Kjarnar - 01.05.1954, Side 55

semi því sem fram fór. Svo kom
ung kona inn. Hann starði á
hana og hrópóaði: „Felice, hef-
urðu nokkurn tíma heyrt annað
eins — því er haldið fram, að ég
hafi stolið leyniskjölunum!“
„Hver er þessi kona?“ spurði
lögregluforinginn.
„Ég er unnusta herra Puviers
... Hvað, heyri ég rétt? Þú ert
að tala um stolnu leyniskjölin,
en þau eru þegar fundin. Hér er
aukaútgáfa af Le Matin, sem ég
var að enda við að kaupa.“
Lögregluforinginn hrifsaði af
henni blaðið og las: „Eðlileg
skýring á skjalahvarfinu. —
Gleyminn stjórnarfulltrúi hafði
fyrir nokkrum dögum stungið
skjölunum í regnhlífina sína í
staðinn fyrir frakkavasann. —
Þegar hann spennti upp regn-
hlífina í dag ...“
Lögregluforinginn baðst af-
sökunar og þrýsti hönd Puviers.
„Takið það ekki illa upp, skylda
er skylda!“ Lögreglan fór.
Puvier dansaði um herbergið
himinlifandi. „Kraftaverk, Fel-
ice! Ef þessi húsrannsókn hefði
ekki farið fram, þá hefði ég
aldrei alla ævi fundið rauða
bréfaveskið með teikningunum
að nýju uppgötvuninni minni!“
Hann hló og hrópaði: „Og nú
ríður á að komast á járnbrautar-
stöðina í flýti! Yið höfum hálfa
klukkustund fyrir okkur. Herra
Greebo hefur lofað að bíða mín,
þar til lestin fer, til þess að
kaupa uppfinninguna — lengur
vill hann undir engum kring-
umstæðum bíða.“
Bíllinn þaut af stað til stöðv-
arinnar. Alfred hélt í hönd Fel-
ice og hvíslaði: „Forlögin voru
okkur samt hliðholl!“
„Já, Alfred, forlögin — og hin
ráðsnjalla unnusta þín. Ég er
svo fegin því að ég skyldi
hringja til sakamálalögreglunn-
ar og segja að þú værir þjófur-
inn. Engum öðrum hefði tekizt
að finna týnda bréfaveskið með
teikningunum á einni klukku-
stund!“
Alfred starði opnum munni á
unnustu sína. Þegar hann loks
skildi allt saman, hló hann og
kyssti hana innilega hamingju-
samur. „Hvað gæti ég án þín,
Felice!“
★
Konan: — Hvað segir nú kurteis,
lítill drengur, þegar kona gefur hon-
um tíu aura fyrir að bera böggul?
Drengurinn: — Ég held að ég sé of
kurteis til að segja það.
★
— Við verðum víst að fresta aftök-
unni. Fanginn er fárveikur.
— Nú?
-— Já. Hann fékk að reykja síðasta
vindlinginn, — en hafði aldrei reykt
áður.
★
Kjarnar — Nr. 35
53