Frjáls verslun - 01.10.1946, Blaðsíða 52

Thistlewaite gamla virtist vera mjög einmana, og
hún var barnslega glöð og þakklát, þegar henni gafst
tækifæri til að masa við Cherry um eitt og annað,
og í gær, þegar hún var þarna stödd, hafði Cherry
óafvitandi sagt gömlu konunni allt um sína hagi: um
æskuár sín heima í litla fæðingarbænum og um ráðn-
ingu sína til Barisieadi-tízkuhússins. Þá réði úrslitum,
að hún varð fyrir valinu, að hún hafði, ásamt umsókn
sinni, sent sportpeysu, sem hún prjónaði sjálf.
Hún sagði henni frá gönguferðum sínum í skemmti-
görðunum á sunnudögum og ótal mörgu öðru — já,
meira að segia þeirri niðurlægingu sLnni, að hún
gæti ekki farið á starfsmannadanslei!:inn, vegna þess
að hana vantaði samkvæmisherra.
Þegar sú gamla heyrði þetta, hafði hún brosað og
sagt: ,,Þér megið til að fara. Við verðum að athuga
nánar, hvort ekki er hægt að koma því í kring“.
„Góðan dasinn, vina mín!“ Thistlewaite gamla
kom ramhandi inn í deildina og brosti til Cherry
með vatnsbláum nærsýnum augunum. Prjónarnir henn-
ar sköguðu upp úr fornfálegu handavinnutöskunni,
sem hún bar á handleggnum. „Ég get ómögulega
áttað mig á þessu mynstri, sem ég fékk hér í gær.
Þér megið til að vera svo vænar, að hjálpa mér aftur.
Og svo getum við talað um fleira á eftir. Ég hef
dálitlar fréttir að færa yður“.
„Fréttir?“ Cherry vísaði henni til sætis í þægileg-
asta stólnum. ..És vona að bað séu góðar fréttir. Ég
gæti vel þegið að heyra eitthvað af því taginu, eins
og nú liggur á mér“.
„Ég er viss um að yður falla þær vel“. Thistlewaite
gamla starði með aðdáum á hina grönnu og fagurlög-
uðu fingur ungu stúlkunnar, sem tóku svo lipurlega
á prjónunum. „Ég hef útvegað yður herra á dansleik-
inn“.
„Hvað segið þér?“ hálfhrópaði Cherry undrandi og
varð um leið eldrjóð í framan. „Já, en kæra Thistle-
waite mín —“.
,.Þér burfið ekkert að þakka“, greip sú gamla
fram í. „Það er bara frændi minn. Hann er nýfluttur
hingað til borgarinnar og hefur fengið stöðu við há-
skólann. Ég saffði honum frá vður, og hann kvaðst
með ánægju fylgja yður á dansleikinn annað kvöld“.
Hún stakk höndinni niður í tösku sína. „Hérna er
nafn hans og heimilisfang. Þér skuluð bara senda
honum bréfspiald með upplýsingum um, hvert liann
á að sækja yður og hvenær“.
Cherry fékk ákafan hjartslátt. Samkvæmisherra!
Stórfenglegt! Hún var yfir sig glöð! Hún hefði getað
faðmað gömlu konuna að sér, en hún lét nægja að
taka hjartanlega í hönd hennar.
„Þetta var framúrskarandi elskulegt af yður!“ sagði
hún. „En haldið bér nú annars, að hann kæri sig
nokkuð um þetta? Ég meina — að hann kæri sig
um að koma með mér?“
„Ég hef mælt með yður“, svaraði Thistlewaite gamla
með festu í röddirini. „Og það er nægileg trygging
fyrr Jonathan. Hann er nú reyndar ekki vanur að
fara út með ungum stúlkum, en ég sagði honum, að
þér væruð sérstaklega aðlaðandi stúlka“.
Chorry brosti. Jonathan! Það var ljóta ónefnið. En
það voru svo margir, sem hétu fáránlegum nöfnum, án
þess að þeir sjálfir væru nokkuð fáránlegir.
Það sem eftir var dagsins gekk Cherry í skýjum
uppi, og þegar Belle Harford kom aftur, til þess að
bjóða henni aðgöngumiða, keypti hún tvo og stakk
þeim niður í handtösku sína. Hjartað hoppaði af
kæti! í kaffihléinu sendi hún bréfspjald til Jonathans
Barker, J>akkaði honum vinsemd hans og hað hann
að sækja sig klukkan hálfátta annað kvöld.
Verzluninni var lokað klukkan eitl á laugardögum.
Cherry hafði ákveðið, hvernig hún arilaði að verja
seinni hluta dagsins. Hún ællaði að fá sér klukku-
tíma dúr, fara svo í bað, með handklæði bundið um
höfuðið, til þess að hlífa hárinu, sem hún hafði látið
leggja daginn áður, og þar á eftir ætlaði hún að
gefa sér góðan tíma lil að klæða sig og snyrta, svo
að henni yrði ekkert að vanbúnaði og'hún gæti orðið
eins falleg og unnt væri.
Hún var niðursokkin í hugsanir sínar, Jjegar hún
fór niður í lyftunni eftir lokunartíma, klukkan rúm-
lega eitt. Belle Ilarford varð henni samferða. Þær
þekktust allvel, því að Belle hafði áður unnið í prjóna-
vörudeildinni
„Það er þó gott, að þú skulir geta komið í kvöld“,
sagði Bellc. „Með hverjum verðurðu?“
„Hann heitir John Barker“. Cherry breytti nafninu
af ásettu ráði, því að henni fannst John hljóma betur
en Jonathan. „Hann er náskyldur einni af viðskij)ta-
konum mínum, henni fröken Thistlewaito".
„Það er |)ó ekki hinn frægi systursonur hennar!“,
skríkti Belle glaðhlakkalega. „Hefurðu séS hann?“
Séð hann? Belle sagði þetta í svo undarlegum tón.
Og hvernig hún orðaði það: „Hinn frœgi systursonur
hennav. Það boðaði eitthvað. Allt í einu mundi Cherry
eftir, að hún hafði ekki leitt hugann að því, hvernig
þessi Jonathan væri útlits.
„Það er hann, sem hún er alltaf að prjóna fötin
á“, hvíslaði Belle að henni, um leið og þær gengu
út úr lyftunni. „Nei, annars —“, sagði hún svo allt
í einu, hækkaði röddina og leit undirfurðulega á
Cherry, og var augljóst, að hún barðisl við hláturinn.
„— það getur ekki verið hann, því að hann er víst
ekki með öllum mjalla! Ég meina....“, flýtti hún
sér að bæta við, er hún sá skelfingarsvipinn á Cherry,
„— maðurinn notar víst hitapoka með röndóttu
prjónaveri — og náttsokka! Það kæmi mér heldur
ekki á óvart, að hann gengi í rauðri flúnelsnærskyrtu.
212
FRJÁLS VERZLUN