Tíðindi Prestafélags hins forna Hólastiftis - 01.01.1899, Qupperneq 27

27
sem vér viljum efla og skerpa hjá öðrum, verður að vera
sterkt í vorum eigin hjörtum. Að mínu áliti er einmitt
þetta hin eina sanna undirrót þess prestskapar, er veitir fólk-
inu andl. blessun og siðfcrðisl. framför. þ>að munu að vísu
vera ýrns ráð til, til þess við og við að hleypa í sig hita, en
sá hiti, sem ekki er jafn og ekki stjórnast af skynsemd, deyr
skjótt út, ef hjartað er í raun og veru kalt. Eins mikillega
eins og nútíminn heimtar, að skynsemi prestsins sé auðguð
sem mest, og eins og aldrei er unt að segja, að hann þurfi
nú ekki meira að vaxa í vizku, þá heimtar nútíminn þ<5 miklu
fremur, að hann tileinki sér sem helga eign líf og kraft og
huggun trúarbragðanna, svo að hann geti talað um Guð, um
Krist, um tign og ágæti kristindómsins, um himnaríki, ei-
lífðina og endurlausnina og syndafyrirgefninguna ■— ekki eins
og frásagnir löngu liðins tíma, sem liann hefir að eins lært
um, heldur eins og þá hluti, sem liann hefir reynt og fundið
til inst inn í sinni eigin sálu og í lífi sínu.
Nú er spurning: Getur ekki presturinn orðið og verið
of heitur? Eg álít, að hann geti einmitt orðið of heitur,
svo að liann brcnni, í stað þess að verma, og gjöri moð
því mikinn skaða. J>ví sagði eg fyr, að hiti kærleikans
þyrfti um fram alt að vera í orðum hans og verkum og hjarta,
og einn geislinn af honum er umburðarlyndi og hógværð-
Kærleikurinn vonar alt, umber alt, þolir alt. par sem þessi
kærleikur er, þar komast ekki deilur og illindi og óvild að
með rifrildi og vondum orðum, kulda og hatri, sem í mínum
augum er afar óviðeigandi og spillandi í kristnum söfnuðum
og hjá kristnum prestum.
3. Nútíminn er tími frjálsrar og alvarlegrar rannsóknar
í trúarefnum, en íhugun og rannsókn leiðir eðlilega til efa,
Og ýmislegur skilningur er lagður í mjög marga staði heil.
ritningar; þá liggur vantrúin nærri svo, að fáeinir menn op-
inberlega og ennþá fleiri menn í kyrþey falla í ýmsum grein-
um frá kirkjutrúnni, og vanrækja þar af leiðandi ýms náðar-
meðöl kirkjunnar, t. d. heyrn Guðs orðs og kvöldmáltíðina.