Tíðindi Prestafélags hins forna Hólastiftis - 01.01.1899, Blaðsíða 48

48
réttur er fyrir Krist: hans stóru etisku persónu, hans dæmi,
lians kenningu, lians sigur yfir dauða og dómi, og þá endur-
lífgandi minningu, sem liann hefir gefið oss til þess, að rót-
festa sig í oss og söfnuðum vorum: hina heilögu kvöldmáltíð-
Svo læt eg þessum fáu orðum lokið, eg hefi að eins sett
fram í þeim mína eigin meiningu. En að endingu skal eg
leyfa mjer, þó að það sé nokkuð fjærskylt, að geta þess, sem
sýnishorn þess, livað myrkt getur verið í hjarta manns, að eitt
haust fyrir fám árum var eg á ferð í myrkri, í bezta veðri og
alrauðri jörð, og roflausum svartskýuðum himni. Myrkrið
var svo magnað, að og gat með engu móti glöggvað neina
götu, hesturinn, sem eg rak, lötraði með klyfjar sínar götuna
á undan mjer, og eg á eftir. Svo var dimt yfir, að eg gat
ekki séð nein skil fjallabrúnanna og skýjasortans. A leiðinni
runnu mjer í hug ýmsar hugleiðingar, það fór um mig bitur
hrollur, eg fann ekki það sem eg þurfti og vildi finna, fyrri
en rofaði í austri og eg sá eina stjörnu blika. J>á var eins
og lé'tti af mér. Hugrenningar mínar féllu í stuðla þar í
myrkrinu, en þeir gleymdust. Tveim dögitm síðar týndi eg
saman úr þeim það eg gat gruflað upp, en það var að eins
veikur eftirhljómur. Síðan ltefi eg ekki snert þetta blað fyrri
en nú. En vísurnar les eg nú upp — þær benda þó í áttina,
hvernig mannshjartað stundum fer að finna Krist.
í skjálfandi hrolling eg hugmóður sat —•
mitt hjarta var kalt,
og huggunarstjörnu eg livergi séð gat,
því lieldimt var alt —
mér heyrðist að eins einlæg dauðastuna —
mig óar við því, slíka stund að muna.
Eg var sem í draumi; eg vissi’ ekki neitt,
,eg vaknaði ei;
mitt hjarta, það skalf, og mitt liöfuð var sveitt
sem hafrokið flev