Réttur - 01.07.1938, Page 51

Heiðarkoti, ónei. Og hann vildi endui'taka það, sem
hann sagði áðan, að þú hefir alla þína æfi verið nokk-
urskonar konungur, Jónatan minn.
En þá vildi svo óheppilega til, að gamli maðurinn
var sjálfur sokkinn niður í hugsunarlausan dvala, og
það var ekki fyrr en þögnin hafði ríkt ótrufluð drykk-
langa stund, að hann áttaði sig og spurði í fáti:
Kóngurinn? Varstu að tala um kónginn?
Nei, ég var að tala um þig, mótmælti oddvitinn. Ég
sagði að þú hefðir alla þína æfi verið nokkurskonar
konungur.hér í sveit.
Gamli maðurinn lyftist til í sætinu. Áhugi hans í
samtalinu hafði allt í einu glaðvaknað, og það var
auðséð að honum var mikið niðri fyrir. Heyrðu, stam-
aði hann. Sigurjón í Partinum sagði mér í vor, að
kóngurinn væri vellríkur og vissi ekki aura sinna tal.
En samt fengi hann einhver býsn af peningum frá
okkur. Er það satt?
Oddvitinn fussaði og sveiaði lengi vel. Hann átti
engin orð nógu sterk til að lýsa fyrirlitningu sinni yfir
þessum ómerku orðum. Ríkur, sagði hann loks, og
hristi höfuðið. Þetta er Sigurjóni líkt. Hlaupa um alla
sveitina með lýgi og ábyrgðarlaust þvaður bara til
þess að æsa menn og blekkja. — Hvað ætli hann viti
um kónginn, ómenntaður strákgepill ? Hvað ætli hann
geti fullyrt urn tiginborna menn? Nei, ég get sagt þér
það, iJónatan minn, að kóngurinn er ekki ríkur, heldur
þvert á móti bláfátækur. Hann hefir, eins og maður
segir, svona rétt til hnífs og skeiðar.
Hnífs og skeiðar! sagði gamli maðurinn fullkom-
lega ringlaður.
Já, en auðvitað á kóngamælikvarða, útskýrði odd-
vitinn.
Og ætli hann hafi þá enga ístru heldur?
Nei, hingað til hefir hann verið grindhoraður, eig-
inlega alltof horaður.
159