Vinnan og verkalýðurinn - 15.11.1952, Page 15

Það er greinilegt, að þeir vilja sjá þig.
— Lydía Nikolajevna var þæg og stóð
upp: — Sýningunni er enn ekki lokið,
maður varð að hlusta á þá, svara einu
eða öðru, ljúga, brosa. Hún mætti
augnaráði Mitins, sem svo mikil hrifn-
ing skein út úr, að hún hrökk í kút
og leit undan. Fyrir framan hann stóð
maður með skegg og gáfuleg, angur-
vær augu. Hann ætlaði sýnilega að
segja eitthvað, en hikaði lengi. Mitin
sagði:
— Eftir hverju bíður þú, Tsjeme-
missov?
Maðurinn með skeggið byrjaði að
tala:
— Við viljum gjarnan þakka yður.
Gleði okkar er svo mikil, að henni
verður ekki með orðum lýst. Mér
datt í hug, að við hefðum kannski
móðgað yður. Þér sýnið frábæran leik,
og svo förum við að tala um að taka
arfann. En þér megið ómögulega
halda, að við skiljum þetta ekki. Þeg-
ar við tölum þannig, þýðir það, að
við erum að þakka yður. Það þýðir,
að við fyrir okkar leyti viljum sækja
fram. Það liggur í augum uppi, hvert
h'utverk okkar er. Við erum bændur.
En þér megið ekki halda, að við höf-
um ekki tilfinningar. Við skiljum,
hversu fagurt það er. Við sátum hér og
grétum. Þér getið spurt, hvern sem
þér viljið. Þegar þér stóðuð þarna og
sunguð, höfðum við ekki lengur vald
á tilfinningum okkar. En þér megið
tú að fyrirgefa okkur, ef við höfum
móðgað yður ....
Lydia Nikolajevna þoldi ekki meira.
Tarin streymdu úr augum hennar. Hún
vafði handleggjunum um hálsinn á
Tsjeremissov og kyssti hann. Hún gat
aöeins stamað út úr sér:
— Nei, það eruð þið, sem verðið að
fyrirgefa mér ....
VINNAN og verkalýðurinn
Hún ætlaði að segja, hvernig hún
hafði gert þessu fólki rangt til, hvernig
hún skammaðist sín og gladdist en
tárin hindruðu hana. Hún komst í
mikla geðshræringu. Það var eins og
einhver kuldakökkur væri að þiðna í
henni, og geðshræring hennar breidd-
ist út til samyrkjubændanna. Þeir
horfðu vandræðalega og hlýlega á
leikkonuna. Grisja Mitin hreyfði var-
irnar í sífellu, eins og hann ætlaði að
segja eitthvað, en kæmi ekki orðum
að því. Hann var hamingjusamastur
allra. Hann gladdist hennar vegna og
★★★★★★★★★★★★
GAMALT LJÓÐ
Sjá hve hún í áttir allar,
yfir gresju' og hrjósturvang,
yfir sína byggð og borgir
breiðir út sitt víða fang.
Slétta, flói, akur, engi,
elvur, hagi, skógur, fjall;
þetta er okkar miklu móður,
móðurjarðar andlitsfall.
Heyr og finn í foldar barmi
fljótsins öldudjúpa nið;
þetta er hennar hjartasláttur,
hennar, sem að elskum við.
(Úr rússnesku).
★★★★★★★★★★★★
157