Réttur - 01.07.1938, Blaðsíða 16

„Það er undarlegt. Hann leikur ,,L’Arlésienne“, og
við erum á leið til Odessa“.
Ég vissi ekki, hvað hann átti við, og ætlaði að spyrja
hann frekar. En hann varðist allra frétta.
Á öðrum degi ferðarinnar lágum við fjórar stundir
í Novorossisk. Gróður garðanna og rykið frá sements-
verksmiðjunum áttu í stöðugum ófriði. Löng og breið
aðalgata bar vott um vaxandi auðlegð þessarar sov-
étborgar. Við bárum kennsl á gríska og rúmenska
verzlunarfánann á höfninni. Það var verið að ferma
brezkt flutningaskip. Eftir miðnætti sáum við ljósin í
Feodosia. Brúnir fjallanna á Krím báru við stjörnu-
bjartan suðurhimininn, hvassar og þrjózkufullar. Há-
ir og skörðóttir tindar Tárus-fjallanna liðu framhjá
okkur. Frumskógar, víngarðar og tóbaksekrur klæddu
hlíðarnar hið neðra. Síðan komu skemmtigai’ðar með
gömlum aðalssetrum, heilsuhælum og hyíldarheim-
ilum. Þetta var hin undurfagra suðurströnd Krímskag-
ans, sem ógrynni fólks heimsækir í leyfum sínum ár
hvert, og sem aðeins verður líkt við Kákasus. Við
snæddum morgunverð á bryggjunni í Jalta, og horfð-
um á sjóflugvélar og hraðskreiða vélbáta, fulla af
ferðafólki, og gerðum samanburð á Krím og Italíu
eða frönsku Miðjarðarhafsströndinni. Borðfélagar
okkar voru þrír verkamenn, tveir frá Úralf jöllum, og
sá þriðji frá Suðvestur-Síberíu. Þeir voru þarna sér til
heilsubótar.
„Eruð þið þýzkir, félagar?“ spurði maðurinn frá
Síberíu. Hann hafði heyrt mig tala þýzku við Stein-
grub. Við kynntum okkur hver fyrir öðrum, á einfald-
an en hjartanlegan hátt. „Hvers vegna notar vinur
yðar svört gleraugu?“ spurði maðurinn eftir dálitla
þögn. „Hann er veikur í augunum“ sagði ég, því að
Steingrub talaði ekki rússnesku. „Fangaverðirnir í
föðurlandi hans fundu upp nýja aðferð til þess að
pynta hann — ljósið. Þeir stungu honurn inn í klefa
með hvítmáluðum veggjum, og létu hann sitja þar í
124