Morgunblaðið - 19.08.2004, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. ÁGÚST 2004 35
Elsku Ingibjörg.
Það er erfitt að horfast í augu við
þá staðreynd að þú ert ekki lengur
hér hjá okkur. Brottför þín kom allt of
fljótt og er ennþá svo óraunveruleg.
Ég sé fyrir mér glaðlega brosið þitt
og stríðnisglampann í augunum, þú
varst alltaf til í smá stríðni og það var
stutt í prakkarann en allt var þetta á
góðu nótunum. Þér var mikið í mun
að særa engan enda hafði þú stórt og
fallegt hjarta.
Við kynntumst fyrst í handboltan-
um í Stjörnunni á unglingsárunum. Í
gegnum handboltann upplifðum við
saman gleði- og sorgartár. Þú varst
þeim dýrmæta eiginleika gædd að
hafa mikla samkennd og gast auð-
veldlega sett þig í spor annarra.
Þannig sást þú gjarnan hliðar á mál-
unum sem aðrir höfðu ekki komið
auga á og varst ófeimin við að láta
skoðun þína í ljós. Fyrir þér var hag-
ur liðsins alltaf í fyrsta sæti en aldrei
eigin hagsmunir. Þú varst alltaf hóg-
vær og blíð en í úrslitaleikjum áttir þú
það til að ýta hressilega við manni og
hvattir mann áfram af mikilli ein-
lægni enda kom aldrei neitt annað til
greina en að standa sig og sigra.
Aumingjaskapur og væl var ekki til í
þinni orðabók. Þú varst andstæðing-
unum erfið, enda örvhentur horna-
maður með illverjanleg skot, hoppað-
ir eins og gormur, varst útsjónarsöm í
vörninni og ansi góð á sprettinum.
Baráttuviljinn kom berlega í ljós í
veikindum þínum. Þú varst alltaf
bjartsýn og barðist hetjulega við ill-
vígan sjúkdóm. Þú vissir alltaf hvað
klukkan sló og varst skrefi á undan
okkur hinum. Mættir mótlætinu upp-
rétt og kjarkmikil og mun ég alltaf
minnast þess.
Elsku Bjössi, Bryndís, Stefán
Björn og Svanhvít Ósk. Hugur okkar
allra er hjá ykkur og biðjum við guð
um styrk og kraft til að hjálpa ykkur í
gegnum sorgina sem virðist svo óyf-
irstíganleg á þessari stundu. Bjössi
minn, þú hefur staðið eins og klettur
við hlið hennar og barnanna í hverri
raun sem þið hafið tekist á við og sótti
Ingibjörg mikinn styrk í þig.
Kæra vinkona, þakka þér fyrir all-
ar dýrmætu stundirnar sem við átt-
um saman, ég mun ætíð varðveita
þær í hjarta mínu. Ég trúi því að það
sé líf eftir þetta líf og þá get ég faðm-
að þig einu sinni enn. Guð geymi þig.
Þín vinkona
Guðný Gunnsteinsdóttir.
Lengi vonuðumst við eftir krafta-
verki, þótt við innst inni vissum að
það væri í síðasta skipti sem við sæj-
umst, er við vorum á Íslandi fyrir svo
örfáum dögum. Þessi ferð okkar var
til að leyfa nánustu fjölskyldu að
njóta gleði og sakleysis sonar okkar
sem fæddist í apríl síðastliðnum, að-
eins nokkrum klukkutímum áður en
afi hans og tengdafaðir Ingibjargar
dó eftir stutta sjúkralegu. Heimferðin
var þó ekki síður farin til að heim-
sækja hana kæru Ingibjörgu sem hef-
ur barist svo hetjulega og á aðdáun-
arverðan hátt við sjúkdóm sinn. Því
þrátt fyrir aðrar óskir var kannski
ljóst eftir síðustu fregnir að heiman
að brátt liði að endalokum.
Vegna búsetu okkar erlendis síð-
ustu ellefu ár hafa samskiptin ekki
verið mikil eða samverustundirnar
margar. En er við vorum á landinu
var alltaf notið góðrar máltíðar hjá
þeim hjónum Ingibjörgu og Bjössa.
Tók Ingibjörg þá á móti okkur sem
vinum en ekki síður fundum við að hjá
henni vorum við komin í faðm fjöl-
skyldunnar. Sérstaklega minnumst
við góðra stunda síðasta sumar. Þrátt
fyrir erfiða meðferð var eins og ekk-
ert hefði í skorist, tekið á móti okkur
með mikilli hlýju og gestrisni. Voru
þau nýflutt í glæsilegt hús sitt í
Garðabænum sem þau höfðu byggt
sér og Ingibjörg var mjög stolt af.
Var þetta einnig í fyrsta skiptið sem
börn okkar léku sér saman. Var því
kátt á hjalla og mikil gleði þrátt fyrir
skugga veikindanna og var það líka að
skapi Ingibjargar að gera ekki of
mikið úr þeim. Ingibjörg var einstak-
lega barngóð og næm og því fljót að
finna út ýmis persónuleg einkenni
eldri sonar okkar, þá við fyrstu kynni.
Hið sama gerðist nú í sumar er hún
leit yngsta fjölskyldumeðliminn aug-
um.
Við óskuðum þess að það færi á
annan veg, en nú kveðjum við elsku
Ingibjörgu alltof snemma. Sól þín er
sest, en sólargeislar þínir veita okkur
áfram hlýju.
Í dag felldu blómin mín blöðin sín.
Og húmið kom óvænt inn til mín.
Ég hélt þó að enn væri sumar og sólskin.
Ég horfði út um gluggann. Haustsins blær
um hlíðarnar lagðist en silfurskær
kom máninn upp yfir austurfjöllin.
(Tómas Guðmundsson.)
Elsku Ingibjörg, duglega stelpa,
sofðu nú rótt. Við söknum þín sárt en
erum fegin því að þú þurfir ekki að
þjást lengur. Kæru Bjössi, Bryndís,
Stefán og Svanhvít, megið þið finna
þann styrk sem nauðsynlegur er til að
komast í gegnum þann erfiða tíma
sem framundan er.
Sigríður og Snorri.
Sorgin hefur knúið dyra. Þung eru
sporin sem við göngum í dag er við
fylgjum Ingibjörgu til grafar, kærri
vinkonu sem lést langt fyrir aldur
fram.
Leiðir okkar lágu saman fyrir
fimmtán árum er við stöllurnar hóf-
um nám í hjúkrunarfræði við Háskóla
Íslands. Á lesstofum Eirbergs var oft
mikið skrafað og hlegið og eigum við
góðar minningar frá þeim árum. Að
námi loknu stofnuðum við sauma-
klúbb og höfum átt margar yndisleg-
ar stundir sem við geymum nú með
okkur. Margs er að minnast og mikils
að sakna.
Ingibjörg var íþróttakona og lifði
heilsusamlegu lífi. Bestu stundir átti
hún í faðmi fjölskyldu og vina. Stolt
og sjálfstæði einkenndu hana og sást
það ekki síst í hetjulegri baráttu
hennar við illvígan sjúkdóm allt til
endaloka. En hetjur þurfa líka hvíld
og nú er stundin komin.
Kæri Bjössi, Bryndís, Stefán Björn
og Svanhvít Ósk, ykkar missir er mik-
ill. Megi góður Guð veita ykkur styrk
á sorgarstundu.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Við þökkum fyrir að hafa fengið að
kynnast svo góðri stúlku, minning
hennar mun lifa í hjörtum okkar.
Anna Björk, Bergrún, Guðfinna,
Helga, Hulda, Margrét,
Rannveig, Rósa, og Svava.
Í dag eru þung skref stigin er við
kveðjum kæra samstarfskonu og
góða vinkonu. Þegar við hugsum um
Ingibjörgu þá er það brosið, léttleik-
inn, útgeislunin og yfirvegunin sem
koma upp í hugann. Góðar stundir
hlæjandi í hjúkkuhópnum eru nú ljúf-
sárar minningar sem við geymum í
hjörtum okkar. Viljum við þakka fyrir
að hafa fengið að vera samferða ykk-
ur þessi ár hér á Höfn.
Kæri Bjössi, Bryndís, Stefán,
Svanhvít og aðrir aðstandendur,
missir ykkar er mikill, við biðjum guð
um að gefa ykkur styrk á þessum erf-
iðu tímum. Blessuð sé minning góðr-
ar vinkonu.
Amalía, Ásgerður, Áslaug,
Ester, Guðrún, Halldóra, Helga,
Ingibjörg og Jóna Bára.
Með þessum fátæklegu orðum
langar okkur að minnast kærrar vin-
konu okkar, Ingibjargar Andrésdótt-
ur, sem fallin er frá langt fyrir aldur
fram, frá eiginmanni og ungum börn-
um. Leiðir okkar Ingibjargar lágu
fyrst saman þegar við spiluðum hand-
bolta með íþróttafélagi Borgarspítal-
ans á tíunda áratugnum. Aðalmark-
mið liðsins var að keppa á norrænum
sjúkrahússleikjum sem haldnir eru
annað hvert ár. Í liðinu var skemmti-
legur andi og mikið fjör í þeim keppn-
isferðum sem farnar voru, Ingibjörg
lagði drjúgt af mörkum til þessa.
Síðar lágu leiðir okkar aftur saman
þegar Ingibjörg og fjölskylda fluttu
til Hornafjarðar árið 2000 er Björn
fór að vinna við Sjúkraþjálfun HSSA
og Ingibjörg sem hjúkrunarfræðing-
ur við HSSA. Við Bjössi unnum sam-
an til miðs árs 2002 þegar fjölskylda
mín flutti til Danmerkur. Það var
fengur í Ingibjörgu og Bjössa til
Hornafjarðar, ekki einasta eignuð-
umst við fjölskyldan góða vini heldur
fékk samfélagið á Höfn hæfa einstak-
linga til starfa. Það voru góðar stund-
ir sem við fjölskyldan áttum með fjöl-
skyldu Ingibjargar á Höfn, í
barnaafmælum, matarboðum og á
öðrum samverustundum. Á meðan
við hjónin nutum samveru með Ingi-
björgu og Bjössa léku börnin okkar
saman allt um kring þar sem heimili
okkar áttu það sammerkt að vera
einn stór barnaleikvöllur.
Það var skömmu eftir að við fjöl-
skyldan fluttum til Danmerkur að við
fréttum að Ingibjörg hefði greinst
með krabbamein. Það voru þungbær-
ar fréttir en vonir okkar stóðu til
þessa að hún kæmist yfir þennan
hræðilega sjúkdóm. Það var ekki fyrr
en við fluttum heim til Íslands nú í lok
júlí að við fréttum hversu langt sjúk-
dómurinn var genginn og sárt þótti
okkur að geta ekki hitt vinkonu okkar
í hinsta sinn.
Kæri Bjössi, Bryndís, Stefán Björn
og Svanhvít Ósk, megi góður Guð
veita ykkur og fjölskyldu ykkar styrk
á þessari sorgarstundu.
Þórlaug og fjölskylda.
Elsku besta vinkona, það er svo
óskaplega erfitt að kveðja þig í dag,
minningarnar hrannast upp ein af
annarri um allar þær góðu stundir
sem við höfum deilt og átt saman síð-
ustu 20 árin. Fyrst í hugann kemur
upp brosið bjarta sem ávallt var svo
stutt í fram á síðasta dag, útgeislunin
frá þér lýsti langar leiðir, þú varst svo
einstaklega heilsteypt, traust og kær-
leiksrík við allt og alla í kringum þig.
Við kynntumst fyrst sem smástelp-
ur á Flötunum í æsku, síðan tókust
með okkur betri kynni þegar þú byrj-
aðir í handboltanum á unglingsárum,
ég man svo vel eftir því hvað ég öf-
undaði þig af hve hátt og tignarlega
þú stökkst inn í teiginn úr horninu á
meðan ég var í magalendingunum. Þó
svo að það hafi ekki mikið farið fyrir
þér til að byrja með var aldrei langt í
keppnisskapið, alltaf var hægt að
treysta á að þú myndir gera þitt besta
og rúmlega það, allt þetta sprikl á
okkur leiddi til þess að við urðum
nokkrum sinnum bæði Íslands- og
bikarmeistar með Stjörnunni.
Þegar við vorum 16 og 17 ára fór-
um við að vinna saman í bæjarvinn-
unni í nokkur sumur, það var ógleym-
anlegur tími fyrir okkur báðar og
myndaðist með okkur órjúfanleg vin-
átta. Okkur leist ekki á blikuna í byrj-
un en áður en við vissum af vorum við
farnar að keyra traktora og alls kyns
ökutæki út um allan bæ, okkur fannst
ekki leiðinlegt að hökta á Hafnar-
fjarðarveginum í hláturskasti með
bílalestina tryllta fyrir aftan okkur.
Alltaf var stutt í púkaskapinn á þess-
um árum og tókum við okkur ýmis-
legt fyrir hendur sem mikið er búið að
hlæja að.
Eftir að þið Bjössi og krakkarnir
fluttuð á Höfn voru það ófáar kvöld-
stundirnar sem við eyddum í síman-
um. Skipti þá engu máli hvort þú vær-
ir heima við eða hafðir einungis
nokkrar mínútur í vinnunni, það
nægði okkur oft að heyra aðeins
röddina hvor í annarri. Elsku Bogga,
ég á eftir að sakna þess svo hræðilega
að geta ekki kíkt til þín í heimsókn í
Grjótásinn, eða að heyra í þér syngj-
andi röddina þegar þú svarar í sím-
ann. Manstu hvað við vorum búnar að
hlakka mikið til að geta hist oftar eftir
að þið Bjössi flyttuð í bæinn, þær
stundir verða víst að bíða betri tíma.
Þrautaganga þín í gegnum veikind-
in síðustu 18 mánuði er á enda, eftir
langa og hetjulega baráttu við sjúk-
dóminn ertu komin á annan stað og
búin að fá kærkomna hvíld. Ég vona
að pabbi þinn og allir hinir englarnir
hafi tekið vel á móti þér, elsku besta
vinkona, ég mun ávallt geyma þig í
hjarta mínu.
Elsku Svana, Bjössi, Bryndís, Stef-
án og Svanhvít megi guð styrkja ykk-
ur og blessa í þessari miklu sorg.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
( V. Briem.)
Hvíl í friði, elsku vinkona,
Hrund.
Það er sárara en orð fá lýst þegar
ung kona í blóma lífsins, ástkær eig-
inkona og móðir þriggja yndislegra
barna, er kölluð burt úr þessu jarð-
neska lífi.
Ingibjörg var einstaklega ljúf og
góð manneskja, umburðarlynd og
hugulsöm. Alltaf var stutt í hlýja
brosið og ljúfan hlátur. Ingibjörg bjó
manni sínum og börnum yndislegt
heimili þar sem alltaf var notalegt að
koma og eiga góðar spjallstundir.
Rausnarlega og af mikilli gestrisni
var tekið á móti mér og mínum þegar
við komum í heimsókn til Hornafjarð-
ar og eigum við margar ljúfar minn-
ingar frá þeim heimsóknum ásamt
svo ótalmörgum öðrum góðum sam-
verustundum.
Ingibjörg barðist af miklu æðru-
leysi og hetjuskap við illvígan sjúk-
dóm sem þó að lokum náði að yfir-
buga hana.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég þakka þér, Ingibjörg mín, fyrir að
fá að kynnast þér og eiga þig að ynd-
islegri mágkonu og vini. Minning þín
mun lifa um ókomna tíð.
Kæra Svanhvít og fjölskylda. Sá
styrkur, samstaða og stuðningur sem
þið hafið sýnt í veikindum Ingibjarg-
ar er einstakur og ómetanlegur, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð.
Elsku Bjössi minn, Bryndís, Stefán
Björn og Svanhvít. Þið hafið staðið
ykkur eins og sannar hetjur í þeim
erfiðleikum sem á ykkur hafa dunið.
Megi góður guð veita ykkur stuðning
í sorginni og hjálpa ykkur áfram lífs-
ins veg.
Þú sæla heimsins svalalind
ó, silfurskæra tár,
er allri svalar ýtakind
og ótal læknar sár.
Æ, hverf þú ei af auga mér,
þú ástarblíða tár,
er sorgir heims í burtu ber,
þótt blæði hjartans sár.
Mér himneskt ljós í hjarta skín
í hvert sinn, er ég græt,
en drottinn telur tárin mín –
ég trúi’ og huggast læt.
(Kristján Jónsson.)
Björg.
Þær eru margar góðar minning-
arnar sem leita á hugann þegar við
kveðjum góða vinkonu okkar úr
Garðabænum. Minningar um
skemmtilegar stundir í handboltan-
um. Minningar úr barnaskóla, gagn-
fræðaskóla og menntaskóla. Minn-
ingar um fæðingu fyrsta barnsins
hennar. Minningar um ótrúlega góð-
hjartaða og jákvæða vinkonu sem
alltaf var svo gott að vera nálægt. Það
er því með sorg í hjarta að við kveðj-
um hana Ingibjörgu. Minning um frá-
bæra vinkonu lifir.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Við vottum Birni, Bryndísi, Stef-
áni, Svanhvíti og ástvinum öllum inni-
legustu samúðarkveðjur. Guð gefi
ykkur öllum styrk í sorg ykkar.
Ásta, Bryndís, Halla, Helga
Hrönn, Hjördís, Ingalind og
Ingibjörg.
Einn góðan sumardag kom ég í
heimsókn á Smáraflötina með tvo
syni mína, annan nýfæddan, hinn sjö
ára. Þá hitti ég þig og þú varst frábær
við son minn eldri, sem kom í fyrsta
skipti að kynnast þessari fjölskyldu.
Þú tókst í hönd hans, leiddir hann inn
í herbergi og sagðir: Nú förum við að
lita. Frá þeim degi hefur sonur minn
alltaf elskað þig. Að kynnast þér er
yndislegt, þú ert yndisleg persóna,
falleg blá augu þín munu aldrei
gleymast og fallegt bros þitt líka. Guð
blessi þig og þína fjölskyldu að eilífu.
Jón Kjartan, Pétur, Andrés og
Agnes senda líka samúðarkveðju.
Bergþóra Hákonardóttir.
Mig langar til að minnast æskuvin-
konu minnar og þakka henni fyrir all-
ar þær skemmtilegur samverustund-
ir sem við höfum átt saman frá því við
kynntumst á unga aldri á flötunum í
Garðabæ. Það eru margar góðar
minningar sem koma upp í huga mér
þegar ég sest niður og skrifa þetta.
Samverustundir okkar í leik, í skól-
anum, í handboltanum, heimsókn á
Sauðárkrók og margar fleiri minning-
ar sem ég mun varðveita.
Guð þig geymi góða kona
gæfa var að kynnast þér
far í friði frjáls og glöð
farsæl minning geymist hér.
(Höf. ók.)
Elsku Bjössi, Bryndís, Stefán
Björn, Svanhvít Ósk, Svanhvít og aðr-
ir aðstandendur, megi góður Guð
styrkja ykkur í sorginni.
Kveðja frá vinkonu,
Helga Hrönn.
Ingibjörg og Bjössi eru þau einu af
okkur vinunum sem hafa verið svo
djörf að búa fjarri höfuðborginni í
langan tíma. Ég og Oddný gistum hjá
þeim eina nótt á Sauðárkróki, á leið
okkar norður, og heimsóttum við
Hrund Ingibjörgu og krakkana eina
helgi á Höfn þegar Bjössi var á ferða-
lagi. Gestrisnin, sem hefur ávallt ein-
kennt Ingibjörgu, breyttist ekki við
að flytja aftur í bæinn og þrátt fyrir
mikil veikindi var hún til staðar hvort
sem litið var til hennar á spítalann eða
heim.
Ingibjörg sagði mér fyrir nokkrum
árum að fjölskyldan hefði haft mjög
gott af því að búa úti á landi fjarri vin-
um og ættingjum. Það hefði þjappað
þeim saman. Án efa hefur það komið
sér vel í því mótlæti sem þau hafa
mætt og tekist á við síðasta eina og
hálfa árið. Það var alltaf gott að tala
við Ingibjörgu þar sem hún var róleg
og jarðbundin og að mínu mati með
skynsamar skoðanir á hlutunum. Þó
var vel hægt að skynja hversu mikið
hún hafði þroskast og lært síðastliðið
ár. Það breytir óumflýjanlega mati og
forgangsröð fólks þegar það horfist í
augu við að eiga ekki nóg af því sem
við teljum sjálfsagt hjá fólki á okkar
aldri, tíma.
Í veikindum sínum var hún mjög
raunsæ en ávallt bjartsýn. Ég tel mig
hafa kynnst ýmsu í gegnum íþrótt-
irnar en vissi ekki að nokkur mann-
eskja gæti sýnt eins mikinn styrk,
þrautseigju, og baráttu og ég hef orð-
ið vitni að hjá Ingibjörgu. Hún á alla
mína virðingu og Bjössi og fjöl-
skyldan öll fyrir að standa eins og
klettar við hlið hennar. Það hefur ver-
ið lærdómsríkt að fylgjast með
hversu mikils virði það er að eiga
góða fjölskyldu.
Mikið getur veruleikinn verið
óraunverulegur. Kveðjustundir eru
erfiðar og er þessi sárari en orð fá
lýst. Minningar koma upp frá hand-
boltanum, tímum í F.G., heimsóknum
og öðrum samverustundum. Ég mun
varðveita þær og minningarnar um
stundir okkar og spjall í sumar um
ókomna tíð.
Guð geymi Ingibjörgu vinkonu
mína og veiti Bjössa, börnunum,
Svanhvíti og fjölskyldunni allri styrk í
sorg þeirra.
Kveðja,
Anna Margrét.