Frjáls verslun - 01.10.1946, Blaðsíða 54

ekki að fyrirverða sig fyrir. Hún hafði, þegar bezt lét,
í hæsta lagi vogað að hugsa sér hann sem meðalmann
í útliti. En Jonathan Barker var meira en í meðal-
lagi. Hann var hár og gjörvilegur —- og framúrskar-
andi viðkunnanlegur.
Þegar hún kom niður til hans aftur, tók hann fram
dálítinn kassa og opnaði hann.
„Leyfist mér?“ spurði hann.
Það voru tvær fallegar orkideur. Hann festi þeim
í barminn á kjólnum hennar og brosti. Þær fóru
Ijómandi vel við kjólinn.
Er þau voru sezt inn í bílinn, hallaði hann sér að
henni og spurði: „Viljið þér leyfa mér að kalla yður
Cherry? Agnes frænka kallar yður alltaf því nafni“.
„Já, gjarnan“. Cherry brosti inn í augu hans.
„Viljið þér þá ekki kalla mig John?“ Hann hló
við. „Það kallar mig enginn Jonathan — nema frænka
gamla“.
„Frænka yðar er afbragðskona“, sagði Cherry.
„Já, finnst yður það ekki?“ Hann hló við aftur.
„Ef hún bara vildi hætta þessu prjónastússi sínu. Hún
er sýknt og heilagt að gefa mér hin fráleitustu föt,
sem hún hefur prjónað handa mér. Ég hef margsinnis
óskað þess, að hún gæfi þau heldur til einhverrar líkn-
arstofnunar fyrir klæðlausa. Ég á fullar skúffur af
þessu, því að ég gæti ekki gengið í neinu af því, hve
feginn sem ég vildi — en ég vil ógjarnan særa hana,
með því að neita að taka við því“.
Þau hlógu bæði. En allt í einu varð hann alvar-
legur og sagði: „Að einu leyti hefur gamla frænka
ágætan smekk —- að því er snertir ungar stúlkur. Þér
eruð — þér eruð alveg yndislegar. Þér megið til að
gefa mér kost á að kynnast yður vel. Hvílík tilhlökk-
uri, ef maður mætti eiga þess von að hitta yður
endrum og eins — að afloknu dagsverki í rannsóknar-
stofunni“.
„Það verður kannske hægt að komast að samkomu-
lagi um það“, sagði Cherry hlæjandi. í sömu mund
staðnæmdist bíllinn framan við hótelið.
Tveim stundum seinna fylgdist hún með honum út í
hótelgarðinn. Hana svimaði af gleði, en þó var eitt-
hvað, sem íþyngdi henni. Svolítið, sem hún varð að
segja honum. Hann hafði verið svo hreinskilinn við
hana.
»Ég má til að segja þér eitt“, sagði hún svo allt
í einu. „Það er ekki gott til frásagnar — en ég sendi
þér símskeyti í dag — með afboðun. Ég var svo smeyk
um að systursonur fröken Thistlewaite væri kannske
eitthvað — eitthvað undarlegur“. Hún fékk kökk í
hálsinn af orðum sínum. John horfði á hana, alvar-
legur í bragði. Svo hélt hún áfram: „En þú hefur
sjálfsagt ekki fengið skeytið. Og þegar þú komst
svo —“. Lengra komst hún ekki.
,jÞú ert hrífandi!“ Hann tók í hendur hennar. „Nú
er öllu af mér létt. Ég fékk skeytið, þegar ég hafði
nýlokið við að búa mig. Mér fannst það hreinasta
ranglæti, að kasta blómunum á glæ, og þess vegna
afréð ég að fara í heimsókn til þín og færa þér þau,
því að ég hélt að það gæti kannske glatt þig svo-
lítið, í lasleikanum. Svo þegar ég sá þig koma. til
móts við mig, klædda í samkvæmiskjól, varð ég eins
og álfur út úr hól. Ég skildi hvorki upp né niður í
þessu. En það er fallegt og heiðarlegt af þér að segja
mér, hvernig í þessu lá. Og ég gleðst yfir því, að þér
skuli ekki finnast að ég sé — eitthvað undarlegur!“
Hann Iækkaði röddina og hélt áfram: „Því að mér
finnst þú vera fallegasta og undursamlegasta stúlkan,
sem ég hef kynnzt“.
„HVORT ER BETRI BRÚNN EÐA RAUÐUR?“
Eftir því sem ameríski verzlunarskólinn University
of Denver School- of Commerce hefur látið kanna,
munu amerískir kaupsýslumenn fremur kjósa stúlkur
en karlmenn til einkaritarastarfa — einna helzt, ef
þær eru jarphærðar.
Þessi skoðanakönnun leiddi í ljós, að 69% af karl-
mönnum í forstjórastöðum tækju kven-einkaritara
fram yfir kynbræður sína, en 28% voru á andstæðri
skoðun. 3% létu sér á sama standa. Meirihluti þeirra,
sem voru fyrir kvenhöndina, kváðust helzt vilja hafa
hrúnhærðar stúlkur í kringum sig, og þótt þeir hefðu
kannske ekki á móti því, að vera í „ljóshærðum sel-
skap“ eftir vinnutíma, þá náði skoðanakönnunin ekki
til slíkra hugrenninga.
Kaupsýslumennirnir sögðust hafa meira dálæti á
stúlkum, vegna þess að þær væru „samvinnuþýðari,
gæfu meiri gaum að smáatriðum og væru betur hæfar
til að framfylgja fyrirskipunum og koma kurteislega
fram“.
Þeir, sem voru svo „stéttvísir“ að telja karlmenn
hetri einkaritara, færðu svofelld rök: „Staðfesta í
starfi (ekki glaptir frá vinnu, þótt gifting hendi þá,
eins og raunin er um stúlkur), meiri áhugi og meira
þolgæði“.
HEYRNARDEYFÐ OG SKULDSEIGLA.
Broddi karl var keskinn og smá-hrekkjóttur. Hann
hafði það til dæmis til að gera sér upp heyrnarleysi.
Einu sinni gengur Jón kaupmaður í veg fyrir hann
á götu og fer að rukka hann um skuld.
„Ég heyri svo illa með þessu eyra“, segir Broddi.
Kaupmaður snéri sér þá að hinu eyranu og ítrekaði
rukkunina.
„Æ, nú hljóp hella fyrir hitt“, sagði Broddi og
hélt leiðar sinnar. — „ÍSLENZK FYNDNI“.
214
FRJÁLS VERZLUN