Kjarnar - 01.05.1954, Blaðsíða 65

hefði varpað okkur upp á þetta ókunna og útskúfaða land. Jóhannes
gamli Marteins hló og öskraði og sló sér á lær rétt eins og við hinir.
Hendrik Hamel, kaldlyndur, fjarhuga og rólegur svarthærður Hol-
lendingur með kolsvört augu, var jafn dásamlega brjálaður og við
hinir og jós út silfrinu eins og hver annar drukkinn sjómaður til
þess að kaupa meira mjólkurbrugg. Framferði okkar var hneyksl-
anlegt, en eigi að síður færðu konurnar okkur drykkinn og allir
íbúar þorpsins hópuðust saman til þess að horfa á ólætin í okkur.
Ég er á því, að hvíti maðurinn hafi lagt undir sig heiminn vegna
fífldirfsku sinnar og léttlyndis. Þessir eiginleikar eru honum í blóð
bornir, þótt auðvitað komi líka til greina seigla hans og viðskipta-
löngun. Þannig atvikaðist það, að Marteins skipstjóri, Hendrik Ha-
mel og tólf hásetar drukku og létu öllum illum látum í fiskimanna-
þorpinu, meðan vetrarstormarnir æddu yfir Gula hafið.
Það lítið, sem við höfðum séð af landi og þjóð í Cho-Sen, var ekki
til þess fallið að ganga í augu okkar. Væru hinir innfæddu yfirleitt
eins og þessir aumingja fiskimenn, gátum við vel skilið, hvers
vegna engir sjófarendur komu til landsins. En við áttum eftir að
kynnast öðru. Þorpið stóð á eyju, og yfirvöld hennar hafa vafalaust
sent boð til meginlandsins, því að einn góðan veðurdag vörpuðu
þrjár stórar skútur með ráseglum akkerum úti fyrir.
Þegar sendimenn stigu á land, lifnaði yfir Jóhannesi Marteins,
því að nú gat aftur að líta silki. Þrekvaxinn Kóreubúi, í silkiklæð-
um úr ljósu efni stóð þarna umkringdur auðmjúkum þjónum, sem
einnig voru klæddir í silki. Ég fékk að vita, að hann hét Kwan
Yung-jin, var yang-ban eða aðalsmaður og enn fremur landstjóri
héraðsins.
Hundrað hermenn voru líka komnir í land og gengu fylktu liði
inn í þorpið. Þeir voru vopnaðir þríkvísluðum spjótum og bryn-
tröllum, einn og einn var með vöndulbyssu, svo stóra og þunga, að
tvo menn þurfti við hana, annan til þess að bera og koma fyrir þrí-
fætinum, sem hlaupið átti að hvíla á, og hinn til þess að bera byss-
una og skjóta úr henni. Eins og ég komst að seinna, þá hljóp skotið
stundum úr þessum byssum og stundum ekki.
Þannig ferðaðist Kwan Yung-jin. Höfðingi þorpsins skreið auð-
mjúkur fyrir honum, af góðum og gildum ástæðum, eins og við
komumst brátt að raun um. Ég gekk fram sem túlkur, því að ég
hafði þegar lært hrafl í kóreönsku. Hann hnyklaði brýrnar og band-
Kjarnar — Nr. 35
63