Réttur - 01.07.1938, Síða 13

strandarinnar birtust í fjarska, laugaðar skýru ljósi.
Strandlínan kom' nær og fjarlægðist til skiftis. Um
tíma mátti greina snjóvgaða tinda lengst burtu. Síðan
hurfu fjöllin smátt og smátt, og sendnir árósar komu
í ljós á milli brattra kletta. Samt var heildarsvipur
landslagsins samstilltur sem fyr, vingjarnlegur og
skýr. Daginn eftir sást Krímskaginn. Fyrst Kolchis,
síðan Táris. Þar var ströndin klettóttari og ekki eins
gróðursæl. En í þessu fjöllótta landi tók sjóndeild-
arhringurinn á sig sterkari og einkennilegri svip, bæði
á landi og sjó. Klettabeltin voru aðeins rofin á tveim-
ur stöðum, bak við Anapa, þar sem Kertch-sundið
liggur inn í Asovska hafið, og handan við Eupatoria,
þar sem hinn breiði flötur Dauðahafsins, hið grunna
skipalægi við Krímeiðið og hin auðugu fiskimið
Khersonsflóans komu í ljós, eins og sjá mátti í tungls-
ljósinu síðustu nótt ferðarinnar.
Eini Þjóðverjinn, sem var farþegi á stóra sovét-
skipinu ,,Grúsía“, var maður, sem nú kallaði sig Otto
Steingrub. Honum fannst dvölin á skipinu vera áfram-
hald opinberana þeirra, sem hið nýja líf hans veitti
honum. Um sólarlagið var fullt af ungu fólki uppi á
þiljum, og allt bergmálaði af hljóðfæraslætti. Þegar
Steingrub tók ofan sólglei'augun, vöknaði honum
um augu og hann varð að depla þeim. Augu hans voru
ekki orðin fyllilega heilbrigð ennþá. En hann teygði
sig samt út yfir borðstokkinn eins og aðrir, til þess
að skoða hvernig gióandi dagsljósið drekkti sér í haf-
inu. Það var eins og skipið sigidi inn í eldský. í eikar-
klæddum þiljuklefanum var líka sungið. Aðstoðar-
stýrimaðurinn sat við píanóið, og þeir af vélamönn-
unum, sem áttu frí, sungu undir. Sólarlagið brann út
og öskugrátt rökkrið tók við. Steingrub tók að stynja
og skjálfa. Hann leitaði athvarfs í salnum. Hósti hans
var einkennilegt fyrirbrigði; hann kallaði það „hjarta-
hósta“. Nafnið var ekki illa valið, því að lungu hans
voru hraust. Hann tók inn meðalið sitt og varð að
121