Réttur - 01.07.1938, Blaðsíða 43

ar augnahvarmana og grettir sig dálítið, því það er
heiður himinn í dag og glampandi sólskin. Hinar
djúpu rúnir, sem hendi forlaganna hefir krotað á and-
lit hans, verða enn ólæsilegri og dularfyllri, þær
Hragast saman í stórar sprungur, unz hann hættir að
góna upp í loftið og andvarpar léttilega. Hann segir
ekki neitt, en þetta létta andvarp felur í sér veðurspá
næsta sólarhrings og eitthvað, sem likist áhyggju-
lausu brosi, breiðist yfir svipinn.
Hann er vaxinn upp úr þessari hrjóstrugu jörð, og
hér hefir hann alið allan sinn aldur. — Lífið líður svo
undarlega fljótt: Sólin rís í austri og bjarmar á rúð-
urnar, sígur lengra og lengra vestur á bóginn, hverf-
ur bak við fjöllin, og tendrar rauðar glóðir yfir tind-
um og hæðum. Tunglið kastar silfruðum bjarma á
kuldalegt hjarn, en dagar og árstíðir renna framhjá
eins og sjónhverfing. Og sumar og vetur, vor og haust
hefir þessi litla afskekkta jörð verið líf hans og heim-
ur, frá því hann stóð í þessum sömu dyrum þegar hann
var lítill drengur.
En meðan maður er ungur og hefir ennþá óslitna
krafta og óbogið bak, þá elur maður ákveðnar vonir
um myndarlegt hús, stórt og rennislétt tún, fríðan bú-
pening, dugandi börn. Það er trú manns og vissa, að
maður geti breytt heiminum í samræmi við þá björtu
drauma, sem leynast í brjóstinu. Og þessi trú hljóm-
ar eins og máttugur sigursöngur einhversstaðar langt
inni í sálinni, svo að jafnvel hin minnstu handtök verða
ótrúlega þýðingarmikil, eins og einstakur hlekkur í
langri keðju. Því að úti við sjóndeildarhringinn eygir
maður gullin takmörk, og það er engum vafa bundið,
að fyrr eða síðar munu þau nást.
En þetta er aðeins hin sorglega skammsýni æskunn-
ar. Maðurinn er allt í einu orðinn ellimóður og kýttur
í herðum, en jörðin er sú sama. Túnið hefir hvorki
stækkað né minnkað, engjaræmurnar liggja alveg eins
og áður: í smáum bugðum milli melanna, og kvist-
151