Tíminn - 03.11.1974, Blaðsíða 32

32
TÍMINN
Sunnudagur. 3. nóvember 1974.
r
Ævintýri eftir Asbjörnsen og AAoe:
SAGAN AF KOLBÍT
Það var einu sinni
fátækur maður, sem átti
þrjá sonu. Þegar hann
dó, fóru tveir eldri
synirnir út i heiminn, til
að freista
hamingjunnar. En þeir
vildu ekki hafa yngsta
bróður sinn með sér, þvi
að þeir sögðu, að hann
væri ekki til annars en
að róta til i öskunni og
liggja i henni.
,,Þá fer ég einn”,
sagði Kolbítur, en svo
hét yngsti bróðir þeirra.
Bræður hans fóru og
komu til konungs-
hallarinnar, þar fengu
þeir atvinnu, annar hjá
hestaverðinum en hinn
hjá yfirgarðyrkju-
manninum.
Kolbitur fór lika af
stað, og hafði með sér
trogið, sem var eini arf-
ur hans eftir foreldra
sina, en bræður hans
höfðu ekki vjljað eiga
það, þvi að það var svo
þungt i vöfunum, En
Kolbitur vildi ekki láta
það verða eftir.
Þegar hann hafði
gengið um hríð, kom
hann til konungs-
hallarinnar, sem bræður
hans voru nú þjónar i.
Þar bað hann um at-
vinnu, en honum var
sagt að þar væri ekkert
fyrir hann að gera. En
fyrir itrekaðar bænir
hans, fékk hann atvinnu
við að bera spýtur og
vatn til eldhús-
stúlkunnar. Hann var
iðinn og duglegur, og
það ieið ekki á löngu,
áður en öllum þeim, sem
umgengust hann, þótti
vænt um hann. En
bræður hans voru latir,
og voru þeir þess vegna
oft barðir fyrir vinnu-
svikin. En svo fóru þeir
að öfunda Kolbit, af þvi
að honum gekk betur en
þeim.
Rétt á móti konungs-
höllinni hinum megin
við stórt vatn bjuggu
tröll, sem áttu sjö silfur-
endur. Þær voru oft að
synda á vatninu og sáust
þá frá kóngshöllinni.
Þessar endur langaði
kónginn til að eiga.
Einu sinni sögðu
bræðurnir hestaverðin-
um, að Kolbitur hefði
sagt, að hann gæti vel
náð i endurnar handa
kónginum. Það leið ekki
langur timi, áður en
hestavörðurinn sagði
kónginum þetta. Kóng-
urinn kallaði strax á
Kolbit og sagði við
hann: „Bræður þinir
hafa sagt, að þú gætir
útvegað mér silfur-
endurnar”.
,,Það hefi ég hvorki
hugsað né sagt”,
svaraði drengurinn. En
kóngurinn hélt áfram:
,,Þú hefur sagt það, og
þú skalt gera það”.
,,Já,” svaraði dreng-
urinn, ,,ef þú lætur mig
hafa 10 pund af rúgi og
annað eins af hveiti, þá
skal ég reyna”.
Hann fékk það, og lét
það i trogið sitt, sem
hann hafði haft með sér
að heiman. Hann réri
siðan yfir vatnið með
það. Þegar hann kom
yfir vatnið, gekk hann
að vatnsbakkanum og
stráði þar matnum, og
að þessu var hann,
þangað til hann hafði
ginnt endurnar upp í
trogið. Svo bar hann þær
út i bátinn. Hann réri
siðan af stað, eins hratt
og hann gat með
endurnar. Þegar hann
var kominn á mitt
vatnið, kom tröllið út og
sá hann.
,,Ertu farinn með
silfurendurnar minar?”
hrópaði tröllið.
,,Já”, svaraði dreng-
urinn.
„Kemur þú ekki bráð-
um aftur?” spurði
tröllið.
,,Það getur vel verið”,
svaraði drengurinn.
Þegar Kolbitur kom
með silfurendurnar til
konungsins, óx álit hans,
en að sama skapi óx
öfundsýki bræðra hans.
Þeir fundu þá upp á
þvi, að fara til hesta-
varðarins og segja hon-
um, að þeir hefðu heyrt
bróður sinn segja, að
hann gæti útvegað
konunginum, ábreiðuna
með silfur- og gullrósun-
um, sem tröllið ætti.
Konungurinn sagði
það drengnum, að
bræður hans hefðu sagt,
að hann gæti útvegað sér
trölls-ábreiðuna, með
gull- og silfurrósunum,
og ef hann gerði það
ekki, þá skyldi hann
verða drepinn.
Kolbitur sagðist
hvorki hafa hugsað það
né sagt, en þegar það
dugði ekki, bað hann um
þriggja daga frest.
Þegar þeir voru liðnir,
réri hann af stað yfir
vatnið. Þegar þangað
kom, fór hann varlega
og hafði hát á hellinum.
Loks sá hann að tröllið
kom út með ábreiðuna,
til að viðra liana. Þegar
það var komið inn aftur,
greip Kolbitur ábreið-
una, og réri af stað heim
DAN
BARRV
Ég hélt að ég T Við gerðumiHún ætti
hefði sagt ykkur, það.
strákar aðnái
'hana
Et þaö er y „>>eða þa
Victoria Malone, getur bara/
semþúert að gleymt -
kalla í skaltu Aþessu
vera kurteís.y McFry.