Tíminn - 03.11.1974, Blaðsíða 9

Sunnudagur. 3. nóvember 1974.
WMINN
9
Hér lentLOldsmobile-bifreiö Kennedys i vatninu. JM
Dyke-brúin var ekki nema 20 sentimetrum breiöari
heldur en bminn sjálfur. Kennedy haföi sýnt miklag
óvarkárnl 1 akstrlnumT Innfellda myndln'éT'ST Mary
Jo Kopechne.
an niu næsta morgun, sem hann
haföi samband viö lögreglustöö-
ina. Kennedy sagði að lokum, að
hann hefði þegar fengið tiltal fyr-
ir að hafa farið af slysstaðnum,
og að hafa ekki gert lögreglunni
aðvart þegar i stað. Einnig sagð-
ist hann hafa viðurkennt þetta
brot sitt strax, og þess vegna var
hann ekki dæmdur eins hart
tveimur mánuðum siðar.
Hættulegur orðrómur
1 fyrstu leit helzt út fyrir að
ævintýrið við Chappaauiddick
ætlaöi að gjöreyðileggja pólitisk-
an feril Kennedys. En þegar hann
spurði kjósendur sina i Massa-
chusetts, hvort þeir óskuðu þess
að hann drægi sig til baka, fékk
hann það svar, að þeir teldu ekki
að hér hefði verið um svo alvar-
legt mál að ræða. Ráðgjafar
Kennedys gripu tækifærið. Allt
var gert til þess að draga hjúp
gleymskunnar yfir Chappa-
quiddick. Kennedy-nafnið átti að
lifa.
En þetta reyndist ekki svona
auðvelt. Nú fór fólkið að tala:
Kennedy hafði drukkið stift i
veizlunni og skemmt sér vel með
stúlkunum, sér i lagi Mary Jo
Kopechne, sögðu kjaftakerl-
ingarnar. Umtalið varð svo mik-
ið, að loks var ákveðið að láta
fara fram opinbera rannsókn á
málinu.
Rannsóknin átti að hefjast 3.
september 1969, en lögfræðingur
Kennedys fékk frest, og einnig
fékkst þvi framgengt, að rann-
sóknin færi fram fyrir luktum
dyrum. Það var ekki fyrr en 5.
janúar, 1970, að rannsóknin hófst
og þá undir stjórn hæstaréttar-
dómarans James A. Boyle.
Dómsrannsóknin stóð i fjóra
daga, og 27 vitni voru kölluð fyrir.
Aftur fór fólk að tala, þegar leynd
var haldið yfir öllum vitnaleiðsl-
um og málsgögnum. Frú Joseph
Kopechne skýrði fréttaþyrstum
blaðamönnum frá þvi, að bæði
henni og manni hennar hefði ver-
ið neitað um leyfi til þess að fylgj-
ast með réttarrannsókninni.
— Hér er verið að fjalla um
dauða dóttur okkar. brátt fyrir
það er látið rétt eins og við séum
ekki til. Við fáum ekkert að vita.
Málaferli bak við luktar dyr
með Kennedy sem miðdepil vakti
svo mikið umtal, að mikil hætta
var á þvi að allar réttar og sannar
upplýsingar myndu hverfa i haf-
sjó slúðursins. Þegar Kennedy
kom út úr réttarsalnum virtist
mönnum hann vongóður á svip-
inn.
— Skýringar minar hér voru
mjög einfaldar, og endurtekning
á þvi, sem ég sagði i sjónvarpinu
25. júli. Ég svaraði öllum spurn-
ingum ákærandans hreint og
beint og mér skilst, að skýrt verði
opinberlega frá þvi sem ég hef
hér sagt, þegar réttur timi er
kominn....
Sá orðrómur komst þó á kreik,
að sækjandinn i málinu Edmund
Dinis, hefði verið æfareiður
vegna þess að hinn einráöi dóm-
ari, Boyle, hafði tekið málið al-
gjörlega i sinar hendur og stjórn-
að öllum vitnaleiðslum án þess aö
leyfa Dinis að komast að. Fólk
sagði, að Dinis hefði vilja ákæra
Kennedy fyrir að hafa valdið
manneskju dauða með ógætileg-
um akstri. Þeim, sem til þekktu,
kom saman um, að þetta væri
nærri lagi.
Kviðdómurinn sat á fundi i þrjá
og hálfa klukkustund á meðan
hann var að koma sér saman um
niðurstöður dómsins. Kviðdóm-
endur voru allir bundnir þagnar-
skyldu um dómsniðurstöður og á
hverju þær hefðu byggzt, og þeg-
ar öllu var lokið gat sækjandinn i
málinu gengið út á tröppur hins
112 ára gamla dómshúss i Edgar-
town og skýrt þeim, sem þar biðu
frá þvi, að rannsókn væri lokið og
enginn yrði lögsóttur út af þvi,
sem gerzt hafði.
Sýkn saka
Fólkið fyrir framan dómshúsið
tók þessu með miklum fagnaðar-
látum, og sá, sem kátastur var af
öllum, var að sjálfsögðu Edward
Kennedy sjálfur. í útvarpinu
sagði hann:
— Ég er glaður yfir endalokum
þessa máls. Ekki aðeins sjálfs
min vegna, heldur einnig vegna
þess fólks, og fjölskyldna þess,
sem blandazt hafa inn i málið....
Alls höfðu 28 vitni skýrt frá þvi,
sem þau höfðu séð og heyrt og
hvað þeim fannst um málið, en
aðeins eitt þessara vitna —
Kennedy sjálfur — vissi i raun og
veru allan sannleikann.
Gestir Kennedys á
Chappaquiddick i júli 1969 voru
þessir: John B. Crimmins,
Joseph Gargan, Raymond S.
Larsa, Paul F. Markham,
Charles C. Tretter, Mary Jo
Kopechne, Rosemary Keough,
Ann Lyons, Mary Ellen Lyons,

Esther Newburgh og Susan
Tannenbaum.
Karlmennirnir fimm voru
nánir vinir og félagar Kennedys.
Stúlkurnar sex voru allar milli
tvitugs og þritugs, vinkonur frá
Washington.
Frá yfirheyrslunum:
Þér töluðuð við Mary Jo
Kopechne áður en þér yfirgáfuð
sumarbústaðinn. Verið svo vænn
að skýra frá samtalinu.
Kennedy: — Ég sagði við hana,
að ég væri þreyttur og ætlaði að
aka aftur til hótelsins. Hún vildi
endilega fá að koma með mér, og
ég sagði: —Ég ætla að fara strax.
Að svo búnu bað ég Crimmins um
billyklana.
Dinis: — Crimmins er vanur að
aka alltaf bilnum yðar, hvers
vegna vilduð þér nú endilega aka
sjálfur i þetta skipti?
Kennedy: — Crimmins var ekki
búinn að borða, og ég sá, að hann
skemmti sér vel, og þess vegna
vildi ég ekki vera að ónáða hann
til þess að aka þessa fáu
kflómetra....
Dinis: — Þér hafið skýrt frá
'þvi, að þér hafið drukkið romm og
kók um kvöldið. Hversu mikið
drukkuð þér?
Kennedy: Ég drakk aðeins tvö
glös.
Dinis: — Funduð þér á yður
áfengisáhrif?
Kennedy: — Alls ekki.
Dinis: — Teljið þér sjálfur, að
þér hafið verið algjörlega
ódrukkinn, þegar þér ókuð af
stað?
Kennedy: — Alls ódrukkinn.
Dinis: — Þegar þér komuð aö
vegámótunum beygðuð þér til
hægri I átt að Dyke-brúnni.
Hvenær gerðuð þér yður ljóst, að
þér höfðuð villzt af leið?
Kennedy: — Ég get ekki sagt
um það með vissu. Mér fannst
einhvern veginn, að vegurinn
væri ekki eins góður og ég átti von
á.
Dinis: — Þérvissuð þá, að þetta
var ekki rétta leiðin, en hélduð
þrátt fyrir það áfram. Hversu
hratt ókuð þér?
Kennedy: — Ég ók með um 30
km hraða á klukkustund, áður en
mér varð algjörlega ljóst, að ég
var á rangri leið kom ég auga á
brúna. Þá voru framhjól bilsins
þegar komin út i vatnið.
Dinis: — Hvað gerðist svo?
Kennedy: — Billinn sökk. Ég
man eftir þvi, að Mary Jo hreyfði
sig við hliðina á mér i bilnum, ég
veit ekki hvort við slógumst, eða
hvort hún sló mig, og sparkaði i
mig. Allt varð svart. Vatnið
fossaði inn i bilinn, og ég lá með
höfuðið niðri i vatninu.
Kennedy heldur áfram: — Ég
gat ekki andað, og ég sá, að það
var allt orðið fullt af vatni, svo
mér varð ljóst, að við urðum að
komast þegar i stað út úr bilnum.
Ég gat ekki áttað mig á
hlutunum, af þvi, að ég vissi ekki
að billinn lá á hvolfi. Þegar vatnið
fór að renna niður i mig greip mig
örvæntingaræði, og ég hélt ég
myndi drukkna. Ég komst út úr
bflnum, en ég veit ekki hvernig,
og komst upp á yfirborðið. Ég var
alveg að þvi kominn að kafna. Ég
komst i land og fór aftur upp á
brúna og þaðan reyndi ég sjö eða
átta sinnum að kafa niður að biln-
um til þess að ná Mary Jo, en allt
án árangurs. Straumurinn var of
mikill.
Dinis: — Hvers vegna sóttuð
þér ekki hjálp?
Fleiri gátur
Kennedy: — Var nokkur ástæða
til þess að kalla á hjálp?
Dinis: — Mjög mikil. Til dæmis
kalla á lögreglu eða slökkvilið.
Kennedy: — það var ætlun min
að fara til lögreglunnar.
Dinis: — Var nokkur, sem
hindraði það?
Kennedy: — Ég vona að
rétturinn skilji afstöðu mina og
sjái aumur á mér. Ég vildi óska
þess, að ég gæti látið réttinn finna
hvernig mér leið, þegar við
Markham og Gargan gengum
aftur af slysstaðnum eftir
árangurslausar björgunartil-
raunir þeirra.
Þegar við vorum komin inn i
bilinn, sögðu þau mér, að ég
skyldi fara strax til lögreglunnar
og skýra frá slysinu. En
hugsanirnar flugu i gegnum höfuð
mitt: Hvernig átti ég að hringja
svona um miðja nótt til foreldra
Mary Jo Kopechne og segja frá
þvi að dóttir þeirra væri
drukknuð? Ég þyrfti lika að
hringja til móður minnar og
eiginkonu, en allt i einu fannst
mér eins og Mary Jo væri lifandi
Framhald á bls. 28
Froskmaður rannsakar bil Kennedys
Stórkostlegur
TORFÆRUHJÓLBARÐI
á stórkostlegu verði:
600- 16/6 fullnegldur 5740 kr.
650- 16/6 fullnegldur 6575 kr.
750- 16/6 fullnegldur 7440 kr.
BARUM BREGST EKK/

Við sendum hjólbarðana
út ó land
SAMDÆGURS —
Pöntunarsími 4-26-06
TEKKNESKA
BIFREIDAUMBOÐIÐ
Á ÍSLANDI H.F.
AUÐBREKKU «-66 SIMI 42600 KðPAVOGI