Morgunblaðið - 19.08.2004, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 FIMMTUDAGUR 19. ÁGÚST 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ingibjörg Andr-ésdóttir fæddist í
Reykjavík 15. nóvem-
ber 1969. Hún lést á
líknardeild Lands-
spítalans 12. ágúst
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar eru Andr-
és Pétursson fram-
kvæmdastjóri, f. 1.
júlí 1924, d. 22. nóv-
ember 1992, og Svan-
hvít Reynisdóttir
húsmóðir, f. 13. apríl
1930. Ingibjörg var
yngst fimm systkina,
en þau eru: Magnús,
f. 24. júlí 1954, maki Þórdís Ei-
ríksdóttir. Börn þeirra eru Auður
og Andrés. Sverrir, f. 1. júlí 1955,
maki Kolbrún Emma Gunnlaugs-
dóttir. Börn þeirra eru Gunnlaug-
ur Reynir, Sigrún og Elfar Smári.
Margrét, f. 15. september 1957,
maki Sigurjón Leifsson. Börn
þeirra eru Atli, Kristín og Svan-
hvít. Pétur, f. 25. nóvember 1958,
maki Bergþóra Hákonardóttir.
Börn þeirra eru Andrés og Agnes.
Hinn 9. september 1995 giftist
Ingibjörg eftirlifandi eiginmanni
sínum Birni Björnssyni sjúkra-
þjálfara, f. 9. maí 1965. Foreldrar
hans eru Björn Magnússon, f. 7.
maí 1929, d. 28. apríl
2004 og Ingibjörg
Björnsdóttir, f. 12.
janúar 1933. Börn
þeirra Ingibjargar
Andrésdóttur og
Björns Björnssonar
eru Bryndís, f. 8. júní
1994, Stefán Björn,
f. 6. nóvember 1997
og Svanhvít Ósk, f.
22. ágúst 2001.
Ingibjörg lauk
stúdentsprófi frá
Fjölbrautaskólanum
í Garðabæ 1989. Hún
útskrifaðist sem
hjúkrunarfræðingur frá HÍ 1993.
Hún starfaði frá útskrift til ársins
1999 við Borgarspítalann, en í
ársbyrjun 2000 tók hún við starfi
hjúkrunarfræðings á Heilbrigðis-
stofnun Suð-Austurlands á Höfn í
Hornafirði. Þar starfaði hún til
vorsins 2003 er hún kenndi sér
þess meins sem tæplega einu og
hálfu ári síðar dró hana til dauða.
Ingibjörg lék handknattleik með
handknattleiksliði Stjörnunnar
frá barnsaldri og vann bæði Ís-
lands- og bikarmeistaratitla með
félagi sínu. Útför Ingibjargar fer
fram frá Vídalínskirkju í Garða-
bæ og hefst athöfnin klukkan 15.
Elsku hjartans Ingibjörg, nafna
mín, það er svo sorglegt að hugsa til
þess að þú sért farin frá okkur allt of
fljótt elskan mín, aðeins 34 ára gömul.
Farin frá elskulegum eiginmanni þín-
um og þremur ungum börnum. Harð-
ur heimur þetta, óskiljanlegt.
Mér finnst aðeins vera örfá ár síðan
að ég sat við eldhúsborðið mitt og
yngri sonur minn kom heim með
þessa fallegu ljóshærðu stúlku, sem
hann kynnti sem kærustuna sína og
það varð ekki aftur snúið, þau voru
svo hamingjusöm og ástfangin.
Nokkru seinna komu þau heim til
okkar og tilkynntu að þau væru búin
að setja upp hringana, trúlofuð, og
ættu von á frumburðinum. Dásamleg-
ur dagur og síðan kom yndislegt
brúðkaup. Samrýnd voruð þið elsk-
urnar mínar í öllu sem þið gerðuð, ala
upp börnin og búa ykkur heimili. Síð-
an helltuð þið ykkur út í húsbyggingu
af miklum dugnaði og nú er húsið
tilbúið og ber smekkvísi þinni glöggt
vitni en þú, Ingibjörg mín, gast lítið
notið þess vegna skæðs sjúkdóms
sem nú hefur tekið þig frá okkur.
Elskan mín, yndislegri tengdadótt-
ur er ekki hægt að hugsa sér, ég
þakka þér fyrir að hafa krækt í hann
Bjössa minn, betri konu gat hann
ekki fengið.
Elsku hjartans Bjössi minn, þú ert
búinn að vera algjör hetja í veikindum
elskulegrar eiginkonu þinnar. Ég bið
góðan guð að veita þér og börnunum
styrk í sorg ykkar.
Svanhvít mín, dugleg ertu búin að
vera í veikindum yngsta barnsins
þíns, guð blessi þig og styrki. Þér og
fjölskyldu þinni votta ég samúð mína
og guðsblessunar á þessum erfiðu
tímum.
Tengdamóðir.
Kæra systir.
Þú komst inn í líf okkar sem ljós-
geisli er húmaði að vetri.
Þú gæddir lífið nýjum lit og gladdir
hvar sem þú komst.
Þú varst yndislegt barn. Þú óxt úr
grasi, þú þroskaðist.
Þú barst kærleikann með þér hvar
sem þú komst.
Þú hjúkraðir, líknaðir, læknaðir.
Þú eignaðist traustan mann og
yndisleg börn.
Þau lýsa okkur veginn í gegnum
myrkrið.
Við höfum nú sleppt af þér hend-
inni og göngum út í sumarnóttina
með tár á hvarmi.
Sársauki, söknuður, sorg.
Við gátum ekki haldið þér lengur.
Þú lifir í börnunum þínum.
Minninguna munum við varðveita.
Við munum vernda og verja það
sem þér var kærast, því máttu
treysta.
Fljúgðu burt þangað sem þjáningin
nær ekki til þín.
Þökkum þér allt og allt.
Þín
systkini.
Ég elska þig mamma, stendur á lít-
illi mynd sem hún Bryndís dóttir þín
teiknaði handa þér og hengd var upp
á vegg við höfðagaflinn á rúminu þínu
á sjúkrahúsinu. Þessi orð segja allt
um hug okkar allra til þín.
Um þig á ég eingöngu fallegar og
skemmtilegar minningar.
Allt frá því að vera litla barnið á
heimilinu á Smáraflötinni, sem var
svo vel af guði gert að þrátt fyrir und-
anlátssemi og dekur okkar eldri
systkina á þér varst þú ljúfasta barn í
heimi, þroskaðist þú síðar upp í ein-
staklega hlýja og umhyggjusama
unga konu.
Við höfum horft stolt á þig eignast
góðan mann, klára námið, eignast
yndisleg börn og undirbúa byggingu
draumaheimilisins í Garðabænum.
Hið fullkomna líf virtist blasa við ykk-
ur þegar hinn illvígi sjúkdómur bank-
aði upp á.
Aldrei lést þú í ljós biturleika eða
sjálfsvorkunn í þinni þrautagöngu
síðustu misseri. Áhyggjur af velferð
ungra barna þinna og eiginmanns
voru stóra málið. Hverjum vonbrigð-
unum á fætur öðrum í baráttunni við
sjúkdóminn tókst þú af þvílíkum
hetjuskap að með ólíkindum er. Það
að þurfa að segja mömmu sífellt nýjar
vondar fréttir af sjúkdómnum voru
þyngstu sporin.
Bjössi stóð þétt við hlið þér þér all-
an tímann og Magga systir var ykkur
ómetanleg á erfiðustu augnablikun-
um.
Draumaheimilisins, sem þið Bjössi
lögðuð svo mikið á ykkur að byggja,
fékkst þú einungis að njóta í eitt ár,
og það helsjúk.
Óréttlæti lífsins að hrifsa þig burt
frá ungum börnum, elskulegum eig-
inmanni og okkur öllum hinum sem
þótti svo vænt um þig er mér óskilj-
anlegt. Agnes dóttir mín spurði; af-
hverju þarf Ingibjörg frænka, sem er
svo góð við alla, að deyja? Það er fátt
um svör. Að kveðja með faðmlagi og
kossi á kinnina var þinn vani og geymi
ég þær og aðrar yndislegar minning-
ar um þig á meðan ég lifi. Þú veist að
við öll munum styðja Bjössa og börn-
in eins og nokkur kostur er og halda
lifandi minningunni um þig.
Hvíl í friði.
Pétur bróðir.
Lífið er hverfult. Í blóma lífsins
hefur góð vinkona okkar fallið frá eft-
ir langvarandi og erfið veikindi. Björn
og Ingibjörg kynntust fyrir tæpum 20
árum á landsmóti UMFÍ á Húsavík.
Um líkt leyti hófust kynni okkar af
Ingibjörgu og var okkur strax ljóst að
hún var gædd öllum þeim kostum
sem góða manneskju geta prýtt. Hún
var umhyggjusöm, glaðvær og örlát
og umfram allt góður og traustur vin-
ur. Við minnumst þess sérstaklega
þegar hún hringdi í okkur og lét í ljós
áhyggjur sínar og efasemdir fyrir
listflug Björns sem við vinir hans
höfðum skipulagt fyrir hann einni
viku fyrir brúðkaup þeirra. Björn og
Ingibjörg stofnuðu síðan eigið heimili
og eignuðust þrjú yndisleg börn sem
nú þurfa að sjá á eftir móður sinni
langt fyrir aldur fram.
Eftir að við fluttum til útlanda og
þau til Hafnar í Hornafirði hittumst
við sjaldnar en héldum ætíð góðu
sambandi. Þau byrjuðu síðan að reisa
sér framtíðar húsnæði rétt hjá okkur.
Einu sinni sem oftar hringdum við til
að fá fréttir af gangi mála. Ingibjörg
tjáði okkur þá að hún hefði greinst
með mjög alvarlegan sjúkdóm. Þessi
tíðindi voru reiðarslag, svo óraun-
veruleg og óskiljanleg. Hvernig gat
þetta gerst? Nú er barátta hennar við
illvígan sjúkdóm á enda og miklum
þjáningum lokið.
Á kveðjustund er sár sorg og sökn-
uður í hjörtum okkar allra sem hlotn-
aðist sá heiður að kynnast og um-
gangast Ingibjörgu. Við njótum
einnig þeirra forréttinda að varðveita
innra með okkur fallegar minningar
um traustan og trúfastan vin.
Björn, Bryndís, Stefán, Svanhvít
og aðrir ástvinir, þið sem hafið annast
hana hvern einasta dag, vakað yfir
henni og stutt hana í erfiðri baráttu;
innilegustu samúðarkveðjur til ykkar
allra.
Reynir, Ólöf og börn.
Við Ingibjörg Andrésdóttir vorum
ekki háar í loftinu þegar við fundum
okkar bar saman á Smáraflötinni í
Garðabænum árið 1973. Ég var ný-
flutt í götuna, en Ingibjörg var þar
heimavön og bauð mig strax vel-
komna. Á þessum tíma var Ingibjörg
lítið skott með sítt, ljóst, krullað hár
og stór blá augu. Í minningunni líkist
hún helst litlum engli og strax á þess-
um aldri kom persónugerð hennar í
ljós. Hún var ákaflega ljúf og góð og
ég minnist þess ekki að nokkur mis-
klíð hafi komið upp, hvorki fyrr né
síðar.
Árið 1975 fluttist ég út á land og
það liðu átta ár þar til ég birtist aftur í
götunni. Það fyrsta sem ég gerði var
að banka upp á hjá Ingibjörgu og hún
tók mér opnum örmum eins og ég
hefði aldrei farið. Ég var svo heppin
að fá að vera með í hennar bekk, sem
reyndist mér mikil gæfa, því hún
kynnti mig ekki aðeins fyrir vinkon-
um sínum heldur tók hún mig líka
undir sinn verndarvæng. Það fór ekki
milli mála að í Ingibjörgu átti maður
traustan vin.
Fljótlega fór Ingibjörg að stunda
handbolta af miklu kappi og ég fór í
skátana, en þrátt fyrir að við skiptum
okkur lítið af áhugamálum hvor ann-
arar vorum við alltaf mjög nánar. Við
hittumst eða töluðum saman á hverj-
um degi, en nefndum ekki einu orði
handbolta eða skátastarf.
Upp frá stúdentsdeginum sáumst
við mun sjaldnar, sérstaklega eftir að
ég flutti til útlanda. Engu að síður
stóð vinskapurinn traustur sem áður
og nú síðast þegar ég talaði við hana í
síma fyrir skömmu var það sama hlýj-
an og umhyggjusemin sem alla tíð
hefur einkennt hana. Þrátt fyrir erfið
veikindi fylgdist hún grannt með okk-
ur vinkonunum og það var hún sem
hughreysti okkur og taldi í okkur
kjark en ekki öfugt þegar hún var
orðin veik.
Ingibjörg var engli líkust í lifanda
lífi og verður nú engill á himnum, sem
ég veit mun vera með og vernda
Bjössa og litlu börnin þeirra. Elsku
Bjössi, Svanna, Bryndís, Stefán
Björn og Svanhvít Ósk, ég votta ykk-
ur öllum mína innilegustu samúð og
bið Guð að vera hjá ykkur.
Valgerður Halldórsdóttir.
Á þessum fallegu sumardögum
hvílir dimmt sorgarský yfir fjölskyldu
og vinum Ingibjargar Andrésdóttur.
Yndisleg ung kona hefur þurft að lúta
í lægra haldi fyrir dauðanum. Hún
barðist til hinstu stundar, óskaði
einskis frekar en að fá að dvelja að-
eins lengur á þessari jörð, sjá börnin
sín vaxa upp og halda áfram að veita
þeim ást og leiðsögn í lífsins ölduróti.
Betri fyrirmynd og umhyggjusamari
móðir var líka vandfundin. Börnin
þrjú og Bjössi eiginmaður hennar
voru henni allt og lífið snerist um að
fjölskyldunni liði vel. Hún stóð ekki
heldur ein. Í þetta rúma ár sem hún
háði baráttu sína umvöfðu systkinin
fjögur hana, studdu og styrktu. Og
Bjössi stóð eins og klettur við hlið
hennar, ástríkur, sterkur og traustur.
Móðir hennar hefur líka sýnt afar
mikinn styrk og verið litlu börnunum
ómetanlegt skjól á þessum erfiðu tím-
um.
Þessi einstaka unga kona fæddist
langyngst inn í stóran systkinahóp
hjónanna Svanhvítar Reynisdóttur
og Andrésar Péturssonar á Smára-
flötinni í Garðabæ. Systkinin fjögur
voru á aldrinum 11–16 ára þegar litla
systir fæddist og voru ekki öll mjög
spennt fyrir fjölguninni í vændum.
Annað var uppi á teningnum þegar
litla stúlkan kom heim. Hún var sann-
ur sólargeisli, sem veitti birtu og yl
allt um kring. Foreldrum sínum var
hún einstök dóttir. Skapgerð hennar
var með eindæmum góð, ljúf, hógvær
og óspillt með öllu þó hún hlyti enda-
lausa athygli og hefði getað fengið allt
sem hún bað um. Umhyggjusemi og
tillitssemi voru hennar einkenni og
hennar eigin þarfir sátu aldrei í fyr-
irrúmi.
Þegar ég kom inn í fjölskylduna ár-
ið 1978 var Ingibjörg á níunda ári. Ég
hafði aldrei kynnst ljúfara og kurteis-
ara barni og varð mjög undrandi að
yngsta barn og eftirlæti allra gæti
verið svona vel gert. Þetta ár var
örugglega svolítið erfitt fyrir Ingi-
björgu því á sama tíma eignuðust
þrjú elstu systkinin maka og fluttu að
heiman. En í stað þess að gráta það
gladdist hún yfir að hafa nú eignast
tvær mágkonur og einn mág„mann“,
eins og hún sagði. Árið á eftir eign-
aðist hún þrjú lítil frændsystkini sem
hún tók miklu ástfóstri við – betri
frænku og barnfóstru var ekki hægt
að hugsa sér. Mér er minnisstæð
fyrsta utanlandsferðin hennar þegar
hún kom með okkur Magnúsi bróður
sínum og Auði litlu frænku sinni,
rúmlega ársgamalli, til Ameríku
haustið 1980. Hvað hún var þakklát
og glöð yfir öllu sem hún sá og upp-
lifði. Ekki vildi hún nefna neitt sér-
stakt sem hana langaði til að gera, en
gladdist yfir ferð í dýragarðinn, á
ströndina og líka í búðir því henni
fannst gaman að eiga falleg föt og það
var gaman að kaupa á hana.
Ég var svo heppin að fá hana sem
barnfóstru fyrir börn mín í tvö sum-
ur. Það voru mikil rigningarsumur og
oft erfitt að hafa ofan af fyrir ungum
börnum. Aldrei brast hana þolinmæði
og hún var tilbúin til að leika við þau
endalaust án þess að þreytast. En
Ingibjörg var ekki bara hvers manns
hugljúfi, góð og glöð, hún var líka
ákveðin, sjálfstæð, metnaðargjörn og
dugleg og treystandi fyrir hverju sem
var. Þessir eiginleikar nýttust henni
vel í íþróttunum þar sem hún stóð sig
afar vel og lék handbolta með Stjörn-
unni frá unga aldri alla leið í meist-
araflokk þar sem glæstir sigrar unn-
ust. Í íþróttunum var hún Auði minni
mikil fyrirmynd og Bryndísi dóttur
sinni síðar meir.
Ingibjörg var einnig góð náms-
manneskja, samviskusöm og dugleg.
Hún valdi sér hjúkrunarfræðinám að
loknu stúdentsprófi og í því starfi
nutu hæfileikar hennar og mannkost-
ir sín vel. Þess nutu og sjúklingar og
samstarfsmenn hennar, fyrst á Borg-
arspítalanum og síðan á Höfn í
Hornafirði þar sem fjölskyldan bjó í
rúm þrjú ár.
Árið 1987 kynntist hún eftirlifandi
manni sínum, Birni Björnssyni, og
hófu þau sambúð nokkrum árum síð-
ar og giftu sig í september 1995. Þau
kynntust á Landsmóti UMFÍ þar
sem bæði voru að keppa í boltaíþrótt-
um með félögum sínum, en brennandi
áhugi fyrir íþróttum einkenndi þau
bæði og fjölskyldulíf þeirra. Í júní
1994 fæddist þeim dóttirin Bryndís
og síðan Stefán Björn í nóvember
1997. Yngst er Svanhvít Ósk, fædd í
ágúst 2001. Ingibjörg og Bjössi voru
afar samstiga í uppeldi barna sinna
og umhyggjan fyrir þeim var ómæld.
Öll eru börnin gædd góðum kostum
móður sinnar sem hefur notað tímann
vel til þess að kenna þeim og sinna,
veita þeim endalausa ást og um-
hyggju, hlusta og tala við þau. Ekki
hefur faðirinn látið sitt eftir liggja og
hjá honum munu börnin halda áfram
að njóta ástar og umhyggju, skiln-
ings, tíma og leiðsagnar. Ingibjörg
skilur eftir sig yndisleg börn og fyrir
það verðum við að þakka. Drottinn
gaf og Drottinn tók. Hann gaf okkur
Ingibjörgu aðeins í tæp 35 ár, en þann
tíma notaði hún vel og var fjölskyldu
sinni og vinum sannur gleðigjafi.
Ég veit að hennar hefur beðið góð
heimkoma að leiðarlokum. Faðir
hennar, Andrés, sem sá ekki sólina
fyrir henni, hefur beðið með út-
breiddan faðm og afi og Stella hafa
örugglega ekki verið langt undan.
Það er erfitt fyrir okkur ástvini
hennar að sætta okkur við orðinn
hlut. Þrjú ung börn, eiginmaður og
móðir, sem misst hefur augasteininn
sinn, skilja ekki tilganginn með þess-
um örlögum. Við verðum samt að
herða upp hugann og styðja og
styrkja hvert annað. Að leiðarlokum
þakka ég Ingibjörgu fyrir að hafa
fengið að kynnast henni og njóta sam-
vista við hana í 26 ár. Auður og Andr-
és þakka bestu stóru frænku sinni
fyrir ást og umhyggju frá því þau
fæddust og öll munum við sameinast
um að vera börnum hennar eins góð
og við getum.
Elsku Bjössi, Bryndís, Stefán
Björn og Svanhvít. Sorg ykkar og eft-
irsjá er ólýsanleg. Svanna mín og
systkinin öll – orð eru með öllu gagns-
laus. Við verðum bara að trúa og
treysta að Ingibjörgu líði núna vel.
Hún barðist af alefli, en fékk ekki
meiri tíma. Minningin um yndislega
konu lifir.
Þórdís.
Ég man ekki hvenær við Ingibjörg
kynntumst. Frá því að ég man fyrst
eftir mér var hún til staðar og flestar
mínar bernskuminningar eru tengdar
henni. Við vorum vinkonur, bestu vin-
konur. Ég átti engin systkini, og var
alveg sátt við það, enda átti ég Ingi-
björgu sem var mér sem systir. Við
bjuggum hlið við hlið á Smáraflötinni,
bara eitt hús á milli okkar, og stutt að
hlaupa yfir hvor til annarar. Þær eru
margar minningarnar frá þessum
æskuárum. Oftast vorum við úti við
leik, hlupum um hverfið, í teygjó eða
boltaleik á götunni, stálumst yfir ann-
arra lóðir, hlupum um í hrauninu og
lékum okkur við lækinn, ýmist tvær
saman eða með hinum krökkunum í
götunni. Oft sátum við líka bara sam-
an þegar ekkert var að gera og spjöll-
uðum eða dunduðum okkur tímunum
saman. En það var líka fínt því við
vorum svo góðar vinkonur. Ég man
eftir gleðinni sem fyllti hugann þegar
ég hitti vinkonu mína og ég hugsaði
með mér að ég ætlaði aldrei að flytja
og svona mundi þetta alltaf verða.
Sem lítil stelpa var Ingibjörg hæg-
lát og stundum svolítið feimin. Hún
var góðhjörtuð og blíð, en samt líka
drífandi og fylgin sér, sönn keppnis-
manneskja. Við vorum að mörgu leyti
ólíkar. Hún var kletturinn í vináttu
okkar, ég var draumlyndari. Við
brölluðum margt saman og enduðum
marga glaða daga á skúffuköku og
mjólk í eldhúsinu hjá Svanhvíti, þar
sem var svo hlýlegt og gott að vera.
Það er mikil gæfa að eignast slíkan
æskuvin og alast upp með þessa
hlýju, góðu öryggistilfinningu sem
fylgir því að maður eigi hvor aðra að.
Sú tilfinning styrkir mann og mótar
fyrir lífið þótt leiðir skilji síðar.
Það var mér mikil sorg þegar fjöl-
skylduaðstæður mínar breyttust við
fjórtán ára aldur og ég flutti. Ekki
síst var það erfitt þegar ég missti þá
mína bestu vinkonu. Við höfðum þó
alltaf nokkurt samband í gegnum ár-
in, en samt var missirinn mér mikill.
Síðustu árin höfum við hins vegar aft-
ur haft meira samband, sem hefur
veitt mér mikla gleði.
Elsku Ingibjörg, Guð geymi þig.
Bestu þakkir fyrir vináttu þína. Kæri
Björn, Bryndís, Stefán og Svanhvít
litla, ég sendi ykkur og fjölskyldunni
allri mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Guð gefi ykkur styrk og sálarró.
Elsku Svanhvít, Magga, Pétur,
Magnús, Sverrir og fjölskyldur, hug-
ur minn er hjá ykkur öllum.
Sigríður Másdóttir.
INGIBJÖRG
ANDRÉSDÓTTIR