Morgunblaðið - 19.08.2004, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 FIMMTUDAGUR 19. ÁGÚST 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Karla Stefáns-dóttir fæddist á
Akureyri 15. septem-
ber 1930. Hún lést á
Landspítalanum,
Fossvogi, mánudag-
inn 9. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Halldóra
Sigurðardóttir, f. 4.
maí 1887, d. 10. nóv-
ember 1979 og Stef-
án Jónsson Loðm-
fjörð, f. 29. október
1873, d. 29. ágúst
1963. Alsystir Körlu
er Ólína Þórey, f.
1927, eiginmaður hennar var
Þórður Ágústsson. Hálfsystir
sammæðra er Lovísa Hafberg
Björnsson, gift Gunnari K. Björns-
syni. Hálfsystkini samfeðra voru
Þórarinn, Eyþór, Arnbjörg,
Björgvin Ólafur, Páll, Jón, Ása
Sigríður og Þuríður Svava.
Eftirlifandi eiginmaður Körlu
er Friðrik Jónsson skipstjóri, f. 4.
júlí 1921. Börn þeirra eru: 1) Hall-
dóra, f. 1950, gift Sveini Stur-
laugssyni, f. 1951.
Börn þeirra eru: a)
Albert, kvæntur
Ástu Pálu Harðar-
dóttur, synir þeirra
eru Sindri, Atli og
Albert Páll. b) Stur-
laugur Friðrik, börn
hans eru Elvar Már
og Harpa Kristný. 2)
Jón Stefán, f. 1953,
kvæntur Ágústínu
Halldórsdóttir, f.
1952, börn þeirra
eru: a) Eva Björk,
sambýlismaður
hennar er Hermann
Ragnarsson, dóttir hans er Ylfa
Eik. b) Friðrik. 3) Friðrik, f. 1958,
kvæntur Snæbjörgu Sigurgeirs-
dóttur, f. 1963, sonur þeirra er
Daníel. 4) Haraldur, f. 1960,
kvæntur Lilju Högnadóttur, f.
1962, börn þeirra eru Högni,
Heiður og Hekla. 5) Ólafur, f.
1966.
Útför Körlu fer fram frá Kópa-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Það var á fallegum ágústmorgni
að elskuleg tengdamóðir okkar,
hún Kalla, var að tygja sig í lítið
ferðalag. Gleði og tilhlökkun lágu í
loftinu, enda ferðinni heitið á
bernskustöðvarnar. Þá breytti al-
mættið fyrirvaralaust um áætlun
og skyndilega var Kalla lögð af
stað í ferðina miklu og endanlegu.
Karla Stefánsdóttir var afar sér-
stök kona, það vita allir sem hana
þekktu. Hún var hvort tveggja í
senn; ofurviðkvæm en samt svo
sterk. Hún var ákveðin kona með
sterkar skoðanir sem hún tjáði
óhikað og oft með tilþrifum. Hún
var miðpunkturinn í fjölskyldunni,
líkust mildri en ákveðinni drottn-
ingu, heimilið var hennar ríki og
fjölskyldan gullið hennar og ger-
semarnar. Daginn áður en hún
veiktist svo óvænt, varð henni ein-
mitt tíðrætt um það mikla ríki-
dæmi að eiga góða og farsæla fjöl-
skyldu; öll börnin, tengdabörnin,
ömmubörnin og langömmubörnin.
Henni leið aldrei betur en með all-
an skarann í kringum sig.
Kalla hafði ótrúlega stórt hjarta
og hlýja sál og umvafði okkur öll
með ástúð sinni og umhyggju.
Henni tókst að láta okkur öllum
líða eins og við værum alveg ein-
stök. Þegar svo mikill persónuleiki
kveður verður tómarúmið óendan-
lega stórt. Við stöndum eftir í
þessum undarlega sumarhita og
trúum því ekki að hún sé farin.
Hugurinn er fullur af minningum;
tilsvörum, svipbrigðum, sögum. En
auðvitað mun hún alltaf lifa með
okkur í þeim kærleika sem hún gaf
okkur og börnunum okkar.
Það er huggun harmi gegn að
vita að hún Kalla okkar var sátt
við guð og menn og þakklát fyrir
sitt mikla ríkidæmi. Þó að kallið
kæmi óvænt, var hún því án efa
tilbúin í sína hinstu för. Guð blessi
minningu hennar.
Tengdabörnin.
Elsku besta amma mín.
Ég veit ekki hvernig er hægt að
kveðja þig með orðum. Það hefur
myndast mikið tómarúm í lífi mínu
og var ég engan veginn búin undir
það. Þetta gerðist allt svo hratt og
er ég enn að átta mig á því að þú
er farin frá mér. Ég er alltaf að
taka upp símann til að heyra í þér
og segja þér hvað ég gerði í dag
eða bíða eftir að þú hringir í mig
og segir mér hvað þú gerðir í dag,
eins og við gerðum iðulega.
Þú talaðir alltaf reglulega um
það að örlög okkar allra væru fyr-
irfram ákveðin og veit ég að þér
líður vel þar sem þú ert núna.
Samt sem áður er erfitt að sætta
sig við það að þú ert farin. Við átt-
um eftir að gera svo margt og ég
átti eftir að segja þér svo margt,
en það verður að bíða þar til við
hittumst aftur.
Frá barnsaldri hef ég alltaf verið
mikið hjá ykkur afa. Ég var ekki
nema tveggja ára þegar ég flaug
fyrst ein frá Hornafirði til Reykja-
víkur, og eins og þú lýstir mér
þegar ég kom út úr flugvélinni, þá
var ég eins og herforingi. Skott-
aðist ákveðin út úr flugvélinni með
mína tösku og það mátti sko eng-
inn hjálpa mér. Ég gat þetta allt
saman ein. Ég haf alla tíð verið
frek en þú sagðir við mig að ég
væri ekkert frek, bara ákveðin.
Það lýsir mjög vel hversu gott
hjarta þú varst með og vildir öllum
vel. Þú kallaðir mig alltaf skrudd-
una þína og gerðir það stundum
enn eftir að ég varð fullorðin. Þú
hafðir oft orð á því að þér fannst
þú alltaf eiga mikið í mér og það
fannst mér líka. Það var alltaf svo
gott að koma til þín og spjalla. Ég
man allar þær sögur sem þú sagðir
mér. Þú varst frábær að segja sög-
ur og þér fannst mjög gaman að
rifja upp gamlar minningar. Ég
gat setið tímunum saman og hlust-
að á sögurnar þínar.
Elsku afi, ættingjar mínir og
aðrir aðstandendur. Höldum áfram
að styðja hvert annað og styrkja í
þessari miklu sorg. Amma auðgaði
líf okkar allra og er ég þakklát fyr-
ir þann tíma sem við áttum með
henni. Ég veit að hún vakir yfir
okkur og verndar. Hún var alltaf
mjög stolt af fjölskyldu sinni og
var dugleg að láta okkur vita af
því. Ég hefði ekki getað beðið um
betri ömmu. Takk fyrir allt, elsku
amma mín.
Þú varst uppspretta sagna. Þú
varst hlekkur minn við fortíðina.
Þú sást og heyrðir og snertir
margt sem var horfið áður en
pabbi og mamma urðu til, hvað þá
ég. Þú varst úr heimi sem eitt sinn
var – en var jafn eðlilegur og þessi
heimur er mér. Þú færðir mér líf
þitt að gjöf. Ég skal varðveita það
svo ég geti gefið það börnum mín-
um og þau aftur sínum börnum.
Elsku amma mín, ég mun ávallt
elska þig og varðveita allar góðu
minningar okkar.
Þín skrudda,
Eva Björk.
Amma Kalla er dáin, við getum
varla trúað því ennþá. Hún var
ekki búin að vera neitt veik, hún
var alltaf svo hress og kát. Hún
hlakkaði svo til að fara í ferðalag
með Halldóru og Sveini norður á
Akureyri, en sama dag og þau ætl-
uðu að fara veiktist hún. Það verð-
ur tómlegt að koma á Kópavogs-
brautina til ömmu og afa, nú er
engin amma. Hún sem alltaf hefur
verið heima þegar við höfum kom-
ið, alltaf tilbúin að gefa okkur eitt-
hvað að borða og spyrja okkur um
hvað við höfum verið að gera,
hvort sem var í skólanum eða í
sambandi við íþróttirnar sem við
stunduðum. Alltaf sýndi hún því
sem við vorum að gera jafn mikinn
áhuga. Hún var stolt af okkur og
lét okkur svo sannarlega finna
hversu ánægð hún var með okkur.
Við vitum að afi á eftir að sakna
hennar mikið. Hver á núna að sjá
um að gefa honum að borða eða
þvo af honum. Við vitum ekki hvort
hann getur þetta sjálfur, amma
hefur alltaf séð um þessa hluti.
Við þökkum ömmu okkar fyrir
allt það sem hún hefur gefið okkur
og verið fyrir okkur.
Högni, Heiður og Hekla.
Elsku Kalla mín, kallið þitt kom
svo snöggt og allt of fljótt.
Laugardagsmorgunn, þið Frið-
rik að hafa ykkur til fyrir ferð á
Akureyri með Dóru og Svenna.
Skyndilega verður þú veik og
tveimur dögum síðar ert þú dáin.
Fyrir um það bil 16 árum hitti
ég Köllu fyrst, þá var ég nýbyrjuð
að vera með Albert, hennar elsta
barnabarni. Þar sem Albert er að
hluta til alinn upp hjá Köllu og
Friðrik var alltaf sérstakt sam-
band þar á milli og vildi Albert
fljótlega fara með mig til þeirra og
kynna mig fyrir þeim. Ég man
hvað ég var kvíðin en um leið og ég
leit á Köllu vissi ég að öll feimni
var óþörf. Frá þeim degi áttum við
Kalla mjög gott samband þar sem
okkur reyndist mjög auðvelt að
tala saman, hún vildi fylgjast vel
með hvað gerðist í okkar lífi og var
hún þá óspör á hvatningu, hrós,
uppörvun og einlægan áhuga. Hún
var svo stolt af sínu fólki. Kalla
hafði gaman af að rifja upp gamla
tíma, frá því er drengirnir hennar
voru litlir og frá fæðingu Alberts
og hvernig hann varð eins og einn
af hennar drengjum, enda sótti
hann mjög mikið í nærveru hennar
og hlýju. Kalla var mjög barngóð
og hændust strákarnir mínir mjög
að henni, hún sagði þeim sögur og
gaf þeim góðan tíma, hverjum og
einum.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
hitt Köllu daginn áður en hún dó,
þá lá hún í sjúkrarúminu bjartsýn
á að láta sér batna, við fengum þá
tækifæri til þess að faðma hana og
spjalla við hana í síðasta sinn. Orð-
in sem Kalla sagði við mig þennan
dag þegar við vorum að kveðja
hana voru á þá leið að maður ætti
að njóta augnabliksins því enginn
vissi hvað morgundagurinn bæri í
skauti sér og reyndust þau orð að
sönnu þar sem að daginn eftir
kvaddi hún þetta líf.
Söknuður er í mínu hjarta og
mun þar lifa falleg minning um
elskulega Köllu um ókomin ár.
Ásta Pála.
Amma Kalla var svo góð og hún
eldaði svo góðan mat.
Amma Kalla vildi senda mig í
leiklistarskóla því ég var að leika
fyrir hana fyndna karla og þá hló
hún svo mikið.
Amma Kalla var alltaf svo góð
við mig, alltaf þegar ég hitti hana
faðmaði hún mig svo mikið og
kyssti mig.
Mér þótti svo vænt um ömmu
Köllu og ég vildi að hún hefði ekki
dáið, mér brá svo mikið þegar mér
var sagt að hún væri dáin.
Ég sakna ömmu Köllu mikið og
ég vona að Guð passi hana vel.
Albert Páll.
Amma Kalla var svo góð og
skemmtileg.
Amma Kalla var frekar lítil kona
og ég var alltaf að reyna að verða
stærri en hún, ég var alltaf að
máta mig við hana og svo þegar ég
var alveg að fara að ná henni þá dó
hún.
Ég vildi að amma hefði lifað
lengur.
Mér þótti vænt um ömmu Köllu.
Atli.
Elsku amma mín, mig langar að
kveðja þig með þakklæti fyrir allt
sem þú varst mér.
Mínar æskuminningar tengjast
allar þér þar sem ég var alltaf svo
mikið í kringum þig.
Æskuminningarnar eru góðar,
þú varst alltaf til staðar þegar ég
leitaði til þín og var heimili þitt
alltaf opið fyrir mig. Mig langar
líka að þakka þér, amma mín, fyrir
hvað þú varst alltaf góð við mig og
mína fjölskyldu, þú hafðir svo mik-
inn áhuga á öllu því sem við tókum
okkur fyrir hendur og sýndir það
óspart, þú fylgdist svo vel með
okkur, hvattir okkur áfram og leið-
beindir.
Með þakklæti kveð ég þig, elsku
amma mín, og vona að þú hafir vit-
að hversu mikils virði þú varst
mér. Þinn
Albert.
Amma Halldóra átti 3 dætur,
Lovísu fyrst og síðan þær móður
mína, Ólínu, og yngstu systurina,
Körlu, með afa Stefáni. Áður átti
hann með fyrri konu sinni mörg
börn. Þar er því ágætur frænd-
garður, en systurnar Lísa, Lína og
Kalla eru ramminn um ömmu.
Amma Halldóra var bryggja
bernsku minnar, blíð kona með af-
brigðum. Þannig var einnig Kalla
og glaðlynd. Móðir mín og Kalla
voru oft sem ein, og alla tíð hefur
hún verið mér sérstaklega nákom-
in frænka. Friðrik, maður Köllu,
kom til sögunnar snemma,
skemmtilegur og stöðugur í senn.
Skipstjórinn bar framandi blæ í líf
okkar. Samt var þetta allt svo jarð-
bundið. Búskapur í tveimur her-
bergjum með aðgangi að eldhúsi
við Karfavog, kjallari að leigu í
Mávahlíð, eigin jarðhæð við Efsta-
sund, íbúð í Fellsmúla, glæsileg
húsakynni á Akranesi og síðast í
Kópavogi. Börnin komu hvert af
öðru. Kalla kona síns tíma, vann að
heimilinu og ól upp börnin, til-
heyrði kynslóðinni í sloppunum
eftir miðbik síðustu aldar. Börnin
eru vel af Guði gerð og ekki síður
úr garði. Þéttur hópur og heill.
Þannig talar sínu máli ævistarf
Köllu og samlíf þeirra Friðriks.
Amma Halldóra sagði gjarnan við
mig fullorðinn ákveðinni röddu:
„Hárið er byrjað að vaxa aftur á
þér Bragi minn.“ Kalla strauk mér
jafnan um vangann alveg til hins
síðasta og sagði: „Mér finnst þú
alltaf jafn fallegur elskan.“ Að
hugsa sér! – En þannig var ástrík-
ið, sem mótaði sýn þeirra og við-
mót. Stendur upp úr. Ég þakka
fyrir Köllu frænku. Jafnframt óska
ég henni og fjölskyldunni áfram
blessunar á Guðs vegum.
Páll Bragi Kristjónsson.
Kalla, kær vinkona, er farin, það
kom snöggt og var sárt. Við áttum
svo margt ósagt, minningarnar
hrannast upp. Í tæp sextíu ár höf-
um við þekkst, unnum saman þeg-
ar við vorum ungar, á ljósmynda-
stofu á Akureyri, og höfum haldið
vinskap síðan.
Tímabilið á myndastofunni er
skemmtilegt í minningunni. Oft
var farið á böll og lent í einhverju
skemmtilegu, bílar spóluðu í snjó
og jafnvel festust. Eitt skipti í
hláku duttum við, ég og Kalla, og
rennblotnuðum svo ekki varð sú
ballför lengri.
Mikið var spáð í kjóla og annan
fatnað sem erfitt var að nálgast
öðruvísi en að láta sauma á sig.
Hjá Benna Laxdal voru framleidd-
ar kápur, eftirspurnin var mikil og
oft slegist um hverja kápu, döm-
urnar komu þó allar út í svipuðum
kápum, ef ekki eins sniðnar þá
voru þær eins á litinn. Ég og Kalla
náðum aldrei að fylgja þessu eftir
þrátt fyrir að vilja fylgja tískunni.
Við giftum okkur á sama ári og
elstu börnin okkar eru jafngömul
og síðan komu fleiri, fimm hjá
Köllu og sex hjá mér. Samskiptin
mótuðust af því að börnin voru í
fyrirrúmi. Kalla hafði það sem
kallað er náttúrulega hæfni til
barnauppeldis. Börnin voru bæði
stillt og vel öguð hjá henni, þannig
að ég undraðist stundum hvernig
henni tækist til. Hvernig ferðu eig-
inlega að því að hafa stígvélin í röð
og reglu? Þau læra bara að setja
þau á sinn stað, svarar Kalla.
Já, sagði ég, ég hélt ég hefði
kennt mínum það líka.
Svona er nú misjafnt hvernig
hverjum tekst til.
Kalla gat sagt alveg sérlega vel
frá. Eitt sinn lýsti hún kirkjubrúð-
kaupi sem hún og maður hennar
sóttu til Englands. Með listrænu
innsæi glæddi hún frásögnina með
litum og siðum sem viðhaft var við
athöfnina.
Kalla var mjög hlý kona og góð
móðir og húsmóðir. Hún var ákaf-
lega hláturmild og hafði dillandi
hlátur sem smitaði frá sér. Brást
oft skemmtilega við ýmsum uppá-
komum en af hógværð samt. Ég
votta Friðriki, börnum þeirra,
systur hennar Ólínu ásamt öllum
afkomendum ástúð mína og hlýju.
Jensey Stefánsdóttir.
Mig langar með örfáum orðum
að minnast Körlu vinkonu minnar.
Dauðinn kvaddi á dyr hjá henni
fyrirvaralaust. Við hittumst síðast
við jarðarför sonar míns 7. maí sl.
Hún leit vel út og var mjög hvetj-
andi og styrkjandi fyrir fjölskyldu
mína í okkar sorg. Lífið hefur
kennt mér að enginn ræður sínum
næturstað.
KARLA
STEFÁNSDÓTTIR
Helluhrauni 10, 220 Hfj.
Sími 565 2566
www.englasteinar.is
Englasteinar
Legsteinar