Tíðindi Prestafélags hins forna Hólastiftis - 01.01.1899, Síða 34

ástríðum og lysnum. Eu liversu seinfærar eru framfarir sái-
nanna! I nær 1900 ár heíir inntak fjallræðunnar verið prc-
dikað fyrir nriklum fjölda manna, og þó höfum vér enn já
að eins séð lítið eitt af því dýrðlega Guðs ríki, sem þetta
evangelíum liefir að goyma og veita.
En á hvern hátt eigum vér að gegna köllun vorri til
þess, að gota haft von um árangur? Hvernig eigum vér að
vinna að hinum erviðu en mikilvægu umbótum á mannssál-
unnm og mannlííinu? petta er mjög þýðingarmikil spurn-
ing, og um hana má segja mjög margt, en iiú ætla eg að
sinni að eins að segja fátt.
Evrst er þetta: Yér eigum aðgjöra menn vitra og góða
með orðum, með prédikun, ekki að eins í kirkju heldur og
utan kirkju við ýms gefin tækifæri. Og vor orð vcrða eðli-
lega að vera Guðs orð, sannleikans lífkröftug orð, lifandi pré-
dikun, sem komi frá hreinu hjarta. Prédikun kristindómsins
hefir, rétt flntt, mikinn kraft til sáluhjáipar fvrir hvern, som
trúir : líf og dauði Krists, hjartalag hans og ölllífssaga, sjálfs-
fórn hans og kross og meðalganga, upprisa hans og hirnna-
för; Guðs föðurelska, hans eilífa miskun og náð; fyrirheitin
um veitingu og hiálp Guðs góða anda; ódauðleiki sálarinuar;
endurgjaldið, sem bíður hinna iðrunarlausu í eilífðinni, þetta
eru alt heig og mikilvæg sannindi, er snerta sérhvern mann,
og eru vel löguð til, að setja liina góðu krafta sálarinnar í
hreifingu, og gefa þeim sáluhjálplegt líf.
En svo er annað, sem aldrei má gleymast þeim, sem
ætlar að gjöra aðra monn vitrari og betri. Hann verður að
vinna j)á með eftirdæminu. petta er enn erviðara, miklu er-
viðara, en því nauðsynlegra. Og eg held, að á þcssum tíma
sé eigi sízt hoimtað af oss, að vér loggjum aðal-áherzluna á
það. pað er sannfæring mín, að vér getum als ekki prédik-
að með góðum árangri án jiess. Segir ekki meistarinn, að
vér eigum að vera Ijós? Er oss ekki líkt við borg, sem
stendur á fjalli? Og við salt, sem á að verja rotnun? paö,
sem að mínu álit.i hefir gefið ræðum og orðum siðhótamanna