Frjáls verslun - 01.10.1946, Blaðsíða 51

SMÁSAGA um aígreiðslustúlku og „undarlegan" mann:
■■
Orvilmm og ást
Eftir Enid Ross Graham.
Cherry Carstairs var í slæmu skapi.
Þó ávítaði hún samtímis sjálfa sig fyrir það og
viðurkenndi hið innra með sér, að hún hafði í raun-
inni enga ástæðu, til að fárast yfir högum sínum.
Hér hafði hún ágæta stöðu í stóra tízkuhúsinu Bar-
stead, sem deildarstjóri prjónavörudeildarinnar. Hún
hafði aðsetur sitt á fimmtu hæð í hinni risavöxnu
verzlunarbyggingu og hafði þar rúmgóðan og vist-
legan sal til umráða. í hillunum og á sýningarborðum
voru til sýnis smekklegar prjónavörur af öllu mögu-
legu tagi, og á stóru borði í miðjum salnum lágu bæk-
ur og blöð með allskonar prjónamynstrum. Umhverf-
is borðið var raðað hægindastólum, þar sem viðskipta-
konurnar gátu látið fara vel um sig, meðan þær kynntu
sér ýmsar útprjónsgerðir og fleira, þar að lútandi.
Jafnframt hélt verzlunardeildin uppi endurgjaldslausri
tilsögn í prjóni, og annaðist Cherry Carstairs einnig
þá hlið starfseminnar, ásamt tveimur aðstoðarstúlkum
sínum.
Þetta var afbragðsstaða og Cherry féll hún einkar
vel í geð, enda stafaði þunglyndið, sem hafði gripið
hana í dag, ekki af því, að hún væri óánægð með
vinnuskilyrði sín. Þar voru allt aðrar orsakir að völd-
um: Hana vantaði samkvæmisherra og hafði ekki
hugmynd um, hvernig hún ætti að útvega sér hann.
Svo var mál með vexti, að næsla dag — sem var
laugardagur — var ákveðið að starfsfólkið í Barstead
héldi hinn árlega dansleik sinn, og síðustu vikuna
hafði Cherry heyrt að hinar stúlkurnar í verzluninni
töluðu ekki um annað en kjólana, sem þær hugsuðu
sér að vera í, og herrana, sem þær ætluðu að bjóða.
Þetta mundi verða mikill gleðskapur, enda átti hann
að fara fram í mesta viðhafnarhóteli borgarinnar, og
hin fræga hljómsveit Nino Puncellis hafði verið feng-
in til þess að leika undir dansinum. Samkvæmið
skyldi hefjast með borðhaldi.
Cherry hafði yndi af að dansa, og hún átti skínandi
fallegan samkvæmiskjól. En hvað stoðaði það? Hún
átti ekki völ á neinum samkvæmisherra. Og ein gat
hún ekki farið.
Það bjuggu engir karlmenn í veitingahúsinu, þar
sem hún átti heima, að undanteknum rosknum bók-
haldara á sjötugs aldri og ungum skrifstofulæring,
FRJÁLS VERZLUN
sem var seytján ára. Og í tízkuhúsinu sjálfu störfuðu
næstum eingöngu stúlkur.
„Ætlarðu ekki að fá aðgöngumiða að dansleiknum,
Clierry?“ Það var Belle Harford, sem spurði, hin
dökkeygða fegurðardís úr snyrtivörudeildinni. Hún
kom inn í þessu með áskriftarlista og aðgöngumiða-
hefti, því að hún var í undirbúningsnefndinni.
Cherry hristi höfuðið. „Nei, þakk! Ég verð upp-
tekin annað kvöld“. Víst mundi hún verða upptekin
■—- þó ekki væri nema við skáldsögulestur. En hún
kærði sig ekki um að básúna það út um allt, að hin
gæti ekki tekið þátt í dansleiknum, vegna þess að
hún hefði engan boðsgest á takteinum.
Belle Harford rak upp stór augu. „Það er leiðin-
legt“, sagði hún svo. „En ég kem við hjá þér aftur
seinna í dag, ef ske kynni að þú gætir breytt ákvörðun
þinni“. Svo hélt hún áfram hringsóli sínu með listann.
Cherry tók til á borðinu og lét hvaðeina á sinn
stað. Nú mátti eiga von á fyrstu viðskiptamönnunum
á hverri stundu. Hún brosti örlítið, er henni kom í
hug. hvort Thistlewaite garnla mundi nú koma í dag.
Cherry gat ekki stillt sig um að hafa smágaman
af þeirri gömlu. Hún hét svo bráðskrítnu nafni, og
hún var svo einkennilega kátbrosleg í útliti og hátt-
um: lítil vexti, með langt og egghvasst nef, sem var
rautt fram í brodd, grátt liárið þéttgreitt í svolítinn
hnykil afur á linakka, augun vatnsblá og fljótandi,
brosið innilegt og viðmótsþýtt.
Þessi gamla kona var næstum daglegur gestur í
prjónavörudeildinni hjá Cherry og kom ætíð mjög
vingjarnlega fram við hana. Það var í rauninni skamm-
arlegt að henda gaman að henni, fannst Cherry. Hún
varð vör við, að Thistlewaite gamla taldi sig vera í
þakkarskuld við liana fyrir að hafa hjálpað lienni
nokkrum sinnum við að velja garn í sportsokka, eða
eitthvað slíkt. Því sú gamla var sí og æ prjónandi.
Það var heldur ekki vanþörf á að leiðbeina gömlu
konunni eftir megni. Ef hún var látin einráð valdi
hún ólíklegustu liti, svo hrópandi sterka og smekk-
lausa, að þeir skáru í augun. Cherry þóttist vera viss
um, að hún væri litblind.
Samt sem áður geðjaðist Cherry mæta vel að henni.
211