Kjarnar - 01.05.1954, Page 60

elska blóm, söng, dans og leik, þeir eru barnslega einfaldir og ham-
ingjusamir í gleði sinni, þótt þeir séu villtir og grimmir ef þeir
reiðast eða berjast.
Eg, Adam Strang, þekki fortíð mína, en virðist ekki hugsa sérlega
mikið um hana. Ég læt hverjum degi nægja sína þjáning. Ég brýt
hvorki heilann um fortíð né framtíð. Ég er léttúðugur, óvarkár,
fyrirhyggjulaus, hamingjusamur blátt áfram af einskærri vellíðan
og ofurgnótt líkamlegra krafta. Fiskur, ávextir, plöntur og þang —
fullur magi — og ég er ánægður. Ég er í hávegum hafður hjá Raa
Kook, sem er æðstur allra; jafnvel Abba Taak, æðstipresturinn, er
undir hann gefinn. Enginn maður dirfist að lyfta hendi gegn mér.
Ég er tabu — heilagur eins og hið heilaga Kano-hús, þar sem ótal
framliðnir konungar Raa Kooks ættarinnar hvíla undir gólfinu.
Mér eru kunn öll atvik að því, hvernig ég lenti hér. Ég veit, að
ég var hinn eini af öllum skipverjum, sem komst upp á ströndina,
en ég kæri mig kollóttan um það. Ef mér yfirleitt verður hugsað
aftur í tímann, er það helzt til bernsku minnar heima hjá hinni
ensku móður minni með mjólkurhvíta andlitið og hörgula hárið.
Það var smáþorp, tylft kofa með torfþaki, sem ég bjó í. Ég heyri
aftur þrestina á limgirðingunni og sé aftur bláklukkurnar spretta í
eikiskógunum á flosmjúkri grundinni eins og bláar öldur. Og bezt
af öllu man ég eftir stórum fola með hárvöxt fram yfir hófliðina.
Oft var hann teymdur dansandi og hneggjandi niður mjóar trað-
irnar. Ég var hræddur við þessa stóru skepnu og flýði ætíð grát-
andi til móður minnar og faldi mig í pilsum hennar. En nóg um
það. Ég ætla ekki að fara að skrifa um bernsku Adams Strang.
í mörg ár dvaldi ég á þessum eyjum, sem ég vissi ekkert nafn á,
og ég var áreiðanlega fyrsti hvíti maðurinn, sem þangað hafði kom-
ið. Ég var kvæntur Lei-Lei, systur konungsins, sem var ögn yfir
sex fet, og var þessari ögn hærri en ég. Ég var tígulegur á að sjá,
herðabreiður, með hvelft brjóst, vel vaxinn. Konur af öllum kyn-
flokkum litu á mig með velþóknun — eins og þið heyrið bráðum.
í handarkrikunum, þar sem sólin náði ekki til, var ég mjólkurhvít-
ur á hörund eins og móðir mín. Ég var bláeygður. Á hári mínu og
skeggi var þessi gullna slikja, sem stundum má sjá á myndum af
sækóngum Norðurlanda. Já, vissulega hlaut ég að vera af gömlum
enskum ættum, og þótt ég væri fæddur í kofa í sveitaþorpi, þá var
sjávarseltan í blóði mínu, svo að ég fann snemma leiðina niður að
58
Kjarnar — Nr. 35