Réttur - 01.07.1938, Blaðsíða 50

endaði með lántöku í kreppulánasjóðnum, hann yrði
ekki lengi að eyðileggja fjárhag þessarar sveitar.
Augnabliks þögn. Oddvitinn virtist bíða eftir sam-
þykki gamla mannsins, en hann þagði bara og svipur-
inn var með öllu óútreiknanlegur.
Ég trúi ekki öðru en hagsýnir og gætnir menn, eins
og þú, Jónatan minn, menn sem hafa einhverja á-
byrgðartilfinningu og ekki láta leiða sig í gönur, for-
dæmi þennan kjaftfora uppskafning og setji kross
framan við listann minn.
Krossa á þig, sagði gamli maðurinn. Já, ekki fer ég
nú að kjósa aðra, kominn á þennan aldur. —
Kaffið var drukkið hægt og hátíðlega, og kökurn-
ar frá oddvitafrúnni étnar með óblandinni ánægju.
Þær lágu þarna á blárósóttu diskunum, eins og virðu-
legir gestir, sem setja upp merkissvip þegar þeir koma
til fátæklinga.
En samtalið gekk heldur slitrótt. Veðrið, tíðin, út-
lit fyrir sæmilega grassprettu, jú, þessi umræðuefni
væru óneitanlega þýðingarmikil. En það var engu
iíkara en þau rynnu framhjá oddvitanum. Hann sökkti
sér niður í allt aðrar hugsanir, sjálfsagt ennþá þýð-
ingarmeiri og hnyklaði brýrnar eins og hann væri að
glíma við vandasamt dæmi. En þegar minnst var á
útlit fyrir sæmilega grassprettu grisjaði snöggvast í
óminnisþokuna, sem huldi lífsminningar Jónatans
gamla, og hann hélt áfram að vitna í tíðina árið sem
hún Málfríður dó, eða vorið sem hann Siggi litli dó,
eða haustið sem hann Laugi minn fór að heiman. En
þegar hann fékk ekki aðrar undirtektir en stöðugt já
frá oddvitafrúnni, vafðist þokan aftur um þessa löngu
liðnu atburði, og hann þagnaði.
Bollarnir voru fylltir í þriðja sinn, og loksins hrökk
oddvitinn upp úr hinum djúplægu heilabrotum og tók
aftur til máls.
Hann ætlaði bara að minnast þess, að þetta væri
ekki í fyrsta skipti, sem hann drykki kaffi hérna í
158