Kjarnar - 01.05.1954, Side 27

og fingur hans höfðu rifið og
tætt eldspýtnastokkinn í tætl-
ur. — Ég býst við að þér eigið
eitthvað af hljómplötum með
tíbet'skum söngvum, fyrst þér
hafið verið þar árum saman.
Honum til mikilla vonbrigða
hafði hún hlegið.
— Hvorki maðurinn minn
eða ég kærum okkur mikið um
tónlist. Þess konar tónlist! bætti
hún við.
John hafði fleygt eldspýtna-
stokknum og kallað á þjóninn
til þess að borga. Hann var mjög
vonsvikinn. Þá hafði hann tek-
ið eftir undrandi og hneyksluðu
augnaráði Ericu. Hún hafði
fjólublá augu og dökkbrúnt
hár.
— Það væri hugsanlegt, að ég
raulaði einstök tíbetisk stef fyr-
ir yður! Þrátt fyrir þessi orð var
augnaráð hennar ávítandi. —
Hinir innfæddu syngja oft á
lestaferðum sínum um fjöllin.
En ekki er bað fagur söngur.
— Syngið þér! hafði hann
skipað. Hann hafði tekið upp
blýant og nótnapappír. Honum
varð það ekki ljóst fyrr en
löngu síðar, hversu bjánalegt
þetta hlaut að hafa verið í aug-
um Ericu Carstairs. Að sitja
inni í kaffistofu í Soho að'
kvöldi til og raula ómstríð og
tilbreytingarlaus stef fyrir
mann, sem hún þekkti ekki og
var eiginlega ekki vel kurteis.
En ekki stóð hún upp til að
fara. Hún hafði verið e'ns og
töfrum bundin.
Þegar þau kvöddust, hafði
hann boðið henni að koma til
Cambridge og hlusta á hljóm-
plötur hans. Hún hafði þakkað
boðið, án þess að honum skild-
ist að það var eingöngu fyrir
kurteisi sakir. Seinna hafði hún
trúað honum fyrir því að hún
hefði fastákveðið að líta hann
aldrei framar augum.
John Finlay reis upp á hnén.
Hvers konar brjálsemi hafði
komið honum til þess að yfir-
gefa Ericu veika og einmana á
miðjum öræfunum? Hann varð
að snúa við undir eins. Með sviða
í augum skyggnist hann eftir
tjaldinu í stjörnuskininu. En
einn einstakur, dökkur blettur
varð ekki greindur frá öðrum
djúpum skuggum hásléttunnar.
Og engin spor urðu rakin í
hraungrýtinu.
Eins og flestir tilfinninga-
næmir menn, átti John mikinn
varaforða af þreki í hugar-
fylgsnum sínum. Hingað til
hafði honum tekizt að halda
hugsuninni skýrri og rólegri,
þrátt fyrir allt andstreymi, en
nú varð hann gripinn skelfingu.
Hann fór að hrópa nafn Ericu
Kjarnar — Nr. 35
25