Morgunblaðið - 07.06.1987, Blaðsíða 17

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. JÚNÍ 1987 17
Fjölskyldan komst ekki að því
fyrr en löngu síðar að Kenneth
hafði ekki verið sleppt fyrr en Ter-
esa var formlega búin að neita að
bera fram kæru á hendur honum,
en á þessari stundu hvíslaði Teresa,
sljóvguð af deyfilyfjum, því að Cel-
este að hún vissi ekki annað en það
að hún hefði lagzt til svefns og síðan
vaknað upp í sjúkrahúsinu. A leið-
inni til New York sat Celeste hjá
systur sinni og þurrkaði jafnt og
þétt slefuna sem lak út úr henni.
Síðar bar Celeste að Kenneth hefði
stöðugt matað Teresu á valíum og
ekki sparað það við sjálfan sig. Hún
sagði að hann hefði líka otað því
að sér og sagt: „Svona, þú þarft
líka á þessu að halda, þetta er búið
að vera erfítt fyrir okkur öll.“
Teresa var flutt frá borði í hjóla-
stól og fór síðan beint í sjúkrahús
þar sem hún var í tvær vikur en
síðan var hún í foreldrahúsum í
mánuð til að jafna sig. Fjölskyldan
var full tortryggni en Teresa sat
við sinn keip: „Þið hafið rangt fyrir
ykkur. Ken gæti ekki gert þetta.
Hann elskar mig,“ sagði hún við
systur sína.
Örin á andliti Teresu dofiiuðu og
um leið dofnaði minningin um þessa
atburði í vitund fjölskyldunnar. Ter-
esa var hin roggnasta þegar hún
tilkynnti fjölskyldunni að nú væri
maðurinn hennar búinn að kaupa
tveggja hæða einbýlishús með
sundlaug í fínu hverfi og ekki var
ánægjan minni þegar hún sagði frá
því skömmu síðar að nú ætti hún
von á barni. Á þeim tíma var eng-
inn sem vissi að Kenneth lagði stíft
að konu sinni að fara í fóstureyð-
ingu. Nokkrum mánuðum síðar var
Celeste líka orðin ófrísk og systum-
ar tengdust nú enn traustari
böndum. Celeste man ekki eftir
nema einu óþægilegu atviki frá
þessum tíma. Systumar vom í
verzlunarferð og að áliðnum degi
leit Teresa allt í einu á klukkuna
og sagði: „Guð, ég verð að flýta
mér heim.“ „Nei,“ sagði systir
hennar, „það er svo gaman hjá
okkur. Hringdu bara í Ken og segðu
að þú komir ekki alveg strax.“
Náföl neitaði Teresa þessu og hrað-
aði sér á braut. Celeste hugleiddi
það ekki frekar þá en minntist þess
síðar að hafa þó skammast sín fyr-
ir að vera sjálf ekki nógu tillitssöm
við Jeff.
„Celeste, þú veizt ekki hvað ást
er fyrr en þú ert búin að eignast
bam,“ sagði Teresa. Hún ól ljós-
hærðan og bláeygðan dreng 10.
júní 1984. Þremur mánuðum síðar
krafðist Kenneth þess að hún færi
út að vinna. Reksturinn gekk ekki
nógu vel, sagði hann og þau urðu
að vera hagsýn. Móðir hennar tók
að sér að gæta drengsins á meðan
hún var í vinnunni.
Það var föst venja að fjölskyldan
kæmi saman á sunnudögum og
snæddi stórbrotna ítalska máltíð.
Laugardaginn 11. nóvember 1984
hringdi Teresa til að láta foreldra
sína vita að þau kæmu ekki að
þessu sinni — þau ætluðu í heim-
sókn til vinar sem hún tilgreindi
ekki.
Seint á þessu sama laugardags-
kvöldi eða aðfaranótt sunnudags
myrti Kenneth Taylor konu sína.
Hann molaði hnakka hennar með
tíu kg jámstöng sem notuð er við
lyftingar. Höggin vom að minnsta
kosti níu. Skrefateljari sýndi að frá
miðnætti til kl. 5.48 um morguninn
var 26 sinnum hringt úr síma Tayl-
or-hjónanna í símavændisþjónustu
í Kaliforníu og hin og þessi hóruhús
í New York. Þótt næstum hefði
tekizt að afmá verksummerki gat
lögreglan rakið 15 metra blóðferil
út í bflskúr. Þangað hafði morðing-
inn dregið líkið og troðið því i
skutinn á bflnum sínum. Því næst
hafði hann látið drenginn, sem var
fimm mánaða, í framsætið á bflnum
og ekið síðan áleiðis til Indiana til
fundar við foreldra sína. Með líkið
í lestinni hafði hann viðkomu hjá
fyrri konu sinni i Pittsburgh í til-
efni af fímm ára afmæli dóttur
þeirra en síðan losaði hann sig við
líkið. Vafíð í teppi skildi hann það
eftir á friðlýstu fuglavemdarsvæði
í miðri Pennsylvaníu. Á mánudags-
morgni hringdi hann í Louise til að
láta hana vita að þeir feðgar væru
á ferðalagi og sagðist hafa skilið
við Teresu á Newark-flugvelli. Hún
væri djúpt sokkin í eiturlyfj'aneyzlu
og hefði verið á leiðinni í meðferð
á stofnun sem hún hefði ekki viljað
segja hvar væri. Á miðvikudags-
morgni var hann kominn aftur til
New York og sagði við tengdamóð-
ur sína þar sem hann sat hjá henni
við eldhúsborðið og gæddi sér á
samloku: „Mér þykir vænt um þig
og ég elska Teresu. Ég skil ekki
af hverju hún er farin frá okkur
og af hveiju hún fór í dópið."
Daginn eftir tilkynnti hann lög-
reglunni um hvarf Teresu og því
næst fór hann út á Newark-flug-
völl með Jeff og Celeste og gekk
þar á milli starfsfólks með mynd
af Teresu og spurði hvort það hefði
orðið hennar vart. Þaðan ók hann
áleiðis til Pittsburgh til að hitta
fyrri konuna, en þá var Jeff og
Celeste ofboðið. Þau fóru á fund
lögreglunnar og sögðust hafa hinar
alvarlegustu grunsemdir, ekki sízt
með tilliti til árásarinnar í Mexíkó.
Á fímmtudegi gekk maður fram á
lík Teresu og á föstudegi fóru Al-
bert og Philip sonur hans til að
skoða það og staðfesta að það væri
af henni. Philip beygði sig niður að
líkinu og lagði um það arminn.
Þegar hann reis upp gat hann varla
staðið í fæturna. Hann hafði rekið
höndina inn í molaða höfuðkúpuna.
Kenneth Taylor hélt sig við upp-
haflegan framburð sinn. Hann gaf
sig sjálfur fram við lögregluna og
heimilaði húsleit, en á meðan hann
var yfírheyrður fannst eymalokkur
Teresu, blóði storkinn, í bflskúmum.
Þegar Kenneth stóð frammi fyrir
þessari staðreynd söðlaði hann um
og sagðist hafa þagað yfir skamm-
arlegri staðreynd til að bjarga heiðri
fjölskyldunnar. Á sunnudagsmorgni
kvaðst hann hafa vaknað, gengið
niður stigann, og komið að Teresu
þar sem hún hefði verið að sleikja
kynfærin á hvítvoðungnum. Hann
hefði reynt að binda enda á þetta
athæfi en þá hefði hún ráðizt á
hann með stönginni, sturluð af
kókaíni. Hann sagði að sér hefði
tekizt að hrifsa af henni stöngina
og „láta hana fá fyrir ferðina".
Síðan þagnaði hann og bað svo um
lögmann.
Systir Teresu,
Celeste, ásamt
Jeff manni
sínum.
Við réttarhöld í morðmálinu kom
upp úr dúmum að hann hafði verið
þrfkvæntur. Fyrstu konuna hafði
hann ekki hitt síðan hann fór frá
henni vanfærri í Indíana en nú upp-
Iýsti hún að hann hefði að staðaldri
neytt eiturlyfja á meðan þau voru
í hjónabandi. Fólk sem hafði komið
á heimili hans og Teresu bar að
hann væri kókaínisti og að kona
hans hefði stundum neytt þess eit-
urs. Eiturefnafræðingur bar að við
kmfningu hefði fundizt örlítið kók-
aín í líkinu og svo lítið magn gæti
ekki hafa orsakað það ofbeldi sem
Kenneth Taylor lýsti.
Kenneth Taylor hlaut 30 ára
óskilorðsbundinn dóm fyrir morðið
en þar með vom þrengingar helzta
fómarlambsins, Philips Andrews,
að hefjast fyrir alvöru.
Þegar Celeste hafði lokið sögu
sinni spurði Janice Miller ekki þeirr-
ar spumingar sem flestir hefðu
spurt: „Af hveiju var hún ekki löngu
farin frá þessum manni?" Janice
þurfti ekki að spyija því að hún
vissi svarið. Sjálf bjó hún við mis-
þyrmingar af hálfu eiginmanns í
níu ár. Hún giftist 16 ára, án þess
að hafa lokið gagnfræðaprófí, og
var orðin fjögurra bama móðir þeg-
ar hún var 21 árs. Þegar nágrannar
komu aðvífandi til að spyija hvað
gengi á sagði hún að allt væri í
lagi — það væri ekkert að, en árið
1967 fór eiginmaðurinn svo illa með
hana að hún fékk alvarlegan heila-
hristing. Þegar hún hlustaði á
kvalarann lýsa því fyrir lækninum
að hún hefði dottið niður einhvem
stiga gerði hún sér grein fyrir því
að ef hann snerti hana einu sinni
enn mundi hún drepa hann. Svo
hún lagði á flótta.
Þá var hún 25 ára. í fimmtán
ár sá hún sjálfri sér og bömunum
farborða með skúringum, blaðburði
og skrifstofustörfum, jafnframt því
sem hún aflaði sér menntunar. Eft-
ir að hún lauk lagaprófí stofnaði
hún fjárhagnum í hættu þegar hún
höfðaði mál á hendur málflutnings-
fyrirtækinu þar sem hún starfaði
vegna kynjamismunar. Sjálfa eld-
skímina hlaut hún tveimur vikum
áður en hún átti að ljúka prófum
til að öðlast málfærsluréttindi í New
Jersey og Pennsylvaníu. Bakslag
kom í bata sonar hennar eftir alvar-
legt umferðarslys. Hann var fluttur
í sjúkrahús og þar sat hún yfír
honum öllum stundum nema þegar
hún fór í prófín — og þau stóðst
hún. Hinum bömunum hefur vegn-
að vel en gjörbreyting varð á högum
Janice þegar hún giftist Frank S.
Gaudio lögfræðingi árið 1984. Hann
styður konu sína með ráðum og
dáð, einkum þegar hún starfar í
þágu kvenna sem hafa verið beittar
ofbeldi.
Skjölin sem Celeste og Jeff af-
hentu Janice báru með sér að þegar
Kenneth var handtekinn, grunaður
um morðið, komu foreldrar hans frá
Indiana með Philip Andrew og sett-
ust að í húsi sonar síns. Þegar Jeff
og Celste töldu ástæðu til að ætla
að hjónin ætluðu aftur með bamið
til Indíana leituðu þau til dómstóla
og í framhaldi af því var úrskurðað
að Philip Andrew skyldi dveljast í
New Jersey og að forræði hans
væri skipt. Þegar Kenneth Taylor
hafði verið dæmdur fyrir morð var
úrskurðað til bráðabirgða að dreng-
urinn skyldi vera þijá daga í umsjá
föðurforeldra sinna en hina fjóra
daga vikunnar hjá Jeff og Celeste.
Um leið tilnefndi dómstóllinn sál-
fræðing sem átti að meta stöðuna
með tilliti til lokaákvörðunar um
forræði bamsins. Álit sálfræðings-
ins var á þá leið að í báðum tilvikum
væri um að ræða „foreldraímyndir
sem gætu veitt ástúð, umhyggju
og stuðning", en það væri baminu
þó tvímælalaust fyrir beztu að
White-hjónin hefðu forræði hans,
m.a. af því að þau væm á ákjósan-
legum aldri og ættu sjálf bam á
sama aldri og Philip Andrew þann-
ig að heimilishagir þeirra væm
heppilegri með tilliti til uppeldis
hans. Þrátt fyrir þetta úrskurðaði
dómurinn að White-hjónin skyldu
fara með forræði drengsins tíu
mánuði ársins en í tvo mánuði á
sumrin skyldi hann vera hjá föður-
foreldrum sínum í Indiana. Taylor-
hjónin fengu úrskurðinum síðan
breytt þannig að þau hefðu heimild
til að hafa drenginn um þakkar-
gjörðarhelgina og í viku um jólin.
Allir þessir málavextir komu
Janice Miller undarlega fyrir sjónir
en einkum og sér í lagi það skilyrði
að Celeste svaraði upphringingu frá
morðingja systur sinnar einu sinni
í viku og að White-hjónin hefðu
heimild til að fara með drenginn í
Trenton-ríkisfangelsið einu sinni í
mánuði. í odda skarst þó ekki fyrr
en White-hjónin komust að þvi að
Taylor-hjónin höfðu farið með
drenginn daglega í fangelsið á með-
an hann var í umsjá þeirra um
þakkargjörðarhelgina, en sálfræð-
ingur sem White-hjónin leituðu til
hafði mælt eindregið gegn því að
drengurinn færi í fangelsið. Hann
væri á viðkvæmum aldri er mikil-
væg tengslamyndun ætti sér stað
og slíkar heimsóknir væru líklegar
til að orsaka alvarleg vandamál.
Janice Miller lét það verða sitt
fyrsta verk að beita sér fyrir skerð-
ingu á umgengnisrétti Taylor-hjón-
anna. Þegar vitnaleiðslur í
forræðisdeilunni voru langt komnar
í fyrrasumar áleit Janice Miller
vænlegast að bera fram sáttatillögu
sem gerði ráð fyrir því að Jeff og
Celeste færu með forræðið að und-
anskildum tveimur vikum á ári. Þá
skyldi Philip Andrew vera hjá föður-
foreldrum sínum, en Jeff og Celeste
skyldu þó hafa símasamband við
hann á hveijum degi fyrri vikuna
og vera með honum eina klukku-
stund á dag síðari vikuna. Celeste
leizt ekki á þessa tillögu. Kenneth
Taylor hafði verið sóttur í fangelsið
til að vera við vitnaleiðslumar og
hún hafði séð hann blikka kankvís-
lega til foreldra sinna. Hvað átti
það að þýða? Janice vissi ekkert
um það — hún vissi bara hvað hún
skynjaði að dómarinn væri að
hugsa. Auk þess sá hún fram á
erfiðar samningaviðræður við lög-
frasðing Taylor-hjónanna en svo fór
þó að hann féllst á þessa sáttatil-
lögu umyrðalaust.
1. ágúst kvað hæstaréttardómari
í New Jersey upp endanlegan úr-
skurð um forræðið og var hann
samhljóða sáttatillögunni sem allir
aðilar málsins höfðu fallizt á. Um
kvöldið kvaddi Celeste drenginn
með þeim orðum að það yrði voða
gaman hjá afa og ömmu og svo
kæmi hún til hans rétt bráðum.
Janice Miller var fegin því að niður-
staða var fengin í málinu og sneri
sér að öðmm verkefnum.
Aðfaranótt 6. ágúst varð hún
andvaka og settist því við vinnu
sína og vann til morguns. „Ég skil
ekki hvað gengur að mér,“ sagði
hún við mann sinn þar sem þau
sátu og dmkku morgunkaffið.
Klukkan hálftíu komst hún að þvi.
Þá hringdi síminn. Það var Celeste,
miður sín eftir símtal við Jean Tayl-
or í Marion í Indiana. Celeste hafði
hringt til að ræða heimsóknir þeirra
Jeffs til drengsins sem áttu að hefj-
ast daginn eftir. „Þið getið sparað
ykkur ómakið," sagði Jean Taylor
í simann. „Við emm búin að ætt-
leiða Philip og þið sjáið hann ekki
framar."
Janice tókst að hafa upp á dóm-
ara þeim i Grand County í Indiana
sem hafði undirritað ættleiðingar-
úrskurðinn. Hann virtist furðu
lostinn þegar hún sagði honum frá
forræðisdómnum í New Jersey og
hann kvaðst mundu ógilda ættleið-
inguna um leið og hann fengi i
hendur eintak af dómsorðinu. Síðar
um daginn hitti hún Jeff og Celeste
úti á flugvelli sem vom á leið með
flugi til Indíana með dómsorðið en
vegna illviðris komust þau ekki á
áfangastað fyrr en um hádegisbil
föstudaginn 8. ágúst. Þá reyndist
téður dómari farinn upp í sveit að
dorga og sagt að ekki næðist í
hann fyrr en eftir helgi. Lögmaður
félagsmálastofnunar á staðnum afl-
aði síðan úrskurðar um tímabundið
fósturheimili fyrir drenginn og í
fylgd þessa lögmanns, félagsráð-
gjafa og lögreglufulltrúa var nú
haldið heim til Taylor-hjónanna til
að sækja drenginn og það tókst
þótt ekki gengi það átakalaust.
Á mánudagsmorgni bar það til
tíðinda að dómarinn sem undirritað
hafði úrskurðinn um tímabundið
fóstur drengsins ógilti þá gjörð sína
án skýringar, sem jafngilti því að
drengurinn skyldi fara aftur til
Taylor-hjónanna. Fáeinum mínút-
Janice Miller, lögmaður í New Jersey, sem þekkir það af eigin raun
að vera fórnarlamb ofbeldis af hálfu eiginmanns.