Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1917, Qupperneq 86

92 Ársrit Ræktunarfjelags Norðurlands.
F*egar við sjáum margt fólk ganga að verki og hver
fer að sínu ákveðna starfi, þá finst okkur, venjulega,
ekki neitt sjerstakt eða eftirtektavert við það. En fæstir
hugsa um það að stjórnandinn, hvort sem það er nú karl
eða kona, hefir máske löngu áður raðað störfunum nið-
ur og hugfest hvernig að vinna átti, svo að verkið gengi
sem best. Að kveldi hefir hann athugað hvernig hinu
eða þessu verki var háttað, hversu langt það var komið
áleiðis og hversu mikið lið þurfti á hvern stað til þess
að verkinu yrði komið af á rjettum tíma. Ef um hey-
störf er að ræða, hefir hann verið snemma á fótum og
hagað verkinu eftir veðrinu. Og einmitt vegna þess að
alt þetta var gert á rjettum tíma, þá gat alt starfsfólkið
gengið að verkinu án tafar, þegar starfstíminn var kom
inn.
En vegna þeirra margvíslegu breytinga, sem orðið
hafa í íslensku þjóðlífi nú á síðari árum, er það hálfu
meiri vandi en fyr að halda reglu á heimilunum. Sífelt
kemur nýtt fólk, sem er öllu óvant, þar sem það kemur
að. Pá reynir á þolinmæði og lipurleik húsbænda í því
að venja þetta nýja fólk við heimilissiðina og láta þá
ekki haggast, þótt ekki gangi alt sem best í fyrstu. Með
tímanum tekst fólkinu í nýju vistinni að venja sig á og
fylgja heimilissiðunum, aðeins ef hönd stjórnandans er
nógu styrk og hann með eigin dæmi er fær um að
gefa hina rjettu fyrirmynd. Raskist heimilisvenjurnar við
útiverkin er það auðvitað mikill skaði, en þó mun skað-
inn enn margþættari og hættulegri, ef innistörfin raskast
úr sínum venjulegu og föstu skorðum.
Húsmóðirin þarf að láta sjer jafn ant um að vel sje
gengið um í svefnhúsi vinnufólksins og í svefnhúsi hjón-
anna. Hún á að skilja, að þar er einmitt safnað kröftum
til að vinna að hag heimilisins næsta dag. Þegar svo
vinnufólkið gengur til hvíldar, þá finnur það að það er
skoðað sem menn en ekki sem vinnudýr. Áþessuheim-
ili verður Ijett að vinna jafnvel hin örðugustu verk. Viss-