Kjarnar - 01.05.1954, Page 39

hæð frá jörðu. Væri eitthvað að
stélinu, myndi það koma í ljós
á þessum fáu, ískyggilegu sek-
úndum, þegar vélin var rétt við.
Hátt yfir höfði sér heyrði hún
dyninn frá flugvélinni, sem
steypti sér. Allir í salnum reyndu
að verða fyrstir til að koma auga
á hana. Gnýrinn hamraði í höfði
hennar. Svo var einhver, sem
benti á ljósrák, sem skaust til
jarðar tvo kílómetra utan við
flugvöllinn, og hún heyrði sagt:
„Nú verður hann að rétta hana
við!“
Æsingin var óþolandi. Það
var sem hjarta hennar hætti að
slá. Hún sá eitthvað þeytast út
frá flugvélinni. Slöngvisætið!
Mennirnir í salnum tóku andann
á lofti, og langt í fjarska heyrði
hún ókunna rödd hrópa: „Stél-
ið!“ og sína eigin rödd, sem hróp-
aði: „Michael!“
Hún fann að hún féll, og að
sterkar hendur gripu hana. Hún
heyrði rödd Georgs. „Sjáðu,“
sagði hann, „sjáðu!“
Henni var að verða óglatt, og
hún sá eins og í móðu eftir bend-
ingu Georgs hvítan depil í loft-
inu. Menn vörpuðu öndinni létt-
ar í salnum. Hvíti depillinn var
þar, sem flugvélin hafði verið
andartaki áður. Hann seig hægt
til jarðar. Michael var hólpinn!
Endir.
ANDAR HÁFJALLANNA
Framh. af bls. 27.
Ericu-, sem búið var að bera út
úr tjaldinu og vefja í hlýjar á-
breiður. Gurkha nokkur var að
kveikja bál og hita dós af
kjötseyði eftir skipun læknis-
ins.
— Mr. Finlay? sagði Karam
liðsforingi. John svaraði ekki.
En þeir sáu að allt í einu kom
skelfingarsvipur á andlit hans.
Hann benti á eyrun.
— Grípið hann, áður en hann
fellur! skipaði herlæknirinn
hvasst. — Hann hefur allt í einu
orðið þess vís, að hann hefur
misst heyrnina. Hann er alveg
heyrnarlaus eins og stendur.
Það gerir næturkuldinn, erfið-
ið og þunna loftið. Það lagast á
nokkrum vikum.
Þeir stukku til hins örmagna
manns og studdu hann.
— Hefur hann ekki einu sinni
getað heyrt sín eigin köll!
hrópaði Karam. — Það var að
heyra eins og þegar dýr er í
hættu statt.
Læknirinn kinkaði kolli.
— Einmitt. Angistin, tauga-
stríðið og allt það. En hann jafn-
ar sig. Lítið framan í þessi tvö,
þau hafa eitthvað að lifa- fyrir!
★
K.jarnar — Nr. 35
• 37