Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1917, Qupperneq 91

Slátiuvjelar og heyvitina.
Það mun flestum Ijóst, sem landbúnað stunda, hversu
miklum örðugleikum það er bundið, að geta rekið hann
með þeim dug, sem þarf, til þess að hann geti haldist
í viðunandi horfi og til þess að ekki komi í hann aftur-
kippur eða krenking. Nú síðustu árin hefir víða í sveit-
um verið unnið mun minna að jarðabótum og ýmsum
framfarafyrirtækjum landbúnaðinum til þrifa en áður var;
stafar þetta mest af vaxandi fólkseklu og þar af leiðandi
hærra kaupgjaldi, sem landbúnaðurinn er ekki fær um að
bera og þó margur kunni að álíta, að þetta lagist, þegar
ófriðnum slotar, þá hygg jeg að því sje vart treystandi.
Jeg get jafnvel frekar búist við, að stríðinu loknu, að
það verði enn meiri vandræði með vinnukraftinn; þá má
vænta, að sjávarútvegur verði rekinn af kappi og við
hann getur landbúnaðurinn ekki teflt, hvað kaupgjald
snertir. En hver ráð eru þá til þess, að landbúnaðurinn
líði ekki stórhnekki? Að mínu áliti er það helsta ráðið,
að auka notkun vinnuvjela eftir mætti. F*að er engum efa
bundið, að það má spara fólkshaldið á ýmsan hátt með
auknum vinnuvjelum, einkum til heyvinnu og hygg jeg
að það megi nota þær miklu meira en margur álítur. —
F*að er meinið, að menn eru altof ragir að fá sjer vjel-
arnar. Flesta vantar þekkingu á gagnsami þeirra og eru
því hikandi, því mörg eru verkfærin nokkuð dýr. Til þess
7