Réttur - 01.07.1938, Blaðsíða 24

andi í öllum regnbogans litum í sterkri hádegissólinni
— Odessa.
Steingrub sagði ekki fleira. Hann stóð hreifingar-
laus í iðandi hópi farþeganna, sem virtust ætla að
keppa um hverjir yrðu fyrstir í land — maður um
fertugt, beinn í herðum, berhöfðaður með svört gler-
augu, sem gáfu honum strangari svip. Hann var graf-
kyrr að öðru leyti en því, að ljóst hár hans hreifðist
lítið eitt í blænum, sem orsakaðist af ferð skipsins.
Mér fannst ég allt í einu skilja til fulls það orð, sem
hann hafði notað um ástand sitt: Endurfæðing.
Ég sá ekki augu hans. Þau hljóta að hafa dvalið í
sínum eigin heimi á þessu augnabliki. Ég vissi ekki, og
spurði þess ekki heldur, hvort hann ætlaði sér að rekja
slóð liðinna daga, hvort hann ætlaði að leita að slitn-
um þráðum hinna dýrmætu minninga sinna.
En með innri augum mínum sá ég hann ganga um
bein stræti og breið torg hinnar endurreistu borgar,
klífa upp breið steinþrepin, sem lágu upp frá höfninni,
þekkja aftur gömlu húsin með barnslegum, hugsandi
svip, og dást að nýju hverfunum. Ég sá hann ganga
fyrir hoirnið á götu þeirri, sem einu sinni hét Suvorov-
stræti, en hafði fyrir löngu skift um nafn, og nema
staðar við gamalt borgaralegt hús frá nítjándu öld,
með bogadreginni framhlið, svölum og útskorinni
grískri hafmey yfir útidyrunum. Ég sá húsráðandann
stara á eftir honum með tortryggni í augnaráðinu, um
leið og ókunni maðurinn gekk hljóðlega og öruggt inn
um hliðið og hvarf á bak við grindurnar, í leit að garð-
inum, þar sem blómreitirnir höfðu verið.
(„New Writing", 3. bindi. — Á. Hj. þýddi).
132