Kjarnar - 01.05.1954, Síða 21

hann var harðfrískur, alveg
trylltur. — Svona nutu þessir
tveir náungar lífsins, þar til han-
inn gól í þriðja sinn.
Allan vaknaði í dögun eftir
vel unnið starf um nóttina, og
sagði: „Vertu sæl, Malin, elsku
hjartað mitt, nú fer að lýsa af
degi og ég get ekki verið hér
lengur. En alltaf, hvar sem ég
fer, gangandi eða ríðandi, þá er
ég þinn eiginn klerkur, svo dá-
samleg var samvist okkar.“
„Farðu nú, ástvinur minn,“
sagði hún, „og líði þér vel. En
áður en þú ferð, ætla ég að segja
þér svolítið. Þegar þú ferð heim
frá myllunni, geturðu fundið
rétt fyrir innan bakdyrnar köku
úr hálfri skeppu af mjöli, hún
er bökuð úr þínu eigin mjöli,
sem ég hjálpaði föður mínum
til að stela. Og farðu nú, elsku
vinur minn, og guð geymi þig.“
Og er hún hafði þetta mælt, var
hún gráti nær.
Allan stóð upp og hugsaði með
sér: „Áður en birtir, ætla ég að
skríða niður undir hjá félaga
mínum,“ og rak höndina í vögg-
una. „Það veit guð,“ hugsaði
hann, „ég er búinn að fá svima
eftir næturvinnuna og er farinn
að villast, hér liggur malarinn
og kerlingin hans.“
Og hann gekk svo sem tíu áln-
ir að rúminu, þar sem malarinn
svaf. Hann hélt hann vera Jón
félaga sinn, vatt sér upp í til
hans, hristi hann og sagði lágt:
„Þú, Jón, svínshaus, vaknaðu í
allra heilagra nafni og hlustaðu
á nokkuð sniðugt. Því að við
heilagan James, þá hef ég þrisv-
ar á þessari stuttu stund fengið
sönnun þess, hve dásamleg dótt-
ir malarans er, á meðan þú hef-
ur legið hér í hræðslu og vesal-
dómi.“
„Falska skækja!“ grenjaði
malarinn, „þú hefur — a-a-a —
falski klerkur, fantur og svik-
ari,“ öskraði hann, „þú skalt
ekki þurfa að kemba hærurn-
ar, með guðs hjálp! Hver dirfist
að snerta dóttur mína, af svo
tignum ættum,“ og hann þreif
í barkakýlið á Allan, en hann
sneri sig af malaranum og rak
hnefann á nasir honum, svo að
blóðið féll niður um hann allan.
Nef og varir sprungu, þeir velt-
ust um gólfíð sem grísir í poka.
Og þeir ruku upp á ný og strax
í gólfið aftur og upp enn, þar til
malarinn steytti fót sinn við
steini. Hann féll á bak aftur of-
an á konu sína, sem ekki vissi
neitt um þessa hetjulegu bar-
áttu, því að hún hafði fallið í
blund hjá Jóni klerki, sem hafði
vakað alla nóttina; en við fallið
vaknaði hún við vondan draum:
„Hjálp, heilagi kross í Brome-
holm,“ veinaði hún, „in manus
tuas, herra, hjálp, segi ég!
Kjarnar — Nr. 35
19