Réttur - 01.07.1938, Blaðsíða 52

En er það satt, að hann fái einhver kynstur af pen-
ingum frá okkur?
Hvað ætli hann fái af peningum frá okkur? Mér
þætti gaman að sjá framan í Sigurjón í Partinum, þeg-
ar hann lýgur öðru eins og þessu. Kóngurinn fær að
vísu nokkrar krónur héðan, satt er það. En þegar á
það er litið, að allir ráðherrarnir éta og drekka hja
honum, þegar þeir sigla til Hafnar, og fyrir utan það
ómetanlega gagn, sem hann gerir landi voru og þjóð
út á við, þá er það í raun og veru skammarlega lítið,
sem hann fær héðan.
En þarf hann að borga nokkuð útsvar? spurði gamli
maðurinn varfærnislega. Ja, það gat oddvitinn ekki
sagt um. En hinsvegar þótti honum líklegt, að kóng-
urinn yrði að gefa miklar upphæðir til ýmissa stofn-
ana, og auðvitað til fátæklinga. Nú, og svo á hann
kannske eyðslusama stráka, og þeir eru vanir að þurfa
sitt.
Já, maður spyr nú ekki að strákunum, samþykkti
öldungurinn í hálfum hljóðum.
Nei, sagði oddvitinn, um leið og hann stóð á fætur
til að binda enda á samræðuna. Kóngurinn er að sínu
leyti alveg eins fátækur og þú, Jónatan minn.
3.
Svo líður hann þessi viðburðaríki dagur, og sólin
er í þann veginn að ljúka göngu sinni á sama hátt og
í gær, þegar oddvitahjónin kveðja einsetumanninn
og stíga á bak.
Ég læt sækja þig á kosningarnar og reiða þig hing-
að aftur, er það síðasta sem oddvitinn segir. Þau þeysa
út moldargöturnar, en jóreykirnir þyrlast upp í loftið,
og eru ekki lengur til.
Hann stendur í hlaðvarpanum eins og í morgun,
þessi gráhærði ókrýndi konungur, og horfir sársauka-
laust á eftir þeim, unz þau hverfa bak við leitið í sól-
rauðu kvöldmistrinu. Hann er orðinn svo vanuraðhorfa
160