Réttur - 01.07.1938, Side 19

inu, á móti Englendingum og Frökkum“. Ég skildi af
þessum ummælum að Steingrub hafði verið í þýzka
innrásarhernum árið 1918. Það var auðfundið, að þess-
ari endurminningu hafði skotið óviljandi upp hjá hon-
um. Ég reyndi ekki að veiða meira upp úr horiUm, þó
að mig blóðlangaði til að heyra leyndarmál hans.
En seinna um kvöldið kom hann inn í klefann minn.
Það var nóttina áður en við áttum að koma til Odessa,
og ,,Grúsía“ hafði nú allt í einu ákveðið að fara
skemmstu leið og hætti að þræða strandlengjuna. Fyr-
ir vestan Krímskagann skagaði steppan fram í glitr-
andi, gráu rökkrinu. Tunglið var að koma upp. Það
var ekkert að sjá nema heiðan næturhimininn og speg-
ilsléttan sjóinn. Öll mörk voru óskýr. Hið langa, blik-
andi kjölfar skipsins var einasta vídd heimsins. Ignaty
Konstantinovitsj lék ennþá á píanóið í þiljuklefanum.
Suðræn danslög, ástarjátningar og þunglyndislegir
draumar „Arlésienne“-tónverksins bárust einu sinni
enn til okkar gegnum kyrðina.
„Jæja, eins og ég sagði þér, hef ég verið í Odessa
áður“, sagði hann. „Það var vorið 1918. Ertu ekki
hissa á því, hvað?“
„Ég hafði hvorki fengið sár né heiðursmerki", hélt
hann áfram eftir dálitla þögn, sem sýndi ljóslega, að
músíkin hafði náð valdi yfir honum og truflað at-
hygli hans. „Ég var ennþá ósærður og hafði ekki unn-
ið mér neitt til frægðar á fjórum árum. Ég var aðeins
þreyttur, dauðþreyttur. Ég- hafði losað mig við sæt-
beiskar tálvonir mínar, eina eftir aðra, eins og upp-
gefinn landshornamaður. Mér fannst ég hafa skilið
feiknin öll af sálarlegu skrani eftir við veginn: ætt-
jarðarástina, embættisstærilætið, virðinguna fyrir
sjálfum mér. Líf mitt var einn einasti óþefur, samsetL-
ur af klóri, fósfóri, sáravatni og rússnesku leðri. Þeg-
ar við fórum yfir Dnjester í rigningunum vorið 1918,
var ég eins og hver annar trúvillingur í gegnvotum
einkennisbúningnum, og mín háttvirta „ódauðlega
127