Vinnan og verkalýðurinn - 15.11.1952, Blaðsíða 25

hávaði, sem ekki er ótítt þar sem fleiri en einn Ameríkani er á ferð. „This
is like en exhibition, the whole town is fucking," sagði einn hrifinn. Og þeir
hurfu allir inn í eitt af óteljandi hóruhúsum við via Roma. Við gengum framhjá
konu og 4 börnum smáum. Það var kominn háttatími hjá þeim og þau
hnipruðu sig á gangstéttinni upp að húsvegg og sváfu, nokkuð sem hundar
myndu ekki gera, því að jafnvel flækingshundar eiga afdrep, hversu lélegt
sem það kann að vera. Sjáðu Napoli og deyðu, sjáðu Napoli og bölvaðu. Og
við mættum líka hofprestum Júpíters frá Pompei á via Roma. Þeir ganga
nú með kross á belgnum og þeir kunna margar kúnstir eins og forfeður þeirra
með reykinn.
Og vorblærinn kyssti vangann mjúkum vörum í einu bezta landi álfunnar,
þar sem „ekkert hefur breyzt,“ ekki alveg, ekki ennþá, en bráðum.
(Myndin á bls. 165 er frá Napóli).
Fyrir fáum árum var þessi höll
í eigu auðkýfings, engum til afnota
nema áhangendum hans og gestum
lítinn tíma ársins. Ungu stúlkurnar,
sem sjást hér í garðinum eru börn
alþýðunnar. Höllin er nú landbún-
aðarskóli, hún er í Careli Mari í
rúmenska alþýðulýðveldinu.
VINNAN og verkalýðurinn
167