Morgunblaðið - 07.06.1987, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. JÚNÍ 1987
Tílboð Kodak
um innlausn á Kodak
skyndimyndavélum
rennur út 17. júní
1987
KODAK fyrirtækið bendir viðskiptavinum
sínum vinsamlega á að móttöku á KODAK
skyndimyndavélum verður hætt 17. júní 1987.
Hægt er koma með KODAK skyndimyndavélar
í verslanir Hans Petersen hf. í Bankastræti,
Glæsibæ, Austurveri, Lynghálsi 1 og í
Pedrómyndir, Hafnarstræti 85,
Akureyri. Einnig má senda
skyndimyndavélina í pósti til
Hans Petersen hf. Lynghálsi 1,
110 Reykjavík. Allar nánari
upplýsingar eru veittar í
síma 83233.
Kodak
UMBOÐID
ANNARí
HVÍTASUNNU
ÚTILEGAN
ENDAR í EVRÓPU

finn.
Það má búast við að ferðalangar
flykkist í EVRÓPU á 2. í Hvíta-
sunnu, því hvergi er betra að enda
velheppnaða útilegu. Daddi
”Stjörnukarl” verður í diskíotek-
inu og sýnir meðal annars á
risaskjánum myndbönd með
Shannon og Mezzoforte sem
verða með meiriháttar konserta í
EVRÓPU á fimmtudaginn.
Heppnir gestir mega búast við að
fá boðsmiða á herlegheitin.
Hittumst í EVRÓPU - þar sem allt
gerist!
Opið kl. 22.00 - 01.00
EWRÓPA - Staður nýrrar kynslóðar
Minning:
Svava Sigurbjörns-
dóttir saumakona
Fædd 25. desember 1918
Dáin 30. maí 1987
Þann 30. maí sl. andaðist Svava
Sigurbjömsdóttir, saumakona. Hún
hafði árum saman gengið með
hjartasjúkdóm, sem ekki var unnt
að lækna og sem að lokum ágerðist
svo að ekkert varð við ráðið. Hún
gerði sér fulla grein fyrir, að hveiju
stefndi og fékk þá ósk sína upp-
fyllta, að þurfa ekki að verða sjálfri
sér og öðrum til byrði og ama, eins
og hún komst að orði.
Svava fæddist 25. september
1918 í Kirkjuskógi í Miðdölum.
Foreldrar hennar voru Lilja Kristín
Ámadóttir og Siguijböm Guð-
mundsson. Hún var þriðja yngst af
átta bömum þeirra hjóna og eru
nú fjögur af þeim systkinum á lífi.
Svava fluttist með foreldrum
sínum til Reykjavíkur 9 ára og gekk
í Miðbæjarbamaskólann. Frekara
bóklegt nám stóð ekki til boða og
fór hún að vinna fyrir sér eftir ferm-
ingu. Um tvítugt lærði hún kjóla-
saum og varð það aðalatvinna
hennar um 30 ára skeið. Þessi
námstími hennar var enginn dans
á rósum og var kaupið það lágt,
að hún tók að sér þvotta í heimahús-
um á kvöldin, eins og tíðkaðist í
þá dag, til að auka tekjumar. Á
þeim árum var Iítið um tískuversl-
anir og voru ófáar konur fastir
viðskiptavinir hennar og söknuðu
þess er hún hætti kjólasaumi. Marg-
ar stúlkur unnu og lærðu saum hjá
henni, vom þær bæði utan af landi
og innanbæjar og áttu þær oft at-
hvarf og skjól hjá henni þótt
aldursmunurinn væri stundum lítill.
Árið 1962 hóf Svava störf hjá
Bólsturverkstæði Skeifunnar hf.,
sem undirritaður rak á Hringbraut
121 og byijuðu þá kynni okkar og
vinátta, sem aldrei bar skugga á.
Svava var einn af fyrstu ófaglærð-
um starfsmönnum, sem unnu við
húsgagnabólstrun, þ.e. púðasaum
o.þ.h. og í fyrstu varð nokkur óán-
ægja milli félagsmanna og verk-
stæða af þessum sökum, en ekki
leið á löngu, þar til fleiri og fleiri
verkstæði urðu sér úti um duglegar
saumakonur. Varla er hægt að
hugsa sér duglegri og samvisku-
samari konu en Svövu. Fór þar
saman sérstök handlagni og
óhemjuleg orka. Hún gat aldrei
slakað á við vinnuna, hún var alltaf
á fullri ferð og afköstin eftir því.
Um þetta leyti störfuðu 10—14
bólstrarar hjá Skeifunni og flestir
þessir menn urðu vinir hennar ævi-
langt. Glaðlyndi og hjálpsemi laðaði
fólk að henni. Hún var boðin og
búin að hjálpa öðmm og það af
heilum hug. Væri henni greiði gerð-
ur varð hún helst að margendur-
gjalda svo hún yrði ánægð.
Svava eignaðist eina dóttur, Lilju
Huld Sævars, sem nú missir ekki
aðeins móður sína heldur og einnig
bestu vinkonu sína, því þær mæðg-
ur vom afar samrýndar og áttu
mörg sameiginleg áhugamál. Þegar
við Lilja dóttir hennar fluttum á
Laugarásveg, flutti Svava í litla
íbúð í sama húsi. Mörg em þau
handtökin, sem hún lét í té okkur
til aðstoðar og munum við aldrei
geta þakkað henni sem skyldi.
Svava var mikil hannyrðakona, en
ekki síður hafði hún ánægju af
blómum, og mörgum afleggjumn-
um kom hún til. Hafði svo sannar-
lega „græna fíngur". Margur er
knár, þótt hann sé smár. Svava var
ekki hávaxin kona, en hún var stór
kona.
Blessuð sé minning hennar.
Magnús Jóhannsson
„Alltaf hefur ykkur verið sagt, að vinnan
sé bölvun og erfíðið ógæfa. En ég segi ykk-
ur, að vinna ykkar lætur fegursta draum
jarðarinnar rætast - draum, sem ykkur var
í öndverðu ætlað að gera að veruleika; því
er vinna ykkar ástaróður til lífsins, og að
sýna í verki ást sína á lífinu er að öðlast
hlutdeild í innsta leyndardómi þess.“
(Kahlil Gibran: Spámaðurinn.)
Svava, frænka mín, var ein þess-
ara kvenna, sem aldrei féll verk úr
Lokun á skrifstofum bænda-
samtakanna í Bændahöllinni
Dagana 9.-12. júní nk. verða skrifstofur
bændasamtakanna í Bændahöllinni lokaðar
vegna fundar utanríkisráðherra Atlantshafs-
bandalagsríkjanna.
Stéttarsamband bænda.
Búnaðarfélag íslands.
Framleiðsluráð landbúnaðarins.
Lífeyrissjóður bænda.
hendi. Flíkumar sem hún saumaði
um ævina era í mínum huga ótelj-
andi, eins og Vatnsdalshólamir,
vötnin á Amarvatnsheiði eða eyj-
amar á Breiðafirði, en þetta þrennt
var ævinlega nefnt saman þegar
ég var bam.
Svava fæddist í Kirkjuskógi í
Dölum á jóladag árið 1918. Hún
var sjöunda bam móðurafa míns
og ömmu, Sigurbjöms Guðmunds-
sonar frá Þorgeirsstaðahlíð í
Miðdölum og Lilju Kristínar Áma-
dóttur frá Jörfa í Haukadal.
Böm þeirra urðu átta talsins og
em fjögur þeirra á lífí; Helga, Hild-
ur og Pálmi Steinar, búsett í
Reykjavík, og Ólafía Sigurveig í
Ameríku.
Látin em móður mín, Ólöf Krist-
björg, Jóhann og Finnur.
Á uppvaxtarámm Svövu vom
aðrir tímar en nú og ekki mulið
undir þau systkinin. Heimilið var
fátækt alþýðuheimili og bömin urðu
að taka til hendinni og bjarga sér
snemma eins og þá var títt. Segja
má, að veganesti það, er þau hlutu
í föðurgarði hafí verið sú iðjusemi
er einkenndi þau og birtist í verk-
lagni þeirra æ síðan.
Svava lærði kjólasaum ung að
ámm og var hann atvinna hennar
um þriggja áratuga skeið. Síðar
vann hún í mörg ár að saumaskap
á húsgagnaverkstæðum, einkum þó
hjá Sigurði Hermannssyni, sem
reyndist henni, ásamt fjölskyldu
sinni, sem besti sonur og ber yngsta
dóttir þeirra hjóna nafn hennar.
Nálin lék í höndum hennar eins
og töfrasproti og allir munir sem
hún snerti á spmttu fram sem feg-
urstu listaverk.
Hún var svo kröfuhörð við sjálfa
sig í vinnu, að stundum varð hún
hissa og skildi ekki, af hveiju allir
hugsuðu ekki eins, og skiluðu verki
sínu af stakri samviskusemi eins
og henni var lagið.
Bjátaði eitthvað á í lífsins ólgu-
sjó leitaði hún hugsvölunar í vinnu
sinni og taldi hana allra meina bót.
Gestrisni var henni í blóð borin
og í starfi sínu við sauma eignaðist
hún marga góða vini og kunningja,
sem hún verður minnisstæð alla tíð,
því vinur var hún vina sinna.
Hún var svo gjafmild og óeigin-