Morgunblaðið - 05.12.1981, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDÁGUR 5. DESEMBER 1981
37
Þórunn Fjóla Páls-
dóttir — Minning
Þann 28. nóvember sl. lést á
Landspítalanum Þórunn Fjóla
Pálsdóttir, Ásabraut 3, Sandgerði.
Hún var fædd 7. febrúar, 1916, í
Hólshúsi í Miðneshreppi. Foreldr-
ar hennar voru Páll Pálsson, bóndi
þar og kona hans, Helga Pálsdótt-
ir. í Hólshúsi ólst hún upp ásamt
fjórum systkinum. Á næsta bæ
bjuggu á sama tíma Sigríður
Pálsdóttir, systir Páls bónda og
maður hennar, Einar Jónsson
ásamt stórum barnahópi. Var
mikill samgangur á milli bæjanna
og náin vinátta og tryggð milli
systkinahópanna, sem hélst alla
tíð. Þetta fólk var söngvint með
afbrigðum og hefur kirkjukór
Hvalsneskirkju jafnan notið
krafta þess.
Fjóla fór ung að vinna fyrir sér,
fyrst í vist á Kirkjubóli í Mið-
neshreppi en síðan í Reykjavík. Þá
var hún ráðskona við báta í Sand-
gerði á tveim vertíðum. Veturinn
1935—36 kom á vertíð suður til
Sandgerðis ungur maður frá
Siglufirði, Maron Björnsson að
nafni. Felldu þau Fjóla hugi sam-
an og sumarið 1936 stofnuðu þau
heimili á Siglufirði. Á Siglufirði
fæddust börn þeirra, fimm talsins
og eru þau þessi, talin í aldursröð:
Þórir Sævar, lögreglumaður, býr í
Sandgerði, kvæntur Elsu Krist-
jánsdóttur, Björn Guðmar, kaup-
maður, býr í Sandgerði, kvæntur
Lydiu Egilsdóttur, Viggó Hólmar,
verkamaður, býr í Hafnarfirði,
kvæntur Erlu Sveinbjörnsdóttur,
Helgi Brynjar, byggingaeftirlits-
maður, býr í Njarðvíkum, kvæntur
Þórunni Haraldsdóttur.
Margrét Dóróthea, deildar-
stjóri, býr á Vopnafirdi, gift
Magnúsi Jónassyni.
Aður hafði Fjóla átt son, Pál
Grétar Lárusson, sem ólst upp hjá
móðurforeldrum sínum. Hann er
sjómaður, býr í Reykjavík, kvænt-
ur Stellu Einarsdóttur.
Fyrstu árin á Siglufirði voru
síldarár og atvinna næg; þá var
staðurinn gullkista landsins. En
þegar fór að líða á 5. áratuginn
brást síldin og atvinnulíf staðar-
ins, sem byggst hafði upp á síldar-
vinnslunni, var óviðbúið að mæta
hruninu. Fólk neyddist til að selja
hús sín fyrir lítið verð og leita
annað eftir atvinnu. Þau Fjóla og
Maron voru í þeim hópi. Árið 1950
fluttu þau til Sandgerðis. Þá höfðu
foreldrar og systkini Fjólu byggt
sér hús í Sandgerði, sem hét að
Lágafelli. Það mátti með sanni
segja, að í því húsi væru margar
vistarverur, því að þar fengu Fjóla
og Maron inni með barnahópinn
sinn. Árið 1961 fluttu þau síðan í
eigið húsnæði að Ásabraut 3, tví-
býlishús sem þau byggðu ásamt
Þóri syni sínum.
Á síðustu árunum á Siglufirði
kenndi Fjóla fyrst þess sjúkdóms
sem fylgdi henni upp frá því. Um
tíu árum seinna bættist við sá
sjúkdómur, sem að lokum dró
hana til dauða. Má því segja að í
rúm þrjátíu ár hafi hún aldrei
gengið heil til skógar. Með þá
staðreynd í huga er það með ólík-
indum, hversu mikið hún vann,
bæði heimili sínu og hugðarefn-
um. Ósérhlífnari manneskju hef
ég aldrei þekkt. Hún setti
samviskusemi og skyldurækni
ofar öllu öðru.
Kirkjustarfið var henni mjög
hugleikið og Hvalsneskirkja var
henni kær. Um margra ára skeið
sá hún um, ásamt öðrum konum,
að skreyta kirkjuna fyrir hátíðar
og hafa umsjón með fermingar-
búnaði. Ég hef áður minnst á þátt-
töku hennar i kirkjukórnum og í
safnaðarnefnd var hún í 27 ár.
Kvenfélagið Hvöt fékk einnig að
njóta starfskrafta hennar og
áhuga, en í það gekk hún skömmu
eftir að hún fluttist að norðan. Ég
minnist skyldurækni hennar við
að baka og búa út hluti á basar
fyrir kvenfélagið síðustu árin,
þegar hún mátti helst ekkert gera,
samkvæmt fyrirmælum lækna. En
hún gat ekki til þess hugsað, að
hennar hlutur lægi eftir.
Fjóla var hógvær kona og prúð
og bauð af sér góðan þokka. Þrátt
fyrir hæglátt fas var hún föst
fyrir, hafði ákveðnar skoðanir
hvort heldur var á þjóðmálum eða
öðru ef eftir var leitað, en tróð
þeim ekki upp á aðra. Eiginmaður
hennar var alla sína starfsævi
verkamaður. Formaður Verka-
lýðs- og sjómannafélags Mið-
neshrepps var hann um áratuga
skeið. Hún þekkti því bæði af eigin
raun og gegnum störf manns síns,
kjör og baráttu verkafólks. Mál-
staður þess og allra sem minna
máttu sín átti samúð hennar.
Einnig var hún einlægur her-
námsandstæðingur. Það var því í
fullu samræmi við skoðanir henn-
ar, að hún var einn af stofnfélög-
um Alþýðubandalagsfélags Mið-
neshrepps, þegar það var stofnað
sumarið 1978. Þar, eins og alls
staðar annars staðar sem hún
lagði málefnum lið, gekk hún heils
hugar til starfa og sótti fundi ef
heilsan mögulega leyfði.
Þótt hér hafi lítillega verið sagt
frá fórnfúsu starfi Fjólu að hugð-
armálum sínum, er þó ótalið það
sem ætíð stóð hjarta hennar næst,
en það var fjölskyldan og heimilið.
Mér er ljóst að ég get ekki gert
þessu efni nein tæmandi skil, þar
sem kynni mín af henni ná aðeins
til síðustu átta ára. Þó var margt
sem vakti athygli mína á sérstök-
um mannkostum þessarar ágætu
konu. Þegar frá eru taldar sjúkra-
húslegur, var ekki margt sem
minnti á að þar færi manneskja,
sem ætti við alvarlegan sjúkdóm
að stríða. Hún lagði metnað sinn í
að rækja störf sín eins og best
varð á kosið og vera ekki öðrum til
byrði. Aldrei heyrði ég hana mæla
æðruorð og veikindi sín ræddi hún
ekki að fyrra bragði. Þegar vinir
og vandamenn komu í heimsókn
mætti þeim hlýtt cg glaðlegt við-
mót; hún var alltaf fremur veit-
andi en þiggjandi, alltaf reiðubúin
að hjálpa þrátt fyrir litla krafta.
Það var gaman að ræða við hana,
því að hún var greind og athugul,
las mikið og fylgdist vel með.
Það er dýrmætt að hafa fengið
að kynnast svo heilsteyptri og
sannri manneskju og eiga með
henni samleið um stund. Megi
minningin um ástríka eiginkonu,
móður, ömmu og systur lifa með
ástvinum hennar og sefa söknuð
þeirra.
„hí íleir kosli
sem framlidinn hafði,
því meiri er mbwirinn.
Sárt er að sakna.
Sæll er að deyja.
Ljúft er mætra að minnast."
Elsa Kristjánsdóttir
Rafverktakar
athugið
Höfum til sölu litaðar Ijósaperur 32 wolt, 5 wött E 27,
hentugar til notkunar í kirkjugörðum.
Árvirkinn Selfossi,
sími 99-1160.
Gösta Berlings saga eftir Selmu Lagerlöf, kom fyrst
út 1891 og hlaut heimsfrægð og var strax þýdd á
fjolda tungumála og er nú fyrir löngu klassisk og
gefin út í nýjum og nýjum útgáfum víða um heim.
Selma Lagerlöf fékk Nóbelsverðlaunin árið 1909,
fyrst kvenna. íslenska þýðingin er gerð af Haraldi
Sigurðssyni fyrrum bókaverði og kom út 1940. Henni
var frábærlega vel tekið, enda seldist hún upp á
skömmum tíma. Bókina prýða 16 litmyndir úr sög-
unni eftir Anton Pieck.
Hrannarek eftir Bergsvein Skúlason, hefur að geyma
ýmsa þætti frá Breiðafirði og er þar að finna margvís-
legan þjóðlegan fróðleik.
Geymdar stundir, frásagnir af Austurlandi. Ármann
Halldórsson hefur valið efnið og búið til prentunar.
Þetta eru þættir frá liðinni tíð eftir ýmsa höfunda og er
þeim það eitt sameiginlegt að gerast á Austurlandi.
Fróðleg og skemmtileg bók.
Víkurútgáfan
Jólageit
Kr. 249
Tulip frá Kr. 68
Isabella
Kr. 180
Nú er fólk farið að hugsa til
jólanna.
Hvað er fallegra en fallegt Ijós
í fallegum stjaka?
Sjáðu kertastjakana frá
Kosta Boda.
Listrænt og fágað handbragð.
Viðurkennd gæðavara úr
hreinum og tærum kristal.
Verðug gjöf til þeirra sem þér
þykir vænt um.
Klingjandi kristall.
Polar
frá Kr. 177
KOSTA BODA
Kristalrós
^frá Kr. 62
Snjóbolti
frá Kr. 79
Bankastræti 10
Sólrós
frá Kr. 96
Tulip
frá Kr. 68