Morgunblaðið - 19.08.2004, Blaðsíða 37

Í stétt okkar skip-
stjórnarmanna eru til
miklir afburða leiðtog-
ar, Jón Þór var einn
þeirra, með faglegan
metnað fyrir starfi sínu
af hæstu gráðu. Hans faglegi metn-
aður kom og kemur okkur vel sem
störfum við sjómennsku o.þ.h.
Leiðir okkar Jóns lágu saman í
Stýrimannaskólanum í Reykjavík,
um það leyti sem ég hóf nám þar, er
það einn sá gagnlegasti og skemmti-
legasti tími sem ég hef upplifað og má
með sanni segja að Jón hafi verið einn
af þeim fremstu til að skapa það sjó-
lag í skólanum með sinni skemmti-
legu kímni og faglega metnaði.
Jón var mjög hjálplegur og skiln-
ingsríkur á þarfir nemenda sinna, en
gerði kröfur um árangur og aga sem
öllum er hollt. Þegar ég stundaði nám
við skólann var ég sem oftast á kafi í
sjóbjörgunarmálum og meðal annars
á bakvöktum sem gerðu það að verk-
um að maður varð að rjúka af stað í
útkall. Jón sýndi þessu mikinn skiln-
ing, eftir útköllin vildi Jón fá fréttir
hvort ekki hafi gengið vel og hvort
maður hefði ekki örugglega lært eitt-
hvað í sjómennsku í útkallinu og
komu þá oft hvetjandi orð hans, þið
stóðuð ykkur greinilega vel.
Eftir skólann lágu leiðir oft saman
og var það hjá Eimskipafélagi Íslands
þar sem hann starfaði einnig af mikl-
um metnaði og stolti. Sumarið 2002
var ég við afleysingar hjá Eimskip á
M.S. Selfossi, var Jón þá með sem far-
þegi, var það okkar önnur sjóferð
saman, sú fyrri var 1996 og þá sem
nemandi hans. Urðu þarna fagnaðar-
fundir með okkur þar sem við höfðum
ekki sést lengi.
Markmið í þessari ferð hjá Jóni var
að læra á siglingaforrit o.fl. um borð,
því stóð það til að kenna á forritið í
Stýrimannaskólanum, var honum
ekki nóg að þýða leiðbeiningarnar,
heldur varð hann að koma og sann-
prófa hlutina og sjá þá ganga upp í
raun.
Þetta var ein sú skemmtilegasta og
gagnlegasta sjóferð sem ég hef farið,
með fyrrverandi kennara sínum á
vaktinni meira og minna. Vaktirnar
voru fljótar að líða, þar sem Jón sló
ekki slöku við að fræða mann, fá að
prófa hlutina og fræðast um nýja
hluti.
Síðasta samtal sem ég átti við Jón
var símleiðis. Við ræddum námskeið
fyrir sæfarendur, sem voru honum
alltaf ofarlega í huga, að bæta mennt-
un og öryggi þeirra. Var meiningin að
hittast og fara yfir námskeiðið og
koma því á koppinn.
Jón Þór, minn góði vinur, strák-
urinn kemur þessu námskeiði á og
hefur þegar hafið þá siglingu.
Frá 66°09’,9N 005°48’,6 W á leið í
Pentland Firth, þaðan sem þú hefur
fylgt mörgum nemendum þínum í
gegnum tíðina, sendi ég þér mína
hinstu kveðju.
Eiginkonu, börnum og ættingjum
sendi ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur
Einar Örn Jónsson,
stýrimaður Goðafossi.
Mig langar að fara nokkrum orðum
um góðan dreng, Jón Þór Bjarnason
kennara, sem fallinn er nú frá, langt
fyrir aldur fram.
Ég kynntist Jóni Þór sem nemandi
í Stýrimannaskólanum í Reykjavík
þar sem ég var við nám frá 1989 til
1992. Jón Þór kenndi mér og bekkjar-
félögunum fyrst um sinn á tölvur og
kom hann manni fyrir sjónir sem
ákveðinn og röggsamur maður, en
þegar maður fór að kynnast honum
betur komu í ljós fleiri góðar og
JÓN ÞÓR
BJARNASON
✝ Jón Þór Bjarna-son fæddist í
Reykjavík 20. febr-
úar 1943. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 30. júní
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fossvogskirkju 9.
júlí.
skemmtilegri hliðar á
manninum. Hann var
einstaklega mikill húm-
oristi og ég tali nú ekki
um hvað hann var klár
yfir höfuð, svona maður
sem allt lá opið fyrir.
Jón Þór var líka góður
kennari og hann átti
sérlega gott með að
miðla fræðunum til okk-
ar nemendanna. Þegar
við bekkjarfélagarnir
sex sem tókum þriðja
stigið (farmanninn) ’91–
’92 var Jón Þór okkar
aðalkennari og þá urðu
tengslin enn meiri við þennan
skemmtilega mann. Hvað mig varðar
þá var þetta einn skemmtilegasti tími
í mínu lífi með góðum bekkjarfélögum
og frábærum kennara.
Haustið 2001 ákvað ég að setjast á
skólabekk að nýju og fór í Tæknihá-
skóla Íslands að nema iðnrekstrar-
fræði og leitaði ég þá til Jón Þórs,
míns gamla góða kennara, um aðstoð
við að komast inn í stærðfræðina sem
var nokkuð strembin. Jón Þór var
meira en til í að aðstoða mig og áttum
við einstaklega góðar stundir saman
og lærði ég mikið á þessum stutta
tíma.
Mig langar að lokum að þakka þér,
Jón Þór Bjarnason, fyrir þann hlýhug
og vináttu sem þú sýndir mér í okkar
samskiptum. Ég vona að þú hafir það
gott á nýjum stað, þarna uppi, og við
heyrumst örugglega aftur, þó síðar
verði. Ég sendi fjölskyldu þinni inni-
legar samúðarkveðjur og bið góðan
guð að blessa þau og hugga á þessari
erfiðu stund.
Guðbjartur Örn Einarsson,
Þorlákshöfn.
Á árunum 1987–1992 var Jón Þór
Bjarnason í stjórn Íþróttafélagsins
Gerplu en auk þess kom hann einnig
að ýmsum verkefnum á vegum félags-
ins. Við sem æfðum fimleika hjá félag-
inu á þessum tíma hrifumst öll af já-
kvæðu viðhorfi og kraftinum sem
einkenndi allt sem Jón Þór kom ná-
lægt. Hann sýndi fimleikaíþróttinni
mikinn áhuga og okkur öllum sem
stunduðum íþróttina. Fljótlega eftir
innkomu hans í félagið þekkti hann
okkur öll með nafni en eitt af hans
fyrstu verkefnum hjá Gerplu var að
tölvufæra iðkendaskrá félagsins.
Jóni Þór var mjög umhugað um að
mæta sem best þörfum fimleikaiðk-
enda hjá Gerplu og átti hann stóran
þátt í þeim miklu umbótum sem gerð-
ar voru á aðstöðu til fimleikaiðkunar á
þeim tíma sem hann kom að stjórn fé-
lagsins. Fyrst má nefna endurnýjun á
gólfinu í íþróttasalnum en vinnu við
það verk stjórnaði hann af mikilli
röggsemi. Því næst kom hann að
byggingu gryfjuhúss við hlið húsnæð-
is félagsins. Í kjölfar þess var aðliggj-
andi eignarhluti við húsnæði félagsins
keyptur og endurbættur en með
þessu tvennu voru fyrstu og einu
skrefin stigin í stækkun á aðstöðu fé-
lagsins í um tvo áratugi. Þessara
breytinga og umbóta hafa iðkendur
félagsins notið í fjölmörg ár og eiga
þær eftir að koma þeim til góða um
ókomna framtíð. Við munum enn eftir
þeim dugnaði og krafti sem Jón Þór
sýndi í þessum verkum og var já-
kvæðni hans okkur öllum mikil hvatn-
ing.
Það var ekki bara í verklegum
framkvæmdum sem Jón Þór lék lyk-
ilhlutverk. Stuðningur hans við okkur
sem vorum að keppa fyrir félagið á
þessum tíma er mér enn minni-
stæður. Á Norðurlandamóti í áhalda-
fimleikum sem fram fór á Laugar-
vatni 1989 var hann liðsstjóri og
fylgdi okkur í gegnum undirbúning
fyrir keppnina og á mótinu sjálfu með
hvatningu og stuðningi.
Jón Þór bar mikla umhyggju fyrir
hag fimleikaiðkenda. Því kom ekki á
óvart þegar Fimleikasjóður Íslands
var stofnaður að hann var strax tilbú-
inn til að leggja sitt af mörkum. Hefur
Jón Þór verið í hópi öflugustu styrkt-
araðila sjóðsins frá upphafi. Fimleika-
fólk um allt land hefur notið góðs af
stuðningi hans.
Það er með miklum söknuði sem
fimleikafólk kveður Jón Þór. Við
verðum honum ávallt þakklát.
Um leið og ég þakka fyrir að hafa
fengið að starfa með Jóni Þór og fyrir
hönd Íþróttafélagsins Gerplu þakka
honum fyrir allt sem hann gerði fyrir
félagið þá vil ég votta fjölskyldu hans
mína dýpstu samúð.
Jón Finnbogason,
varaformaður Gerplu.
Jón Þór Bjarnason hefur nú tekið
stefnu til annarra landa og annarra
vídda. Að loknum fundi sem við áttum
saman, ásamt fleirum, 14. júní sl. um
skipulag námsefnis fyrir skipstjórn-
armenn og vélstjóra, fékk ég tækifæri
til að keyra hann heim þar sem hann
sagði mér opinskátt frá högum sínum
og stöðu. Einnig var mér ánægja að fá
að rétta honum og Kristbjörgu smá
hjálparhönd heima fyrir.
Hann ætlaði daginn eftir og dagana
næstu á eftir að taka á móti nýnemum
og umsóknum til stýrimannanáms og
síðan að meta stöðu þeirra og mögu-
leika til námsins. Engum sem kynnt-
ist Jóni, duldist hvílíkur eldhugi hann
var og áhugasamur í garð allra nem-
enda sem hann taldi sér gjarnan, öðr-
um fremur, skylt að hjálpa til að kom-
ast yfir einhverja hjalla sem menn
reka sig yfirleitt á í öllu námi. Ég hef
það fyrir satt að öllu innritunarferlinu
hafi verið lokið af hans hálfu, áður en
ský dró fyrir sólu. Þannig var hans
dugnaður og áhugi fyrir því að ljúka
sínum trúnaðar- og ætlunarverkum.
Við störfuðum lítillega saman síð-
ustu 10 árin og var okkur yfirleitt vel
til vina en stundum ekki alveg sam-
mála. Það voru eiginleikar Jóns að
hann hafði sínar bjargföstu skoðanir á
hlutunum.
En hann mundi eftir og gerði gam-
an að smá ævintýri sem við lentum
óvænt í er við hittumst í Camden í
Bandaríkjunum í desember-janúar
1966. Hann var þá á Selfossi en ég á
Jökulfellinu. Þá var löndun á frystum
afurðum háð því að ekki rigndi eða
snjóaði í lestarnar. Það kom því
stundum til að skipin urðu að dvelja
nokkrum dögum lengur í höfn en ætl-
að var. Þá fengum við Jón frí og ætl-
uðum að fara til New York (skreppa í
bæinn) en ýmis ævintýri á leiðinni
urðu þess valdandi að við náðum ekki
réttri ferðaáætlun með lestinni og
kynntumst í staðinn manni sem leiddi
okkur um ýmsar aðrar slóðir og í
ferðalag sem var ekki síður gaman að.
Þetta rifjuðum við upp með svolitlum
gáska á leiðinni heim til Jóns 14. júní
sl. Hann hafði engu gleymt. Far-
mennskan hefur þó breyst og nú
standa ekki lengur óvænt ævintýri,
lík þessum, til boða. Skipulagið er á
allt aðra vísu.
En núna og í þetta sinn, árið 2004
var stefnan tekin fyrir Jón, ekki af því
hann að kynni ekki til þeirra hluta,
heldur var sá sem öllu ræður með
leiðandi stefnu. Við sættum okkur öll
við ráð hans og gjörðir, um annað er
vart hægt að fást. Megi verndari vor
allra styðja þig Kristbjörg og fjöl-
skylduna alla, Guð veri með ykkur.
Harald S. Holsvik.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. ÁGÚST 2004 37
Ég kynntist Körlu þegar ég og
fjölskylda mín fluttumst að Voga-
braut 12 í janúar 1971, þá bjó
hennar fjölskylda að Vogabraut 10.
Við bjuggum hlið við hlið í 10 ár.
Þessi ár eru mér mjög dýrmæt í
minningunni. Börnin voru að vaxa
og þroskast. Það myndaðist fljótt
góður samgangur og vinátta milli
heimilanna. Ég komst fljótt að því
að heimilið og fjölskyldan var það
sem líf hennar snerist um. Eins og
svo margar sjómannskonur þá
þurfti hún að bera ábyrgð á öllum
rekstri heimilisins, þegar eigin-
maður hennar Friðrik Jónsson
skipstjóri var í siglingum. Hún
vitnaði oft í þá daga. Sama var
hvenær ég heimsótti Körlu, heim-
ilið hennar var alltaf svo vel þrifið
og gljándi. Hún sinnti því af alúð
og umhyggju. Það var hennar
stolt. Hún var mjög heimakær og
leið best á heimili sínu.
Hún lét sér mjög annt um fjöl-
skyldu mína. Hún fylgdist svo vel
með börnum mínum að unun sætti.
Hún varð vitni að því þegar yngri
dóttir mín fór að hjóla á tvíhjóli í
fyrsta sinn. Það var svo skemmti-
legt hvernig Karla lýsti því. Hún
var í krummafót með húfuna ofan í
augu, en gafst ekki upp. Hún náði
takmarkinu. Jón Þorvaldur sonur
minn og yngsti sonur Körlu, Ólaf-
ur, urðu bestu vinir og hélst sú
vinátta órofin alla tíð. Hann býr á
Grænlandi en Jón bjó í Noregi. Við
ræddum þetta oft hve dýrmætt
það væri fyrir börnin okkar að eiga
trausta og góða vini. Ólafur heim-
sótti Jón og fjölskyldu nokkrum
sinnum til Bergen. Það verða erfið
spor fyrir hann að fylgja móður
sinni síðasta spölinn, nýbúinn að
koma frá Grænlandi til að vera við
jarðarför besta vinar síns. Mig
langar að lokum að þakka Körlu
fyrir alla þá tryggð og umhyggju
sem hún hefur sýnt mér og mínum
bæði í gleði og sorg. Sólborgu Guð-
ríði Bogadóttur afasystur Ingjalds
eiginmanns míns var ákaflega
hlýtt til Körlu. Hún hafði búið í
Skotlandi og flutti háöldruð til
Akraness í skjól okkar. Karla
heimsótti hana oft, gaf henni
sherrý og snyrti hana. Þegar Sól-
borg flutti inn á Dvalarheimilið
Höfða kom Karla alltaf til hennar á
Þorláksmessu og snyrti hendur
hennar og fætur og gaf henni góð-
an tíma. Fyrir þetta erum við hjón-
in henni ævinlega þakklát. Eftir að
Karla og Friðrik fluttu til Reykja-
víkur hélt hún áfram að fylgjast
með okkur, hringja til mín eða
heimsækja. Sumarið 2003 mætti
hún á Rótarýfund ásamt manni
sínum til að hlusta á erindi sem
sonur minn flutti. Hann var að
segja frá doktorsverkefninu sínu.
Síðan komu þau í stutta heimsókn
á heimili okkar. Þá urðu fagnaðar-
fundir. Við fórum strax að rifja
upp gamla tímann.
Nú er jarðvist hennar lokið. Ég
kveð Körlu með söknuði, en þakk-
læti fyrir að hafa fengið að kynn-
ast henni. Við hjónin og fjölskyld-
an okkar þökkum fyrir sam-
fylgdina. Við sendum Friðriki og
fjölskyldu hans innilegar samúðar-
kveðjur.
Ingibjörg Jóna Jónsdóttir.
Mér er ljúft að rifja upp gamlar
minningar sem ég átti með Köllu.
Að draga fram innsýn af lífi henn-
ar og finna þverskurð af því er mér
ekki auðvelt án þess að við allar
Kalla, Ásta, Magga og sú sem ritar
þessar línur taki þátt í leiknum.
Magga lést aðeins 57 ára, langt um
aldur fram. Við vorum allar mikið
saman á fimmta áratug síðustu
aldar, þegar heimurinn hafði ekki
þjappast svona saman eins og við
þekkjum í dag. Áhrif styrjaldarár-
anna voru ekki horfin og hið kyn-
bundna sjónarhorn í fullum gangi,
konum var ekki allt leyfilegt sem
körlum þótti sjálfsagt. Ekki má
gleyma Hollywood bíómyndunum
sem við féllum alveg fyrir eða
nylonsokkunum sem við keyptum
„á svörtu“, sokkum með saum sem
þurfti sífellt að laga. Reykjavík var
ekki stór á þessum árum, var það
flott að fara í bæinn og ganga
rúntinn þar sem við þekktum ann-
an hvern mann, strákarnir sem
keyrðu hring eftir hring á eldgöml-
um drossíum með rúðuna galopna
svo að „Kanatónarnir“ næðu eyr-
um fjöldans.
Í því sem lýtur að veraldlegum
gæðum áttum við stöllurnar ekk-
ert, frekar en annað alþýðufólk á
þessum tíma. Takmark okkar var
að fá vinnu í búð og það gekk eftir,
Kalla í bókabúð, Ásta í apóteki,
Magga í matvöruverslun og ég
sjálf í skranbúð.
Það þarf ekki að orðlengja það
að við skemmtum okkur vel saman
allar fjórar stöllurnar. Við stofn-
uðum nafnlausan saumaklúbb og
trúðum hver annarri fyrir leynd-
ustu leyndarmálum okkar, flissuð-
um og hlógum á víxl. Síðan tók al-
varan við, við fengum nýtt
hlutverk. Hlutverk sem var kjarn-
inn í tilverunni, lífið sjálft. Allar
giftumst við, eignuðumst mörg
börn og barnabörn. Þráðurinn á
milli okkar slitnaði aldrei. Það
sögðu jólakortin, sem við sendum
hver annarri; við lestur þeirra rifj-
uðust upp mörg augnablik sem vel
eru geymd í vitund okkar.
Kalla hugsaði vel um heimili
þeirra Friðriks svo af bar og móð-
urhlutverkinu sinnti hún af alúð og
samviskusemi. Börnin þeirra kom-
ust til manns. Hún vissi nákvæm-
lega hvar hún stóð í tilverunni og
var hamingjusöm. Ég man vel eftir
því augnabliki þegar við vinkon-
urnar heimsóttum Köllu í litlu
íbúðina, sem þau hjónin hófu bú-
skap sinn í. Kalla sýndi okkur
mynd af manni sínum, Friðriki
Jónssyni stýrimanni í einkennis-
búningi starfsins.
– Guð hvað hann er myndarleg-
ur, var hrópað. Þá varð Kalla allt í
einu dreymin til augnanna og
gleymdi sér andartak og brosti til
okkar. Það fór ekki á milli mála að
hún bar djúpar tilfinningar til eig-
inmanns síns.
Ég má ekki láta hjá líða að nefna
þegar Kalla fór utan með manni
sínum. Að líta út fyrir landsteinana
var nokkuð sérstakt á þessum
tíma, allt svo framandi sem að aug-
um bar. Kalla hafði ríka frásagn-
argáfu sem birtist í hógværð og
háttvísi. Kalla lýsti fyrir okkur
með handahreyfingum hvernig
„rúllustigi“ liti út í mollinu þar sem
þau Friðrik versluðu. Það var al-
veg nýtt fyrir okkur að heyra
þetta. Já, Kalla var sigld í fyllstu
orðsins merkingu.
Kalla var heilsteypt manneskja,
lagði aldrei illt orð til nokkurs
manns heldur hafði óbilandi trú á
hið góða í manninum. Hún var
gestrisin með afbrigðum og hafði
góða nálgun. Ég kveð vinkonu
mína Körlu Stefánsdóttur með
virðingu og söknuði, veit að Magga
vinkona tekur vel á móti henni. Ég
votta Friðriki samúð mína og fjöl-
skyldunni allri.
Pálína Kjartansdóttir.
Elsku Kalla, Það er sárt að
þurfa svo skyndilega að sitja hér
og skrifa um þig kveðjuorð.
Upp í hugann koma margar góð-
ar minningar um samverustundir á
liðnum árum en síðan hellast yfir
mig tilfinningar og eru sorg og
söknuður þar mest yfirþyrmandi.
Ég sakna þess að fá ekki að hitta
þig framar og ég syrgi það að
börnin mín fái ekki lengur að njóta
þín því þú reyndist okkur alltaf vel
og það var sama hvað gekk á, þú
tókst okkur alltaf opnum örmum.
Jólin 2002 eru mér sérstaklega
kær því þá gáfuð þið Friðrik mér
þrjá engla í jólagjöf, einn þeirra
táknaðì mig en hinir tveir börnin
mín tvö og þú sagðir mér að með
þessu vildir þú sýna mér hversu
kær við værum þér og að ég yrði
alltaf ein af ykkur. Fyrir þetta vil
ég þakka þér og jafnframt segja
þér að þú munt alltaf eiga sér-
stakan stað í hjarta mínu og
minningin um yndislega langömmu
mun ávallt lifa með mér og börn-
unum.
Elsku Friðrik, hugur minn er
hjá þér og fjölskyldunni allri á
þessari stundu. Megi Guð styrkja
ykkur og styðja.
Jóhanna.
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir
Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir
Einarsson,
útfararstjóri.
Bryndís
Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Baldur
Frederiksen,
útfararstjóri.
Guðmundur Þór
Gíslason,
útfararstjóri.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS