Kjarnar - 01.05.1954, Qupperneq 44

„Ég hef séð það samt,“ endur-
tók Kitty stutt í spuna.
„Það hefði annars verið svo
gaman að fara svona í leikhús-
ið,“ sagði hann hógvær, „og svo
kannske svolítinn bita hjá þér
fyrst ...“
„Hér hjá mér — í dag?“
hvæsti hún bálreið. „Það verður
ekki af því!“
Hann svaraði sorgmæddur:
„Það var líka of stuttur fyrir-
vari. Mér þykir það leitt, Katrín
— en veiztu ekki af góðri mat-
sölu, þar sem við Jonna getum
borðað?“
Hún hugsaði sig um andartak
og nefndi svo nafn. Svo lagði
hún heyrnartólið á og brosti
meinfýsin á svip. í fyrsta lagi
var þessi matsala í leiðinlegum
húsakynnum; þar myndi vera
mollulegt í sumarhitanum, og í
öðru lagi var sósan þar einna
líkust brúnleitu hveitilími. Það
var annars undarlegt, áður virt-
ist Róbert standa nokkurn veg-
inn á sama, hvað hann lagði sér
til munns, nú virtist allt snú-
ast um mat. Hún hringdi til
Kristjáns, sem var harðsoðinn
piparsveinn og góðkunningi
hennar, og fékk hann til þess að
bjóða sér á þennan stað, sem hún
var að enda við að benda Róbert
á. Næstu klukkustundinni eyddi
hún fyrir framan spegilinn!
Jonna og Róbert sátu við borð
úti í horni, þegar Kitty og fylgd-
armaður hennar komu inn. —
Jonna sá vel þesra hávöxnu,
spengilegu stúlku í glæsilegum
sumarkvöldkjólnum, en lét sem
ekkert væri, og Róbert var nið-
ursokkinn í að spæna upp í sig
grænleitan vökva, sem átti víst
að vera súpa. Kitty vissi, að
honum þótti vond súpa, og þeg-
ar hann ýtti frá sér diskinum,
var hann nákvæmlega eins
soltinn að sjá og venjulega.
Allt í einu kom hann auga á
Kitty, og það var næstum átak-
anlegt að sjá, hvað lifnaði yfir
honum og hann nærri því flaug
að borði hennar. Kitty kynnti
Kristján og spurði blíðlega:
„Þótti þér góð súpan, Róbert?“
„0-nei,“ sagði hann og dró
það við sig. „Það var svona
eins og að reka tunguna út um
glugga.“
Kitty skildist, að hún myndi
hafa vanmetið smekk hans fyr-
ir mat. Móðir hans hafði verið
afbragðs matreiðslukona, og
Róbert hafði líklega álitið það
sjálfsagt, að fá aðeins bragðgóð-
an mat að borða. En dósarétt-
irnir í Ameríku höfðu víst sann-
fært hann um, að munur getur
verið á mat!
Jonna kom að borðinu. Hún
var súr á svipinn yfir því að
sitja ein og dró enga dul á það.
42
Kjarnar — Nr. 35