Kjarnar - 01.05.1954, Blaðsíða 25

hrópuð í fjallaskarðinu, þagnaði
harmsöngur Phazis. En aldrei
kom neitt svar, því að dauðinn
skilar engu aftur. Kyrrð hans
hvíldi yfir fannbreiðum öræf-
anna, meðan þjbrpsbúar báru
hina yndislegu Shai-pai and-
vana að húsi foreldra hennar.
Phazi sást aldrei, hvorki dauð-
ur né lifandi. En eftir hverja
stórhríð í skarðinu heyrðist hinn
skerandi harmsöngur hans sem
aðvörun til vegfarenda um að
hætta sér ekki út á nýsnævið,
sem hylur óteljandi hættur ...
Það hafði tekið John nokkra
daga að toga þessa frásögn út úr
fámálum og mannfælnum ein-
setumanninum. Hann komst all-
ur í uppnám.
— Við verðum að finna þenn-
an dal, Erica! Þessi leikur hlýt-
ur að vera alveg einstæður. Ég
verð, ég skal taka upp tónlist-
ina og söngvana!
Auðvitað höfðu þau stálband
meðferðis. Það var tilgangurinn
með ferð þeirra: Að taka upp
svo mikið af óþekktri Asíutón-
list, sem mögulegt væri. Annar
tilgangur ferðarinnar, sem þau
voru hætt að minnast á, hafði
verið sameiginleg ósk þeirra um
að flýja saman frá hversdagsleg-
um heimi til fjarlægs staðar,
þar sem þau gætu verið alein
með ást sína sem fyrsti mað-
urinn og fyrsta kona jarðarinn-
ar.
John Finlay hlustaði með á-
kefð. Hann hafði sofnað aftur,
hann vissi ekki hvað lengi, en
þessi doðasvefn hlaut að vera
fyrsta stig hinnar algeru
gleymsku og dauða!
Hann vildi ekki deyja. Hann
vildi lifa, elska, berjast fyrir
eitthvað. Ekki liggja aðgerða-
laus og frjósa í hel!
Það var ennþá dimmt í tjald-
inu, en hríðinni hafði slotað.
Hann reyndi að staulast á fæt-
ur, en verkjaði í alla limi og fann
að fingur Ericu héldu dauða-
haldi í hönd hans.
Ofboðslegur ótti greip hann.
Hún mátti ekki deyja og skilja
hann einan og útskúfaðan eft-
ir. Hann fór að nudda ískalda
limi hennar og hreyfa hana til.
Hún gaf ekkert hljóð frá sér.
Guð minn góður! hugsaði hann.
Hvað á ég að gera þegar ég kem
aftur til Englands. Það verður
sagt að ég sé orsök í dauða
hennar.
— Af hverju ertu að gráta?
spurði hún allt í einu. Hún fann
heit tárin falla eins og eld á and-
lit sér. — John, gefðu mér aftur
í glasið, og svo ætla ég heim. Ég
get ekki verið hjá þér. Þetta er
rangt af mér, elskan mín.
Kjarnar — Nr. 35
23