Tíminn - 03.11.1974, Blaðsíða 33

Sunnudagur. 3. nóvember 1974.
TÍMINN
33
eins hratt og hann gat.
Þegar hann var kominn
út á mitt vatnið, kom
tröllið út og kom auga á
hann.
,,Ert það þú, sem hef-
ur tekið sjö silfur-,
endurnar minar?”
hrópaði tröllið.
,,Já”, svaraði dreng-
urinn.
,,Hefur þú lika tekið
ábreiðuna mina, með
silfur- og gullrósun-
um?” spurði tröllið.
,,Já,” svaraði dreng-
urinn.
„Kemur þú ekki
aftur?” spurði tröllið.
,,Það getur vel verið”,
svaraði drengurinn.
Þegar drengurinn
kom aftur með
ábreiðuna með gull- og
silfurrósunum, óx hann
það i tigninni, að hann
varð þjónn konungsins.
En við það óx öfund
brðra hans og til að
hefna sin á honum, segja
þeir við hestavörðinn:
,,Nú sagðist bróðir
okkar geta náð í
gullhörpu tröllsins fyrir
konunginn, ef hann bara
vildi. Harpan hefur þann
eiginleika, að allir verða
glaðir, þegar þeir heyra
til hennar.”
Hestavörðurinn sagði
kónginum þetta strax og
hann sagði við
drenginn:
,,Ef þú hefur sagt
þetta, þá skalt þú lika
gera það, og ef þú getur
það, skalt þú fá dóttur
mina og hálft rikið, en ef
þú getur þetta ekki, skal
ég láta drepa þig.”
,,Ég hef hvorki hugsað
það né sagt,” svaraði
Kolbitur, en ef engin ráð
eru önnur, þá ætla ég að
reyna, en ég vil fá sex
daga umhugsunar-
tima”.
Hann fékk það en að
þeim tima liðnum varð
hann að fara. Hann hafði
með sér nagla, prik og
kerti, og réri með það
yfir vatnið. Þegar hann
kom þangað gekk hann
þar fram og aftur, þar til
tröllið sá hann.
„Varst það þú, sem
tókst frá mér sjö silfur-
endurnar?” hrópaði
tröllið.
,,Já,” svaraði dreng-
urinn.
,,Það varst lika þú,
sem tókst frá mér
ábreiðuna mina, með
gull- og silfurrósun-
um?” sagði tröllið.
,,Já,” svaraði dreng-
urinn.
Þá tók tröllið drenginn
og fór með hann inn i
hellinn.
,,Jæja, dóttir min,”
sagði tröllið, ,,nú hefi ég
loksins handsamað
þann, sem tók frá mér
silfurendurnar og
ábreiðuna, með gull- og
silfurrósunum. Láttu
hann nú i geitastíuna,
siðan skulum við slátra
honum og halda veizlu
og bjóða vinum okkar”.
Hún var til með það,
og var Kolbitur i stiunni
i viku, og fékk hann
bezta mat og drykk,
sem maður getur
hugsað sér.
Þegar vikan var liðin,
sagði tröllið við dóttur
sina, að hún skyldi fara
til stiunnar og skera i
litla fingurinn á drengn-
um, til að vita,
hvort hann væri ekki
orðinn feitur.
Hún fór til stiunnar og
sagði:
„Komdu með litla
fingurinn þinn’, en
Kolbitur rétti út
naglann, og hún skar i
hann.
„Æ! hann er ennþá
horaður eins og járn”,
sagði tröllsdóttirin,
þegar hún kom aftur til
pabba sins. ,,Við verð-
um að láta hann biða”.
Eftir næstu viku rétti
Kolbitur út prikið. „Litið
batnar hann,” sagði
tröllastelpan, „hann er
ennþá harður eins og
tré”.
Viku siðar sagði tröllið
dóttur sinni að vita,
hvort strákurinn væri
orðinn feitur.
„Komdu með litla
fingurinn”, sagði hún,
þegar hún kom til
stiunnar. Nú rétti
Kolbitur út kertið.
„Nú er hann góður,”
sagði tröllsdóttirin.
„Jæja”, saði tröllið,
„þá fer ég að bjóða til
veizlunnar en á meðan
skalt þú slátra honum,
steikja hann og mat-
reiða. Þegar tröllið var
farið, fór dóttirin að
brýna stóran hníf.
„Ætlar þú að slátra
mér með þessum
hnifi?” spurði drengur-
inn.
„Já”, sagði hún.
„En hann er ekki vel
beittur”, sagði drengur-
inn”, „ég skal brýna
hann, svo að hann biti
betur.
Hún lét hann fá
hnifinn, og hann fór að
brýna. „Lofaðu mér að
reyna hann á fléttunum
þinum”, sagði drengur-
inn, „ég held að hann
hafi batnað.”
Hann fékk það. En um
leið og hann tók i
fléttingana, slátraði
hann tröllsdóttur.
Kolbitur sauð
helminginn og steikti
hinn helminginn af
tröllsdóttur. Hann bar
siðan allt kjötið á borðið.
Siðan fór kolbitur I föt
tröllsdóttur, en fleygði
sinum i eitt skotið.
Þegar tröllið kom
heim með gestina, bað
það Kolbit, sem það hélt
að væri dóttir sin, að
koma og borða með
þeim.
„N ei,” svaraði
Kolbítur. „mig langar
ekki i mat það liggur
svo illa á mér”.
„Þú kannt ráð við
þvi”, sagði tröllið,
' BVGGINGAVÖRUR
@-mstrong HLJÓÐEINANGRUNAR -
PLÖTURog tilheyrandi LÍM
^rmaplast PLASTEINANGRUN
'Wicand&ig VEGGKORK í plötum
KDRKDPLA5T GÓLFFLÍSAR
Armaflex PÍPUEINANGRUN
(Xfmstrong GÓLFDÚKUR
^ GLERULL
„taktu gullhörpuna og
spilaðu”.
,, Já, en hvar er hún?”
spurði Kolbitur.
„Það veizt þú bezt
sjálf, þvi að þú lékst á
hana siðast, hún hangir
þarna yfir dyrunum,”
sagði tröllið.
Kolbitur lét ekki segja
sér þetta tvisvar. Hann
tók hörpuna og gekk út
og inn og spilaði. Eftir
litla stund ýtti hann
bátnum sinum á flot og
réri af stað eins hart og
hann gat.
Að nokkrum tima liðn-
um frór tröllið að lengja
eftir dóttur sinni. Gekk
það þvi út, til að vita
hvað tefði hana^ Þá sá
það drenginn i bátnum,
langt úti á vatni.
„Ert það þú, sem tókst
frá mér sjö silfur-
endurnar?” hrópaði
tröllið.
„Já,” svaraði Kolbit-
ur.
„Það ert þú, sem tókst
líka ábreiðuna mina,
með gull- og silfurrósun-
um?”
„Já,” svaraði Kolbit-
ur.
„Hefur þú lika tekið
gullhörpuna mina?”
orgaði tröllið.
„Já ” svaraði Kolbit-
ur.
Er ég þá ekki búinn að
éta þig?”
Fyrstir á
morgnana
„Nei, það var dóttir
þin, sem þú varst að
éta”, svaraði Kolbitur.
Þegar tröllið heyrði
þetta, sprakk það af
reiði. Þá réri Kolbitur
aftur til heíísins, og tók
það af gulli og silfri, sem
báturinn bar, og fór með
það heim i konungsrikið.
Þegar hann hafði
skilað gullhörpunni,
fékk hann konungsdótt-
urina fyrir konu og hálft
rikið, eins og konungur-
inn hafði lofað honum.
Við bræður sina breytti
Kolbitur vel, þvi að hann
hélt, að þeir hefðu viljað
sér vel með þvi að segja
þetta, sem þeir höfðu
sagt.
(Þýtt úr norsku)
ALLIR VEGIR
FÆRIR Á
Yokohama
SNJÓBÖRÐUM
HJÓLBARÐA-
VIÐGERÐ
HAFNARFJARÐAR
JOHNS-MANVILLE
glerullar-
9 einangrun
er nú sem fyr- vinsælasfa og öruggasta glerull-
areinangrun á markaðnum i dag. Auk þess fáið
þér frian álpappir með. Hagkvæmasta
einangrunarefnið i flutningi. Jafnvel flugfragt
borgar sig.
Muniö Johns-Manville i alla einangrun.
Hagkvæmir greiðsluskilmálar.
Sendum hvert á land sem er.
I sólbaði allt árið
— hvernig sem viðrar
ASTRALUX
Orginal Wienna
Ljóslampar
útfjólubláir og infrarauðir.
Fást í raftækjaverzlunum
i Reykjavík, víða um land,
og hjá okkur.
ASTRALUX UMBOOIÐ:
RAFTÆKJAVERZLUN ÍSLANDS HF.
Ægisgötu 7 — Sími 17975/76