Vinnan og verkalýðurinn - 15.11.1952, Blaðsíða 30

á ný bregðast við tilvist verkalýðs-
samtakanna á þann hátt að refsa beztu
og dýrmætustu kröftum þeirra með
hungursvipu atvinnuleysisins. Þannig
að svipta verkalýðssamtökin foryst-
unni, jafna þau við jörðu og hafa svo
ráð vinnandi fólksins í hendi sinni,
eins og var fyrir fjörutíu árum.
Þegar atvinnurekandinn gerir sig
líklegan til að beita þessu níðings-
bragði dugir ekki að snúa sér til
borgaralegra dómstóla og hrópa „lög-
brot! lögbrot!“, ekki heldur að varpa
áhyggju sinni á þjóna atvinnurek-
enda í stjórn A.S.Í. — Verkalýðurinn
verður að búa sig og stéttarfélög sín
í það að mæta slíku eins og við á,
og skilja, að svona árás á einstakling-
inn er árás á heildina. Sé vinnufélaga
kastað út af vinnustað vegna félags-
starfs í þágu hinna ber þeim að taka
upp hanzkann fyrir hann og láta eitt
yfir alla ganga, þar til rétti hans er
náð. Sérhvert verkalýðsfélag verður
að vera vakandi og reiðubúið til gagn-
ráðstafana hvenær sem draugur at-
vinnukúgunarinnar rekur upp koll-
inn. Verkalýðsfélögin eiga að veita
hvert öðru aðstoð gegn honum.
Loks verða allir einstaklingar í
verkalýðsstétt að muna og skilja, að
andspænis atvinnukúgaranum er ekk-
ert sem má skilja þá að; hvorki stjórn-
mál eða trúmál né heldur hreppa- eða
sýslumörk, því stéttarsamtök þeirra,
lífsréttur þeirra allra er í veði.
VILBORG ÓLÁFSDÓTTIR
10. okt. s.l. lézt í sjúkrahúsinu Sól-
heimar í Reykjavík Vilborg Ólafs-
dóttir fyrrv. formaður Starfsstúlkna-
félagsins Sóknar.
Hún var fáedd 22. febrúar 1899 á
Lundi í Lundareykjadal í Borgarfjarð-
arsýslu. — Vilborg hafði staðið fram-
arlega í verkalýðssamtökunum tvo
síðustu áratugina, verið ein af stofn-
endum Starfsstúlknafélagsins Sóknar
í Reykjavík, átt sæti í fyrstu stjórn
þess 1934 og síðan samfleytt þar til
s.l vor, en hafði þá verið formaður
félagsins síðan 1945. Hún var góðum
gáfum gædd og mannkostum, þótt hún
bærist lítið á í dagl. lífi. Skapfesta og
íhygli voru óumdeildir kostir hennar
í félagsstarfi, enda má hiklaust segja
að starf hennar í þágu stéttar sinnar
hafi jafnan yerið farsælt. Vilborgar
mun lengi minnst með virðingu og
þakklæti, einkum þó innan félags-
samtaka starfsstúlkna, sem hún hafði
fcrnað svo mörgum stundum ævi sinn-
ar.
172
VINNAN og verkalýöurinn