Morgunblaðið - 24.01.1990, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 24. JANUAR 1990
Olafúr B. Barkar-
son - Minning
Fæddur 12. ágúst 1972
Dáinn 13. janúar 1990
Ég sest nú niður og mig langar
að minnast félaga míns með nokkr-
um orðum. Það var sunnudaginn
14. janúar síðastliðinn sem mér
bárust þau sorglegu tíðindi að vinur
minn, hann Óli, hefði dáið daginn
áður.
Að jafnaldri minn og vinur, að-
eins sautján ára, væri mér horfinn
fyrir fullt og allt gat ekki verið
satt, hann var allt of ungur. Ég sat
með hugsanir mínar um góðan
dreng, sársauka í hjarta og van-
mátt því þessu getur víst enginn
breytt. Það er svo margs að minn-
ast.
Við Óli kynntumst fyrst aðeins
tíu ára gamíir. Við vorum saman,
smá pattar, í skóla í Reykjavík og
brölluðum margt. Aftur lágu leiðir
okkar saman þegar við nutum
þeirra forréttinda að búa hjá Óla
og Drífu á Torfastöfðum í Biskups-
tungum og varð það okkar annað
heimili. Á Torfastöðum leið okkur
vel og nutum yndislegs heimilis, þar
sem leitað var eftir því jákvæða í
lífinu en um leið tekist á við erfið-
leika sem mæta víst okkur öllum.
Óli bjó fjögur ár, en ég þrjú, á
Torfastöðum og deildum við saman
herbergi og urðu kynni okkar mjög
náin. Saman fórum við í skólann,
gengum saman til verka og borðs
á hveijum degi. Á kvöldin var hlust-
að á plötur og spjallað, við deildum
gleði og sorg, veltum lífinu og til-
gangi þess fyrir okkur og rifumst
hressilega á köflum.
Hestamennska er mikil á Torfa-
stöðum og þar naut Óli sín vel,
enda hestamaður góður. Aldrei
gleymast hestaferðimar, þar voru
góðir vinir á ferð, og góður útreiðar-
túr var Óla vel að skapi.
Eftir að við fórum frá Torfastöð-
um tók við vinna hjá Óla en nám
hjá mér. Við héldum þó alltaf sam-
bandi, hittumst og spjölluðum mikið
í síma. í vetur vorum við báðir á
Laugarvatni, Óli við störf hjá föður
sínum en ég í menntaskólanum. Á
kvöldin var Óli fastagestur hjá mér
á heimavistinni. Ævintýrin rifjuð
upp og oft glatt á hjalla. Ekki fór
það þó framhjá mér að margt
þyngdi hug vinar míns — hann var
einhvem veginn ekki eins og hann
átti að sér.
Að kveðja góðan vin er erfitt og
öll orð fátæk. Minninguna um
tryggan vin og góðan dreng geymi
ég alltaf meðan ég lifi — einnig
með vissu þess að við hittumst aft-
ur seinna.
Foreldrum, aðstandendum og
vinum Óla sendi ég innilegustu
samúðarkveðjur.
Elís Helgi
Elsku frændi okkar og vinur er
nú horfinn okkur. Ólafur Börkur
var sonur Barkar Ólafssonar og
t
BENEDIKT GUÐMUNDSSON
bóndi,
Staðarbakka,
verður jarðsunginn frá Staðarbakkakirkju laugardaginn 27. janúar
kl. 14.00. Ferð verður frá Umferðarmiðstöðinni kl. 08.00.
Ásdis Magnúsdóttir,
Margrét Benediktsdóttir, Ólafur Jóhannsson,
Ingimundur Benediktsson, Matthildur Sverrisdóttir,
Jón M. Benediktsson, Þorbjörg Ólafsdóttir,
Rafn Benediktsson, Ingibjörg Þórarinsdóttir.
t
Maðurinn minn, faðir, tengdafaðir, afi og bróðir,
GUÐMUNDUR BERGMANN MAGNÚSSON
bifreiðastjóri,
Vogatungu 15, Kópavogi,
áðurtil heimilisað Barðavogi 18, Reykjavik,
verður jarðsunginn fimmtudaginn 25. janúar kl. 15 frá Garða-
kirkju. Þeim sem vildu uiinnast hins látna er bent á Sjálfsbjörg,
félag fatlaðra.
Svava Bernharðsdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn
og Unnur Magnúsdóttir.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma og langamma,
PETRA KRISTINE GUÐLAUGSSON
fædd OLSEN,
'■ Gaukshólum 2,
Reykjavík,
er andaðist í Landspítalnum þann 15. janúar verður jarðsungin
frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 25. janúar kl. 13.30.
Benedikt Guðlaugsson,
Gunnar Benediktsspn, Jóna G. Steinmarsdóttir,
Kristján Benediktsson, Erla Kristjánsdóttir,
Guðrún B. Kolbeins, Hannes B. Kolbeins,
Kirstin Benediktsdóttir, Kristinn Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Eiginmaður minn, bróðir okkar og sonur,
JÓHANN HALLDÓR ELLERTSSON,
er látinn. Útför hans fer fram í Woodbridge, Va., U.S.A., fimmtu-
daginn 25. janúar 1990. Þeir, sem vilja minnast hins látna, vinsam-
lega láti Krabbameinsfélagið njóta þess.
Jan de Bruil og systkini hins látna,
Þórhildur og Erlingur Ellertsson,
2297 Longview Drive,
Woodbridge, Va. 22191, U.S.A.
Sigrúnar Óskarsdóttur. Ólafur var
yngstur af þrem bömum þeirra, auk
hans er Guðrún Barkardóttir og
Óskar Barkarson. Við systumar
eigum báðar mjög góðar minningar
um Óla frænda því báðar pössuðum
við hann þegar hann var yngri og
fylgdumst með honum vaxa og
verða að fallegum unglingi. Óli var
alltaf glaðlyndur og ljúfur drengur.
Óli var mikið náttúrubam og hafði
mjög gaman af blómum og öllum
gróðri. Óli hafði eignast hest þar
sem hann hafði verið í sveit. Hann
bar mikla umhyggju fyrir hestinum
og öllum dýrum því Öli var mikill
dýravinur. Ölafur var 3 ár á Torfa-
stöðum og kom það glöggt í ljós
þar hvað náttúran átti vel við hann
því það var líf hans og yndi að
hugsa um sveitabúskapinn. Minn-
ingar koma upp í huga okkar og
allar em þær góðar. Frá því Óli var
í vöggu var hann alltaf hress og
glaður. Það er erfitt að hugsa til
þess að eiga ekki eftir að hitta
hann hjá Sigrúnu systur. Ólafur á
tvö systkini, Guðrúnu og Óskar.
Öll þrjú vom þau ein heild, samrýnd
og elskuleg. Erfitt er að hugsa til
þess að heildin sé rofin. Við biðjum
Guð að taka við af okkur og passa
og vemda Óla frænda. Því Óli var
aðeins 17 ára gamall unglingur.
Þó árin séu ekki mörg þá em minn-
ingamar margar og söknuðurinn
mikill. Við biðjum Guð að styrkja
foreldra hans og systkini í þessari
miklu sorg sem nú ríkir á heimili
þeirra.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guð sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Fríða og Helga
Ekki óraði okkur fyrir því þegar
Sigrún systir var hjá okkur að
skrifa minningargrein um tilvon-
andi tengdason sinn, Þröst Leifs-
son, að fimm dögum síðar heldi hún
um 17 ára son sinn, Ólaf Börk, lát-
inn. Ólafur lést 13. janúar 1990 á
heimili móður sinnar, Völvufelli 50.
Okkur langar að minnast frænda
okkar í fáeinum orðum.
ÓJafur Börkur var sonur Sigrún-
ar Óskarsdóttur og Barkar Ölafs-
sonar og fæddist í Reykjavík 12.
ágúst 1972 og var yngsta bamið
af þremur börnum þeirra. Ólafur
var áhrifaríkt bam, það eitt átti
eftir að marka mikil spor í líf hans.
Ólafur var alltaf hluti af umhverfi
sínu, hvort sem það var úti í nátt-
úrunni eða innan um vini sína.
Ekki voru öll sporin sem Ólafur tók
í rétta átt, en mikil ósköp, sporin
sem hann tók síðustu misserin voru
í rétta átt. Ólafur fór f sveit tólf
ára gamall eins og margir ungling-
ar, hann fór á Torfastaði og undi
sér vel þar. Þar eignaðist hann
hestinn sinn sem honum þótti vænt
um. Ólafur var á Torfastöðum í
þijú ár og reyndust hjónin á Torfa-
stöðum honum mjög vel. Hann tók
bílprófið sitt í ágúst sl. og hafði
mikla unun af því að keyra og
draumurinn hans var að kaupa sér
bíl. En ekki varð sá draumur að
veruleika. Nú hefur Ólafur kvatt
þennan jarðneska heim, sem ekki
er alltaf réttlátur, en það er vissa
okkar að fjölskyldan á eftir að hitt-
ast aftur. Bið ég Drottin að vernda
og hugga fjölskyldu hans í þeirri
sorg sem á henni hvílir. Eins og
sálmur 281 segir:
I dauðans faðm nú fallið er
og fölt og kalt þar sefur
það bam, ó Guð, sem gafstu mér
og glatt um stund mig hefur.
Ó, faðir, lít í líkn til mín,
og lát þú blessuð orðin þin
mér létta sviðann sára,
er sárra fær mér tára.
Gunnar Þór, Erna
Edith og Gunnar Örn.
Mig langar til að minnast elsku
vinar míns, Óla Barkar, sem nú er
dáinn. Fregnin um andlát hans skar
mig í hjartastað og ég fór að hugsa
aftur til liðinna tíma.
Ég gleymi því aldrei þegar ég
sá hann í fyrsta sinn af tilviljun
árið 1983. Hann var ekki mikill
fyrir mann að sjá þá, en það var
eitthvað við hann sem vakti eftir-
tekt mína. Ekki grunaði mig að
Agústa Olafs-
dóttir — Minning
Fædd 29. júlí 1904
Dáin 15. janúar 1990
Látin er í Reykjavík amma mín
Ágústa Ólafsdóttir á 86. aldursári.
Vil ég minnast hennar fáum orðum.
Ágústa fæddist á Jörva í Kol-
beinsstaðahreppi árið 1904, dóttir
Ólafs Erlendssonar bónda þar og
Agöthu Stefánsdóttur húsfreyju.
Hún var sjöunda í röð þrettán systk-
ina. Tólf þeirra komust á legg.
Ágústa ólst upp á Jörva en fór ung
til starfa í Borgarnesi. Eftir
skamma dvöl þar lá leiðin til
Reykjavíkur. Þar starfaði hún við
þjónustu og framleiðslu á ýmsum
heimilum og stofnunum. Megin
hluta starfsævi sinnar helgaði hún
þó verktökum á Keflavíkurflugvelli
þar sem margur þáði molasopann
úr hennar hendi.
Ágústa eignaðist tvo syni, Ólaf
f. 1928 og Þorstein f. 1930 Bjarna-
syni Matthíassonar frá Holti.
Ágústa og Bjarni áttust ekki. Ljóst
er að aðstæður fyrir einstæðar
mæður á Islandi í miðri heimskrepp-
unni voru bágar. Mæðgurnar Jónína
Jónsdóttir og Fjóla Guðmundsdóttir
gerðu sitt til að liðsinna sængurkon-
um. Naut Ágústa þeirra og einnig
þeir bræður fram á fullorðinsár.
Ólafur er múrari, kvæntur Fríðu
Margréti Guðjónsdóttur og eiga þau
fimm börn, Ágústu, Valgarð, Sig-
rúnu, Ólaf Guðjón og Birnu. Þor-
steinn er sjómaður kvæntur Guð-
rúnu Sæmundsdóttur. Þau eiga þijá
syni, Sæmund, Óla Ágúst og Jón
Viðar. Barnabarnabörn Ágústu eru
orðin tíu.
Við barnabörnin hændumst mjög
að ömmu okkar, kölluðum hana
ömmu Gústu. Hún hafði alla eigin-
leika bamagælunnar, óbilandi þol-
inmæði, hjartahlýju og óeigingirni.
Hún var örlát á þessa kosti, þreytt-
ist aldrei á því að spila sama spilið
hvort sem það hét veiðimaður eða
Svarti-Pétur. Einnig minnist ég
heimsókna okkar á Þórsgötu 17 en
þeirra var beðið með tilhlökkun.
Ágústa bjó lengi hjá Ólafi syni
sínum og Margréti, fyrst í Hófgerði
15 og síðan í Holtagerði 72 í Kópa-
vogi. Er baráttan við Elli kerlingu
tók að harðna flutti hún á sambýli
aldraðra við Skjólbraut. Seinustu
árin sá Ágústa orðið illa og fyrir
leiðir okkar ættu eftir að liggja
saman en svo fór þó.
Kynni okkar hófust þegar hann
kom á Torfastaði í Biskupstungum,
til þeirra Drífu, Óla, Ingu og Sigga.
Ég og vinkona mín höfðum komið
tveim-þrem mánuðum áður og við
biðum spenntar eftir að kynnast
nýju krökkunum. Fljótlega kom í
ljós að Óli var góður félagi, bæði í
leik og starfi. Hann hafði gaman
af sveitastörfunum og var hinn
mesti dugnaðarforkur. Þar sem sex
unglingar eru í heimili er ekki laust
við að mikið gangi á, gleði og sorg
skiptast á. Við þurftum að læra að
vera ábyrg gerða okkar, sýna til-
finningar okkar og bera virðingu
fyrir tilfinningum annarra. Vissu-
lega sinnaðist okkur stundum því
að Óli lét engan vaða yfir sig og
var ófeiminn við að láta skoðanir
sínar í ljós. En það var alltaf unnið
úr þeim málum og á slíkum stund-
um féllu oft mörg tár; en vináttu-
böndin styrktust.
Þegar vinkona mín fór frá Torfa-
stöðum var ég nær óhuggandi og
ósköp einmana. Þá reyndist Óli mér
yndislegur vinur og hann lánaði
mér oft öxlina-sína þegar mér leið
illa. Við fórum mikið saman á hest-
bak; eitt skiptið ætlaði Óli að taka
krakka-hestinn Maó fyrir og kenna
honum nýja siði. Sá hestur var
voðalega frekur og átti það til að
ijúka bara eitthvað út í buskann
og þá varð ekkert við hann ráðið.
Ég taldi ekki skiptin sem Maó kom
ijúkandi heim að húsinu aftur með
Óla límdan á bakinu, en síðasta
ferðin endaði inni í hesthúsi fyrir
Maó en Óli hékk öfugur í dyiunum.
Þetta sýnir hve þijóskur ÓIi gat
verið, hann ætlaði ekki að gefast
upp!
Ég fór frá Torfastöðum haustið
1985 eftir að hafa verið þar í rúm-
lega eitt og hálft ár en Óli var þar
lengst af okkur sex sem vorum þar
í upphafi, eða í um þijú ár. Það
var alltaf jafn yndislegt að koma
þangað í heimsókn og hitta Óla
Börk og alla hina. Þegar ég eignað-
ist litla dóttur þá grínuðust við Óli
með að hann mætti nú eiga aðra
litlu tána á henni. Mér finnst hann
alltaf eiga svolítið í litlu stelpunni
minni. Oli var ofsalega bamgóður
og síðast þegar ég talaði við hann
þá langaði hann mikið til að verða
pabbi sjálfur. En hann skildi annað
eftir sig. Hann skildi eftir ljósið sitt
sem lifir í hjörtum okkar allra sem
þekktum hann. Og ég hugga mig
við það að ég veit að hann er hjá
Guði og að þar líður honum vel.
Ég sendi foreldrum hans, systk-
inum, Óla og Drífu og öllum öðrum
ástvinum hans og félögum mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Kolla
rúmu ári féll hún svo að slæmt
brot hlaust af. Fylgdi því löng
sjúkrahúsvist. Tók hún áföllum
þessum með einstæðu æðruleysi svo
tekið var eftir. Gerð hennar er vel
lýst í því að hún vildi ekki tefja
hjúkrunarfólk við sig, það hefði
nægu öðru að sinna. Aldrei hallaði
hún á nokkurn mann og var fljót
til faguryrða. Seinustu vikur var
Ágústa orðin all þjáð og mun því
hvíldinni fegin. Á þessari kveðju-
stund er mér þakklæti í huga fyrir
samverustundir okkar lengri sem
skemmri. Bið ég henni guðs bless-
unar á æðri stigum.
Sæmundur Þorsteinsson