Réttur - 01.07.1938, Blaðsíða 20

sál“ var ekki upp á marga fiska. Það gladdi mig, að
okkur var ennþá sent kjötseyði, niðursoðin mjólk og
þurkaðir ávextir,. og þetta var öll ánægja lífs míns
hvað sjálfan mig snerti. Ég hafði byrjað á því að nema
brúarsmíði, og vann nú að því að sprengja brýr í loft
upp. En einmitt um þetta leyti kynntist ég stúlku í
Odessa, sem kenndi mér að sjá allan heiminn í nýju
ljósi, stúlku, sem oft lék ,,L’Arlésienne“. Hún hét
Tamara“.
Þráðurinn í frásögu Otto Steingrubs var langur og
flókinn, enda hafði hann heila nótt á opnu hafi til
þess að segja sögu sína. Hinar óbrotnu staðreyndir
þessa æskuæfintýris stóðu í furðujegu og margþættu
sambandi við síðari lífsferil hans, allt niður til sjóferð-
arinnar, sem hér er skýrt frá.
Þegar hersveitir Þjóðverja og Austurríkismanna
tóku Odessa í marz 1918 og kollvörpuðu fyrsta sovét-
lýðveldinu, sem hafði rekið Petlura, sem hafði ætlað
sér að verða Napóleon Ukraínu, frá völdum í janúar,
voru þúsundir þýzkra fjölskyldna í borginni, þrátt
fyrir hörmungar þær, sem af stríðinu leiddu, og skort
á lífsnauðsynjum. Flest var þetta efnað fólk af em-
bættis- eða kaupmannastétt. Eins og eðlilegt var,
kepptust liðsforingjar innrásarhersins um að fá að
dvelja í húsum þessa fólks. Það talaði sömu tungu og
þeir og hafði sömu þjóðernisafstöðu, auk annara
kosta. Otto Steingrub liðsforingi dvaldi í húsi tollvarð-
ar nokkurs, Sennefeld að nafni. Fjögra herbergja í-
búð hans í Suvorovstræti stóð auð að öðru leyti en
því, að dóttir hans bjó þar ennþá. Hún var píanó-
kennari, ekki fullra nítján ára að aldri. Nemendur
hennar var fólk, sém jafnvel á þessum vandræðatím-
um reyndi að halda uppi borgaralegum venjum sínum
og hljómlistarhefð borgarinnar. Þessháttar sjálfs-
blekking er einkenni heldra fólks! Tamara var gáfuð
og rösk stúlka og hafði lifandi áhuga á opinberum
málum. Liðsforinginn felldi strax ást til hennar. Ást
128