Kjarnar - 01.05.1954, Blaðsíða 41

Hún lét þetta þó ekkt á sig fá,
þar til hún kom nokkrum vik-
um seinna inn í eftirlætis-mat-
stofu sína til þess að fá uppskrift
að spænskri fiskisúpu hjá yfir-
þjóninum, sem var góður vin-
ur hennar. Hún var viðurkennd-
ur snillingur í matargerð, hafði
kennt í mikilsmetnum hús-
mæðraskóla frá því hún var
tuttugu ára, og nú, tuttugu og
fjögurra ára að aldri, hafði hún
þegar samið tvær matreiðslu-
bækur, sem seldust í stórum
upplögum. í íbúð sinni hélt hún
stundum smáveizlur fyrir vini
sína, sem voru frægar um alla
borgina.
Yfirþjónninn horfði með að-
dáun á Kitty. Það gerðu flestir
karlmenn, því að hún var glæsi-
leg kona, með brúnt hár, og
kunni þá list að klæða sig
smekklega. Hann skýrði henni
frá leyndardómnum viðvíkjandi
tilbúningi á ýmsum sþænskum
fiskisúpum, og hlaut að launum
ljómabros frá henni. Þegar hún
kom aftur fram í anddyri mat-
sölunnar, stökk hjartað í henni
allt í einu kollhnýs — yfir brún-
ina á djúpum hægindastól sá
hún hnakkasvip manns, sem hún
þekkti bæði af hnakkalaginu og
sérstökum hársveip frá öllum
öðrum í borginni. Hann sat í
innilegum samræðum við unga
stúlku með þykkt, ljósgult hár í
æpandi rauðum gangfötum og
hatt eins og óviti hefði valið
hann. Maðurinn var — Róbert
Larsen!
Kitty gekk í blindni út úr
matstofunni og náði sér í leigu-
bíl. Hún varð að flýta sér heim
og gráta í einrúmi. Róbert Lar-
sen í borginni! Ekki í Ameríku,
heldur hér! Og ekki svo mikið
sem símahringing til hennar —
en þess í stað rakst hún óvænt
á hann þar sem hann hallaði sér
að bjánalegum hatti, og undir
þessum hatti sat stelpa að nafni
Jonna Thorsen.
★
Þegar hún var langt komin
með að eyðileggja bæði útlit
sitt og vasaklúta, fór reiðin og
stoltið að bæra á sér. Allar þær
yndislegu stundir, sem hún og
Róbert höfðu átt saman, öll hlý-
legu orðin, sem á milli þeirra
höfðu farið, hið þögla sam-
komulag þeirra á milli — allt
þetta var nú skafið út úr endur-
minningu Róberts af smárri,
hvítri hendi dóttur forstjóra
rafmagnsfélagsins. Aldrei skyldi
hún líta þennan strák augum
framar, hugsaði hún bálvond,
Svona læðupoki!
Síminn hennar hringdi, og
hún greip heyrnartólið gremju-
lega.
„Kitty!“ sagði rödd Róberts.
(Þá hafði hann sjálfsagt séð
Kjarnar — Nr. 35
39