúfa þessi sterku stál-
net.
SíSasta orSsendingin frá Tok-
yo, sem barst skömmu fyrir á-
rásina, skýrSi frá þvi, aS ekkert
bandarisku flugvélamóðurskip-
anna væri i Perluhöfn, en að
þar lægju nú í) orrustuskip, 7
beitiskip og 19 tundurspillar.
Þessum upplýsingum fylgdu
einnig veðurfregnir, er lýstu
veðurskilyrðum við Oahueyju,
en slíkar upplýsingar voru al-
gerlega óþarfar: Bandaríkja-
menn voru sjálfir mjög hjálpleg-
ir með því að útvarpa slíkum
upplýsingum á klukkustundar
fresti.
Heima í Japan beindu nú allir
yfirmenn flotans augum sínum
að Perluhöfn. „Hawaii, þú verð-
ur veidd sem rotta í gildru,“
skrifaði Matome Ugukai aðmír-
áll, undirmaður Yamamoto í
dagbók sína. „Njóttu friðar-
drauma þinna einn dag í við-
bót.“ Svo virðast tilfinningarnar
hafa borið hann ofurliði, því
að hann bætti við: „En hvað
það er stórkostlegt að hætta
þannig örlögum heillar þjóðar!“
Rétt fyrir dögun þ. 7. desem-
ber varpaði Nagumo aömiráll
nii með gleði ábyrgðinni yfir á
annars herðar. „Mér hefur tek-
izt að koma flotanum heilum
á húfi á hinn ákveðna stað,“
sagði hann við Genda. „Nú ligg-
ur byrðin á þínum herðum.“
MeS þessum orðum var hinni