Morgunblaðið - 19.08.2004, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 FIMMTUDAGUR 19. ÁGÚST 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Snorri pabbi er dá-
inn. Guðni bróðir
hringdi í mig föstu-
dagsmorguninn 9. júlí
og sagði að pabba
hefði hrakað mikið þá
um nóttina. Ég dreif mig suður og
sat hjá pabba þann dag og um
kvöldið skildi hann við. Þar með var
stríði hans við krabbameinið lokið.
Hann háði þetta stríð af miklu
æðruleysi, sagðist ekki hræðast
dauðann, því hann væri það eina
sem hægt væri að vera alveg
öruggur með í heiminum. Þó að
hann vissi ekki hvað biði handan
við, þá var hann samt alveg viss um
að það væri eitthvað gott.
Pabbi var mikill bílakarl, ekki
beinlínis dellukarl, heldur hafði
hann einlægan áhuga á bílum al-
mennt og þá sérstaklega að fólk
hirti bílana sína vel. Mörgum hefur
hann leiðbeint í bílakaupum og
jafnvel séð alveg um að finna rétta
bílinn handa viðkomandi. Dæmi um
snyrtimennsku hans í sambandi við
bíla er það að kvöldið fyrir andlát
sitt fór Dísa systir hans með hann í
bíltúr og hann varð nú ekki glaður
þegar hann sá hve rykugur bíllinn
var að innan og því lét hann hana
keyra að næstu bensínstöð og
kaupa hreinsiklút til að þrífa bílinn.
Hann hafði gaman af því að
ferðast um landið og á meðan
mamma og hann voru gift fórum
við á hverju sumri í ferðalag og oft
á nýjum bíl. Eitt skiptið er mér
mjög minnisstætt, því það sprakk
svo oft á bílnum að það var löngu
hætt að vera sniðugt, annað skipti
keyptum við Rolling Stones kass-
ettu og hún var spiluð alveg lát-
laust og enn þann dag í dag 25 ár-
um seinna get ég sungið með
lögunum. Einn staður á landinu var
pabba þó kærari en aðrir staðir og
það var Vatnsdalurinn, þar voru
æskuslóðirnar og þangað fór hann
oft. Á hverju sumri skrapp hann
norður í sumarfríinu sínu og tók
þátt í heyskapnum með Pétri
frænda sínum. Hvergi leið honum
SNORRI
RÖGNVALDSSON
✝ Snorri Rögn-valdsson fæddist
í Reykjavík 4. júlí
1942. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
9. júlí síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Fossvogskirkju
20. júlí.
betur en þegar hann
var kominn upp á
gamlan Deutz með
eitthvert heyvinnu-
tæki aftan í og hoss-
aðist um túnin.
Eftir að mamma og
pabbi skildu, þá gerði
hann mér það fullljóst
að þó að ég væri ekki
dóttir hans líffræði-
lega, þá yrði ég í hans
huga alltaf dóttir hans
og það reyndist svo
vera. Og ég leit aldrei
á hann öðruvísi en sem
pabba minn og börnin
mín kölluðu hann alltaf afa. Pabbi
átti einn son, Guðna, sem bjó hjá
honum eftir að hann fór suður í
skóla 16 ára gamall.
Þeir voru ekki alltaf sammála
feðgarnir eins og eðlilegt er í sam-
skiptum föður og sonar en undir
lokin var aðeins einlæg vinátta og
kærleikur á milli þeirra og Guðni
hugsaði um og sinnti pabba eins og
best verður á kosið allt til loka.
Nokkrum mánuðum áður en pabbi
dó kom Guðni heim með kærustu,
hana Ingu, og þó kynni pabba og
Ingu yrðu stutt þá voru þau ákaf-
lega góð og pabbi hefði ekki getað
hugsað sér betri konu fyrir hann
Guðna sinn.
Elsku Guðni og Inga, missir okk-
ar allra er mikill en jafnframt fylgir
honum vissa um að nú líði pabba vel
og að Guðný amma hafi tekið vel á
móti stráknum sínum og styðji
hann fyrstu skrefin inn í nýjan
heim.
Elsku pabbi, hvíl í friði.
Þín dóttir,
Guðný Heiðbjört.
Kæri vinur og mágur, ég var svo
ákveðin að senda þér fáeinar línur
við andlát þitt og segja þér hvað
mér þótti vænt um þig og hvað ég á
eftir að sakna þín, þú sem varst svo
fastur punktur. Þakka þér allar
gleðistundirnar sem þú veittir okk-
ur fjölskyldunni. Spilakvöldin,
ferðalögin sem farin voru, hvort
sem var erlendis eða hér heima.
Veiðiferðirnar austur að Heiðar-
vatni og Steinsmýri, gist í tjald-
vagninum á Klaustri, alltaf voru
þær jafn eftirminnilegar þó veiðin
hafi ekki alltaf verið mikil. Snorri
minn, afmælið 4. júlí 2002, þú sex-
tugur strákurinn, var haldið með
stæl. Vel veitt í mat og drykk eins
og þér var einum lagið. Þá var ein-
mitt þessa helgi landsmót harmon-
ikkuunnenda á Ísafirði, músik sem
þér féll svo vel. Manstu hvað okkur
fannst fyndið þegar vinir okkar
hringdu og sögðu, „Það voru mynd-
ir af ykkur í kvöldfréttum ríkis-
sjónvarpssins“, veislan í algleymi,
ég með kótilettupottinn í fanginu
og ferðafélagarnir að fagna með
þér. Veðrið svo ógleymanlega gott
og bærinn svo fagurlega skreyttur
sólstöfum þetta kvöld. Vinur minn,
vísurnar sem Óli bróðir þinn samdi
til þín læt ég fylgja, þær eiga svo
sannarlega erindi í þetta bréf.
Kominn er kappi með festu,
koníak veitir hann.
Ísfirsku bæjarins bestu,
brosandi elska þann mann.
Í vexti er varla lotinn,
vart þarf að blása í kaun.
Af vestfirsku bergi brotinn,
bjargfastur vinur í raun.
Elsku Snorri, það er komið að
kveðjustund. Ég veit að þér líður
vel núna, laus við þær þrautir sem
hafa plagað þig undanfarið.
Ég og fjölskylda mín biðjum góð-
an Guð að blessa son þinn Guðna og
unnustu hans Ingu og Guðnýju og
hennar fjölskyldu sem og aðra að-
standendur á þessari stundu.
Hvíldu í friði.
Þín mágkona,
Birna.
Vinur minn Snorri Rögnvaldsson
er látinn.
Snorra kynntist ég fyrst fyrir um
15 árum síðan er ég og Guðni sonur
hans og æskuvinur minn lukum
námi í Laugargerðisskóla á Snæ-
fellsnesi og komum báðir til
Reykjavíkur í frekara nám. Því
háttaði þannig til að Snorri bjó
steinsnar frá húsi foreldra minna í
Breiðholtinu, og því var ég nánast
daglegur gestur á heimili þeirra
feðga um margra ára skeið.
Snorri hafði gott lag á okkur
drengjunum, hann gerði sér far um
að tala við okkur á tungumáli sem
við skildum, í samskiptum okkar
ríkti fullkomið jafnrétti, kynslóða-
bil þekktist ekki. Áhugi Snorra og
okkar strákanna á akstursíþróttum
varð tilefni margra og skemmti-
legra samverustunda, hvort heldur
setið var yfir torfæruþáttum á
myndböndum, eða haldið út fyrir
bæinn á keppnir og hverskyns við-
burði. Það var nú einu sinni þannig
að bifreiðar voru hans ær og kýr,
sjálft ævistarfið. Við leituðum
ósjaldan til hans með bíltíkurnar
niður á þvottastöð SVR þegar
kvöldi fór að halla. Þar stóð hann
vaktirnar um kvöld og nætur og var
okkur ætíð haukur í horni, hvort
heldur það voru bílarnir sem þurftu
aðhlynningu, eða við félagsskap.
Svo er það nú þannig að þegar
menn fara að búa, og eftir atvikum
eignast fjölskyldu, að þá fækkar
samverustundum sem þessum. Mér
finnst þess vegna með ólíkindum
hvað tíminn var stuttur frá því
Snorri veiktist fyrst og þangað til
allt var yfirstaðið. Snorri gerði allt-
af lítið úr veikindum sínum í sam-
tölum okkar, enda velkist ég ekki í
vafa um að þar hafi ráðið umhyggja
hans fyrir okkur strákunum, hann
hafi ekki síður nú en áður viljað
bera blak af okkur, þó við værum
sjálfir löngu fullorðnir menn.
Það voru þung skrefin frá
sjúkrabeði Snorra er ég heimsótti
hann á líknardeildina í Kópavogi
fyrr í þessum mánuði. Snorri var þá
greinilega mjög þrekaður eftir erf-
iða baráttu við grimman sjúkdóm
en reyndi þó að stappa í mann stál-
inu, hann hafði kynnt sér aðra með-
ferðarmöguleika og lækningar, og
væri að velta því fyrir sér að hrinda
þeim í framkvæmd. Við kvöddumst
báðir með bros á vör.
Ég bið guð að geyma vin minn
Snorra, aðstandendum sendi ég
mína dýpstu samúð.
Kristinn Helgi Guðjónsson.
Okkur langar í fáum orðum að
minnast móðurbróður okkar, hans
Snorra. Hann hefur verið hluti af
lífi okkar svo langt sem við munum.
Nú er komið að leiðarlokum eftir
erfiða baráttu við illvígan sjúkdóm
sem hrífur svo marga í burtu. Með
þá trú að hann sé kominn á miklu
betri stað og líði vel viljum við í
fáum orðum þakka kærlega fyrir
allt saman. Alla hjálpsemina í
gegnum tíðina, hvort sem það var
að bjarga okkur um sófasett þegar
við fórum að búa eða aðstoð við þrif
eða viðgerð á bíl. Snorri frændi var
einmitt mikill sérfræðingur um
bíla, aldrei kom maður að tómum
kofunum hjá honum varðandi bíla-
mál. Hann átti alltaf svör handa
manni á því sviði og var ósjaldan
leitað til hans er eitthvað bjátaði á í
þeim efnum. Það var alltaf gott að
eiga hann að og fylgdist hann af
áhuga með því sem við systkinin
tókum okkur fyrir hendur í lífinu.
Stórt skarð hefur verið höggvið í
frændgarðinn og Snorra verður
sárt saknað.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Elsku Guðni og Guðný, við vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð.
Kolbrún, Íris og Þröstur.
Ég kynntist Snorra sumarið 1987
þegar við störfuðum hjá verktaka-
fyrirtækinu Miðfelli. Auk þess að
vinna saman þá bjuggum við í sama
fjölbýlishúsi. Síðar urðum við
Guðni sonur hans miklir vinir. Það
kom fyrir að Snorri þurfti aðeins að
lesa yfir okkur félögunum en glott-
ið var aldrei langt undan.
Á meðan ég bjó í Danmörku var
það eitt af mínum fyrstu verkum
þegar ég kom heim í jóla- og sum-
arfrí að líta við hjá Snorra í Kríu-
hólunum til að ræða málin. Við gát-
um setið klukkustundum saman og
rætt um pólitík og önnur mál sem
voru í brennideplinum.
Síðustu misseri hefur það legið í
loftinu hvert stefndi hjá Snorra en
þrátt fyrir veikindin var hann alltaf
jákvæður og ræðinn þegar ég kom
við hjá honum. Ég er þakklátur fyr-
ir allar góðu stundirnar sem við átt-
um saman og góðu ráðin sem hann
gaf mér.
Með þessum fáu orðum kveð ég
góðan vin.
Kristján Erlendsson.
Góður vinur okkar er farinn eftir
erfiða sjúkdómsbaráttu. Við kynnt-
umst Snorra fyrir rúmum tuttugu
árum og fljótlega var hann orðinn
náinn vinur okkar.
Einn af þeim mörgu kostum sem
Snorri hafði til að bera var einstök
greiðasemi og nutum við oft góðs af
henni. Sérílagi varðandi bílavið-
gerðir, en einnig viðgerðir og lag-
færingar heima fyrir, því Snorri
var einstaklega laghentur maður.
Eftir viðgerðirnar var iðulega
spjallað og drukkið kaffi fram á
háttatíma. Minnisstæð eru okkur
ferðalög með Snorra innanlands,
þar sem dvalist var í sumarbústöð-
um og veiðar stundaðar í ám og
vötnum. Ekki gleymast heldur
heimsóknir okkar í Vatnsdalinn til
þeirra Guðmundar og Lóu.
Kæri vinur, nú er komið að leið-
arlokum og okkur langar til að
þakka þér einstaka tryggð og vin-
áttu. Við sendum Guðna og Ingu og
öllu fólkinu þínu kæra samúðar-
kveðju.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Ólöf, Rós, Guðni og fjölskyldur.
Bróðir okkar og mágur,
AÐALBJÖRN HÓLM GUNNARSSON,
Njálsgötu 3,
Reykjavík,
sem andaðist þriðjudaginn 10. ágúst, verður
jarðsunginn frá Hallgrímskirkju föstudaginn
20. ágúst kl. 13.30.
Þórhildur Hólm Gunnarsdóttir, Skjöldur Þorgrímsson,
Garðar Hólm Gunnarsson, Kristín Þórarinsdóttir,
Viktoría Hólm Gunnarsdóttir, Jóhann Páll Símonarson,
Þorkell Hólm Gunnarsson, Guðlaug Hjaltadóttir,
Margrét Hólm Gunnarsdóttir.
Elsku móðir okkar,
GUÐMUNDA Þ. ÓLAFSDÓTTIR
frá Flateyri,
lést á Hrafnistu, Reykjavík, mánudaginn
9. ágúst. Útförin hefur farið fram í kyrrþey að
ósk hinnar látnu.
Innilegar þakkir til starfsfólks Hrafnistu. Þeim,
sem vilja minnast hennar, er bent á Hrafnistu
Reykjavík.
Jóhanna S. Sigurðardóttir,
Elísabet Sara Guðmundsdóttir,
Soffía A. Guðmundsdóttir.
Mig langar í örfáum
orðum að minnast
Guðbjargar tengda-
móður minnar. Það
var árið 1993 sem ég
kynnist henni fyrst,
þegar ég og Björg
dóttir hennar fórum að vera saman
og giftum okkur sama ár.
Ekki stóð það neitt í henni þó við
gengjum í það heilaga eftir aðeins 5
mánaða kynni.
Guðbjörg var mikill heimsmaður
og ferðuðust þau Ásgeir víða á
yngri árum. Hún var sóldýrkandi
og kunni hvergi eins vel við sig eins
og á Spáni eða á Kanarí. Í mínum
huga fannst mér Guðbjörg vera
einskonar „sígaunakona“ í jákvæðri
merkingu þess orðs eða „senjoríta“.
Dökk á hörund og hár. Kunni vel
við sig í geislunum, ef sólin lét sjá
GUÐBJÖRG
GUNNARSDÓTTIR
✝ Guðbjörg Gunn-arsdóttir fæddist
á Eyrarbakka 18.
júní 1927. Hún lést á
heimili sínu í Garða-
bæ 13. júlí síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá
Garðakirkju 22. júlí.
sig, lét hún líka sjá
sig.
Hún deildi með mér
uppskriftum og hug-
myndum frá Hús-
mæðraskólanum 1948,
sem ég gat bæði notað
í mínu bakaríi og í
Vikunni og Gestgjaf-
anum. Þetta gamla,
góða, er alltaf best.
Húmor var henni
hugleikinn og ein
hennar sterkasta hlið
að mínu mati. Eflaust
hefur hún farið langt á
á sínu langlundargeði
og léttleika því seinustu árin var
líkaminn orðin ansi þreyttur. Þrátt
fyrir erfitt líkamlegt ástand þegar
við fjölskyldan komum saman til að
snæða kvöldverð, lék hún við hvern
sinn fingur því höfuðið var alltaf í
lagi, kannski helst of mikið af Al-
þýðuflokks-genum, hvað um það.
Nú fá þeir allavega húmor á himn-
um.
Ég vil enda þessa stuttu yfirferð
á ljóðinu Sólin okkar sem lesið var
yfir henni við útförina. Hún var sól-
skinsbarn, fæddist í júní og dó í júlí
– sumarið var hennar tími:
Nú er sólin sest í hinsta sinni
hún situr fast í mínu minni,
megi Drottins faðmlag fylgja þér
nú færri geislar skína hér.
Eins og sólin svo heit svo stór
eins og sólin kom og fór,
sólsetrið, sem þér þótti best
sólin okkar hún er sest.
Ragnar Rögnvaldsson.
Elsku Guðbjörg.
Ég á alltaf eftir að muna eftir
þér. Þú varst fósturamma mín og
við vorum mikið hjá ykkur Ásgeiri,
þegar ég var á landinu. Þú varst
alltaf glöð og lífleg. Þú varst líka
mikill húmoristi. Það var alltaf með
bros á vör.
Þú varst líka alltaf klædd í litum,
hvort það var appelsínugult eða
túrkís. Allavega var sumarið þinn
tími! Svona á ég alltaf eftir að
muna eftir þér. Það sem ég hlakk-
aði mest til var að borða hjá ykkur
„spare ribs“, þetta kjöt var ynd-
islegt. Ég sagði alltaf bara „amma
og afi Lyngás“. Það voruð þið! Ég
vona að þér líði vel núna, mér þykir
vænt um þig eins og mér hefur allt-
af þótt.
Þú bíður eftir mér, ég á eftir að
koma til þín.
Kveðja
Emilía Ruth
Ragnarsdóttir.