Réttur - 01.07.1938, Síða 44

lendið er hvorki betra né verra. Ráðning bernskuvon-
anna hljóðar allt öðruvísi en áætlað var í upphafi.
Því það er maðurinn, sem hefir breytzt, en heimurinn
stendur ennþá óbreyttur. — Því fer fjarri að Jónatan
gamli geri sér nokkra grein fyrir þessum hugsunum.
O, sei sei nei. Hann er að vissu leyti búinn að gleyma
sínu eigin lífi, nema fáeinum atburðum, sem gnæfa
eins og sérstakir drangar upp úr þoku óminnisins.
Hann stendur bara kyrr þarna á bæjarstéttinni, læt-
ur heita þerrigoluna rjála við hárlokkana sína
og skegghýjunginn, lítur fyrst upp í hlíðarnar, þar
sem grænar grastór teygja sig milli klettanna, horfir
síðan góða stund á Skjöldu gömlu, þar sem hún stend-
ur á beit í keldubletti niðri í einni mýrarhvosinni. En
vikugamall kálfur liggur sofandi skammt frá. Já, taut-
aði hann og stakk báðum. höndum í buxnavasana.
Hún sækist eftir nýsprottnu stargresinu núna í þurrk-
inum. Hún verður að fá betri tíma að ári, greyið.
Hann ætlaði víst að halda áfram að gera eitthvað,
því ekki dugir að slæpast í blessuðu góðviðrinu, onei.
Líklegt bezt að ganga til kinda, hugsaði hann. Golta
og Botna eru báðar óbornar, og öruggara að sjá hvað
þeim líður. Þær komust ekki svo vel undan vetrinum,
greyin.
En það er einhver hreyfing frammi á leitinu. Það
stíga miklir jóreykir upp af götunum, og honum sýnist
ekki betur en tvær manneskjur komi ríðandi.
Hann hinkrar við á stéttinni, grínir frameftir með-
an jóreykurinn færist nær, og getur ekki skilið þetta
ferðalag. Hann er óvanur öllum gestkomum nema
fyrst á vorin, þegar geldfé er rekið inn á heiðarnar,
og á haustin, þegar göngur hefjast: Hvaða fólk skyldi
þetta vera?
Gæðingarnar staðnæmast í hlaðvarpanum, og það
er þá hvorki meira né minna en sjálfur hreppsnefnd-
aroddvitinn í sjötíu og fimm króna reiðstígvélum og
konan hans í nýmóðins buxum. Hún reiðir hvítan
152