Réttur - 01.07.1938, Blaðsíða 14

leggjast fyrir, þangað til að kastið var liðið hjá. Síðan
kom hann til okkar og spilaði dómínó, og brosti eins
og unglingur að vanda.
Við höfðum hitt þennan mann á leiðangri okkar til
Sinope, sem er fallegur skemtistaður við enda Suc-
hum-vegarins, en þaðan sjá ferðamenn Svartahafið í
fyrsta sinn, eftir ellefu daga ferð yfir Kákasus. Lækn-
arnir þar höfðu gert allt, sem þeir gátu, til að lækna
hinn misþyrmda líkama þessa fyrverandi fanga, sem
dvalið hafði í fangaherbúðum í Pommern. Þeir höfðu
lagt sig í líma til að lækna þrautpíndar taugar hans,
hjarta hans og augu, og árangurinn mátti heita góður.
Steingrub hafði fyrst dvalið á heilsuhæli í Sotchi, en
lokið lækningu sinni í Sinope. Ef manni hefði sézt yf-
ir bognar herðar þessa fertuga manns, og ekki tekið
eftir þreyttu augnaráði hans, sem leitaði hælis undir
sólgleraugunum fyrir sterkju sólarljóssins hér í Suður-
löndum, þá hefði verið hægt að fallast á þá yfirlýs-
ingu hans, að hann væri „nýr maður“. „Það er ekkert
eftir af þeim gamla Adam, sem englar Drottins stungu
inn í gaddavírsprísund í sextán mánuði, áður en þeir
i'áku hann út úr Paradís!“ Steingrub hafði sérstakt
lag á því að skopast að fangaherbúðunum og pynting-
unum þar, á þann hátt, að reynsla hans varð ennþá
hræðilegri í okkar augum, hvort sem hann nú ætlaðist
til þess eða ekki. Við fundum það strax, að hann vildi
helzt gleyma þessum hræðilega þætti æfi sinnar. Hann
var fullur þakklætis og aðdáunar á hinu hjartanlega
viðmóti, sem hann hafði alls staðar mætt í Rússlandi.
„Ef aðeins félagar mínir, þúsundir ágætra manna og
kvenna í heimalandi mínu, sem bjóða ofsóknum og
hættum byrginn, mættu vita að ég er endurfæddur,
að ég er einu sinni enn á meðal þeirra og tek þátt í
öllum þeirra þrautum“. Hann var vanur að teygja úr
hinum löngu útlimum sínum og rétta úr bakinu, unz
hóstinn greip hann á ný. „Það gerir ekkert til“, sagði
hann huggandi, „þó að ég hósti og mér vökni um augu..
122