Morgunblaðið - 07.11.2007, Blaðsíða 28

28 MIÐVIKUDAGUR 7. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðmundur Sig-urður Ibsen
fæddist á Suðureyri
9. ágúst 1926. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans að
morgni 31. október
síðastliðins. For-
eldrar hans voru
hjónin Ibsen Guð-
mundsson formaður
á Suðureyri, f. 14.
apríl 1892, d. 26.
október 1957, og
Lovísa Rannveig
Kristjánsdóttir hús-
freyja, f. 28. apríl 1893, d. 13. októ-
ber 1974. Systkin Guðmundar eru:
Þorgeir Ibsen, f. 26. apríl 1917, d. 8.
febrúar 1999, Kristján Ibsen, f. 24.
apríl 1920, d. 2. nóvember 1963,
Lovísa Ibsen, f. 12. nóvember 1921,
Arína Ibsen, f. 11. september 1923,
d. 14. október 1994, Halldór Ibsen,
f. 25. febrúar 1925, Helgi Ibsen, f. 8.
september 1928, d. 28. ágúst 2004,
og Guðfinnur Ibsen, f. 13. sept-
ember 1930, d. 21. október 1991.
Eiginkona Guðmundar var Sess-
elja J. Guðnadóttir, f. 21. nóvember
1929, d. 2. ágúst 2000. Þau gengu í
hjónaband hinn 8. maí árið 1951. Þá
höfðu þau hafið búskap í Reykjavík,
og bjuggu þar síðan. Börn þeirra: 1)
Kristín, f. 8. september 1951, maki
Kristján Sigurgeirsson, f. 8. janúar
1950. Synir þeirra eru Sigurgeir, f.
2. júní 1974, og Guðmundur, f. 10.
febrúar 1980. 2) Dröfn, f. 11. febr-
úar 1953, maki Sigurður M.
Magnússon, f. 12. nóvember 1953.
Börn þeirra eru Sesselja, f. 7. maí
1980, og Magnús, f. 28. september
1984. 3) Dóttir, f. 17. febrúar 1956,
d. 22. febrúar 1956, óskírð. 4) Þórir
Ibsen, f. 16. október 1959, maki
lýðs- og sjómannafélagsins Súganda
á Suðureyri 1942 til 1943. Hann var
kjörinn í stjórn Skipstjóra- og stýri-
mannafélagsins Öldunnar árið
1967, var ritari félagsins 1973 til
1975, og formaður þess 1975 til
1977. Hann var 1. varaforseti í
stjórn Farmanna- og fiskimanna-
sambands Íslands árin 1973 til 1975.
Hann var í ritnefnd Sjómannablaðs-
ins Víkings 1973 til 1977 og formað-
ur ritnefndar blaðsins frá 1975 til
1977. Guðmundur var í fulltrúaráði
Sjómannadagsráðs Reykjavíkur og
Hafnarfjarðar frá 1977 til 2006.
Hann var kjörinn í stjórn Sjómanna-
dagsráðs árið 1988, fyrst ritari og
síðar varaformaður árið 1993 og
gegndi hann því embætti til 2006.
Jafnframt var hann stjórnarmaður í
lífeyrissjóðnum Hlíf fyrir hönd
Skipstjóra- og stýrimannafélagsins
Öldunnar stóran hluta þess tíma
sem sjóðurinn starfaði.
Guðmundur hlaut ýmsar viður-
kenningar. Við burtfararpróf frá
Stýrimannaskólanum í Reykjavík
hlaut hann verðlaun úr Verðlauna-
og styrktarsjóði Páls Halldórssonar
skólastjóra. Hann var kjörinn heið-
ursfélagið Skipstjóra- og stýri-
mannafélagsins Öldunnar á hundr-
að ára afmæli félagsins, 7. október
1993. Hann hlaut heiðursmerki Sjó-
mannadagsins í Reykjavík 1. júní
1997.
Guðmundur var jafnframt virkur
meðlimur Oddfellowreglunnar.
Hann sótti fundi fram undir það síð-
asta og gegndi öllum æðstu emb-
ættum stúku sinnar Þorkels Mána á
fjörutíu ára ferli sínum í Oddfellow-
reglunni.
Útför Guðmundar fer fram frá
Háteigskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.
Dominique Ambroise
Ibsen, f. 4. júlí 1951.
Sonur þeirra er Árni
Ambroise Ibsen, f. 7.
mars 1987.
Guðmundur ólst
upp á Suðureyri við
Súgandafjörð þar sem
hann sótti sjóinn ung-
ur að árum með föður
sínum og bræðrum.
Þótt hugur hans stæði
til meira náms að
loknu barnaskóla-
prófi, átti hann fárra
annarra kosta völ en
gera sjómennsku að atvinnu 13 ára
gamall. Hann stundaði sjómennsku á
fiskibátum og togurum frá 1939 til
1969. Með eigin áræði hóf hann nám
í Stýrimannaskólanum í Reykjavík
árið 1947 og lauk þaðan hinu meira
fiskimannaprófi árið 1949 með
hæsta vitnisburði. Að Stýrimanna-
skólanum loknum var hann stýri-
maður og skipstjóri á ýmsum skip-
um frá 1949 til 1969 og var
jafnframt útgerðarmaður frá 1964
til 1969. Guðmundur var farsæll
skipstjóri og útgerðarmaður, og
voru skip hans jafnan með aflahæstu
skipum landsins. Árið 1969 hætti
hann sjómennsku og hóf störf sem
deildarstjóri veiðarfæradeildar í
sjávarafurðadeild SÍS og síðar Ís-
lenskum sjávarafurðum, þar sem
hann starfaði þar til hann lauk störf-
um vegna aldurs árið 1996. Þá tók
hann að sér tímabundið starf for-
stjóra Hrafnistuheimilanna.
Guðmundur var mjög virkur í fé-
lagsstarfi. Þótt hann hætti á sjó bar
hann ávallt hagsmuni sjómanna-
stéttarinnar fyrir brjósti og var kall-
aður til margra trúnaðarstarfa fyrir
stéttina. Hann var í stjórn Verka-
Ástkæri tengdafaðir, faðir og afi,
Eitt sinn fyrir tveimur árum sátum
við í rólegheitunum eftir góðan kvöld-
verð og spjölluðum saman um lífið og
tilveruna. Þá sagðir þú við okkur að
þú hefðir notið þeirrar gæfu að hafa
gert flest það í lífinu sem þig hefði
langað til. Kæmi tími þinn nú myndir
þú sætta þig við kallið. Á þeirri
stundu dáðumst við að hugrekki þínu
og þeirri friðsæld sem fylgdi orðum
þínum, en við óskuðum þess heitt að
sú stund rynni ekki upp fyrr en um
síðir.
Nærvera þín var ávallt þægileg og
auðgaði líf okkar. Sú ást, virðing og
þolinmæði sem þú sýndir hverju okk-
ar, sem og innsýn þín og afdráttar-
laus heiðarleiki, voru okkur ávallt
hvatning. Návist þín gaf okkur
þroska og göfgaði líf okkar.
Þú bjóst einn sl. 7 ár en hélst áfram
að vera fyrirmynd styrks, sjálfstæðis
og manngæsku. Þó að þú saknaðir
sárt eiginkonu þinnar heitinnar,
tengdamóður, móður og ömmu okk-
ar, léstu þá sorg aldrei spilla stundum
þínum með okkur og þú hélst áfram
að lifa lífinu lifandi.
Söknuðurinn er sár, en við munum
reyna að fylgja fordæmi þínu.
Þín
Dominique, Þórir og Árni.
Elsku pabbi minn. Það er með sorg
í hjarta og miklum söknuði að við
kveðjum þig, kæran föður, tengdaföð-
ur og afa. Andlát þitt, eftir stutta en
afar snarpa baráttu við illvígan sjúk-
dóm, bar alltof fljótt að og við eigum
erfitt með að sætta okkur við fráfall
þitt. Þú varðist af karlmennsku og
hreysti en allt kom fyrir ekki. Örlög-
um þínum mættir þú með æðruleysi
og hugprýði eins og þín var von og
vísa. Að leiðarlokum er okkur efst í
huga ástúð og innilegt þakklæti í þinn
garð fyrir allt það góða sem frá þér
kom. Þú varst alltaf ráðagóður þegar
á reyndi. Þú varst kletturinn okkar í
hafinu og veittir okkur öryggi og skjól
þegar á gaf. Við hinstu vegferð þína
leita á hugann margar minningar um
ánægjulegar stundir heima og heim-
an.
Pabbi fæddist á Suðureyri við Súg-
andafjörð og ólst þar upp í faðmi ást-
ríkra foreldra og margra systkina.
Ungur að aldri hóf hann sjósókn með
föður sínum og bræðrum. Um tvítugt
lá leið hans til Reykjavíkur þar sem
hann hóf nám við Stýrimannaskólann.
Þá hafði pabbi þegar kynnst mömmu,
Sesselju Guðnadóttir. Þau lifðu í far-
sælu og hamingjusömu hjónabandi í
hartnær 50 ár þar til hún féll frá,
langt fyrir aldur fram, árið 2000.
Lífsviðhorf pabba mótaðist af
sterkri réttlætiskennd annars vegar
og miklu sjálfstæði hins vegar. Að
okkur bæri skylda til þess að standa
vörð um þá sem minna mega sín í
samfélaginu og bæta hag þeirra eftir
megni. En líka að við bærum sjálf
ábyrgð á okkar vegferð og ættum að
standa á eigin fótum svo lengi sem
hægt væri.
Þegar litið er yfir farinn veg koma
margar góðar og ánægjulegar minn-
ingar upp í hugann. Margar bestu
minningar okkar eru úr Skipholtinu
þar sem ég ólst upp og pabbi og
mamma bjuggu í meira en 40 ár og úr
sumarbústaðnum í Grímsnesinu þar
sem við fjölskyldan dvöldum oft sam-
an í góðu yfirlæti. Þar áttu Sessý og
Magnús margar góðar stundir með
afa og ömmu þegar þau fóru með
þeim í sveitina. Þar var ávallt líf og
fjör og börnin fengu að njóta sín í
náttúrunni.
Það var okkur mikil ánægja að
pabbi skyldi geta samglaðst okkur við
útskrift Magnúsar frá Háskóla Ís-
lands nú í sumar og ekki síður við
brúðkaup Sessýar og Hauks nokkr-
um vikum síðar þrátt fyrir að kraft-
urinn og heilsan væri ekki eins og áð-
ur hafði verið.
Það er með ástúð, þakklæti og virð-
ingu að við kveðjum þig, elsku pabbi,
nú þegar þú leggur í þína hinstu veg-
ferð og færð að leiðarlokum hvílustað
við hlið mömmu. Eftir stendur hafsjór
ánægjulegra minninga um þig, heil-
steyptan og sjálfstæðan mannvin sem
var sjálfum sér samkvæmur allt til
enda. Við biðjum góðan Guð að blessa
minningu þína, elsku pabbi minn.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Péturss.)
Þín dóttir
Dröfn og fjölskylda.
Elsku pabbi, í dag kveð ég þig með
miklum söknuði.
Nú hefur líf mitt breyst mikið, því
þú ert ekki lengur til staðar, svo
traustur og góður. Í hjarta mínu er
mikið tómarúm sem ekki verður fyllt.
Elsku pabbi, ég þakka þér fyrir
yndislegu stundirnar sem ég og fjöl-
skylda mín áttum með þér og mömmu
í Skipholtinu, í sumarbústaðnum og
með þér á þessu ári á Brúnaveginum.
Takk fyrir alla þá umhyggju og
blíðu sem þú gafst mér og fjölskyldu
minni.
Guð geymi þig.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þótt svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því.
Þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um huga minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir,
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Kristín Guðmundsdóttir.
Guðmundur Sigurður Ibsen
✝ Gróa Ólafsdóttirfæddist í Reykja-
vík 5. júlí 1916. Hún
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 31.
október síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Vilborg Magn-
úsdóttir frá Innri-
Ásláksstöðum á
Vatnsleysuströnd, f.
2.4. 1892, d. 21.11.
1983 og Ólafur
Kristinn Teitsson
frá Hlöðversnesi á
Vatnsleysuströnd,
bátsmaður hjá Kveldúlfi á Skalla-
grími og síðar Reykjaborginni, f.
15.8. 1891, d. 27.7. 1974. Systkini
Gróu eru Ingibjörg, f. 13.1. 1915, d.
23.4. 2006, Ólafur Kristinn, f. 12.7.
1918, d. 20.5. 1938, Vilborg, f.
27.10. 1919, d. 1.8. 2006, Valdimar
Hlöðver, f. 3.4. 1921, d. 11.1. 1944,
Eggert, f. 24.11. 1926, d. 1969 og
Hafsteinn, f. 25.2. 1923.
Eiginmaður Gróu var Guð-
mundur Kristjánsson (Gumbur)
og c) Guðmundur Rósmar, f. 14.11.
1974, maki Brynja Stephanie Swan,
f. 4.11. 1975, börn þeirra, Þorbjörg,
f. 15.5. 2001 og Edward Dagur, f.
13.8. 2004. 2) Margrét, f. 16.8. 1945,
maki Ólafur Ágúst Þorsteinsson, f.
11.6. 1944, dóttir þeirra er Ágústa,
f. 20.1. 1967, maki Jón Magnússon,
f. 3.10. 1962, börn þeirra Ólafur
Arnar, f. 6.11. 2002, og Margrét
Karítas, f. 13.5. 2006. Börn Jóns af
fyrra hjónabandi eru Magnús, f.
18.2. 1986, Ásgeir, f. 23.7. 1987 og
Sólveig, f. 18.3. 1990. 3) Sigríður
Björg, f. 25.10. 1948, maki Baldvin
Már Guðmundsson, f. 16.3. 1946,
börn þeirra: a) Guðmundur, f. 11.3.
1971, maki Sigríður Vaka Jóns-
dóttir, f. 13.6. 1977, dóttir þeirra
Viktoría Vaka, f. 17.8. 2006, og b)
Edda María, f. 15.12. 1979 og c)
Gróa Björg, f. 19.9. 1985.
Gróa var fædd á Hverfisgötu 58 í
Reykjavík. Þegar hún var ársgömul
festu foreldrar hennar kaup á húsi
á Skólavörustíg 20a þar sem þau
bjuggu síðan. Gróa gekk í Miðbæj-
arskólann í Reykjavík, og lauk
gagnfræðaskólaprófi frá Kvenna-
skólanum 1932. Þær systur Gróa og
Ingibjörg fylgdust að í skóla og
voru saman í bekk. Þær urðu báðar
rúmlega 91 árs gamlar. Gróa og
Gumbur kynntust í fimleikafélaginu
Ármanni. Þau voru bæði í úrvals
fimleikaflokki Ármanns og sýndu
með honum víða um land. Gróa fór
1938 í ferð með úrvals fimleika-
flokki kvenna úr Ármanni til Nor-
egs með norska skipinu Lyru og
sýndi fimleikaflokkurinn í Bergen
og Osló. Árið eftir héldu þær á ný í
fimleikaferð og léku listir sínar á
fimleikasýningum í Stokkhólmi,
Gautaborg, Kaupmannahöfn og víð-
ar. Þess má geta að þrjá eru enn á
lífi úr fimleikahópnum, þær Vigdís
Jónsdóttir, Sigríður Þórðardóttir
og Ingunn Kristinsdóttir. Í beinu
framhaldi fór Gróa í Lýðháskóla í
Svíþjóð. Hún hélt heim eftir að
seinni heimsstyrjöldin braust út og
var á meðal 258 Íslendinga sem
komu heim með Esjunni frá Pet-
samo 16. október l940.
Gróa og Gumbur gengu í hjóna-
band 24. nóvember 1940 og bjuggu
allan sinn hjúskap í Reykjavík,
lengst í Eskihlíð 26. Gróa starfaði
við verslunarstörf, lengst af hjá Ís-
lenskum heimilisiðnaði.
Útför Gróu verður gerð frá Há-
teigskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
skipamiðlari, f. á
Flateyri við Önundar-
fjörð, 21.11. 1909, d.
29.3. 1998. Foreldrar
hans voru Þorbjörg
Guðmundsdóttir
kennari, frá Höll í
Haukadal í Dýrafirði,
f. 1.9. 1873, d. 7.7.
1942 og Kristján Ás-
geirsson, verslunar-
stjóri Ásgeirsversl-
unar og síðar Sam-
einuðu verslananna á
Flateyri, frá Skjald-
fönn í Nauteyrar-
hreppi við Ísafjarðardjúp, f. 21.2.
1877, d. 24.9. 1965.
Dætur Gróu og Guðmundar eru:
1) Þorbjörg, f. 7.1. 1942, maki Sig-
tryggur Rósmar Eyþórsson, f. 8.7.
1941, börn þeirra eru: a) Fjóla Guð-
rún, f. 22.8. 1969, maki Eggert V.
Valmundarson, f. 24.5. 1969, b)
Magnús Rósmar, f. 6.3. 1972, maki
Helena Gylfadóttir, f. 19.10. 1969,
dætur þeirra, Margét Rósa, f. 22.1.
1998 og Ásta Halldóra, f. 2.1.2002,
Í dag er jarðsungin tengdamóðir
mín, Gróa Ólafsdóttir. Mér er efst í
huga þakklæti fyrir að hafa kynnst
þessari góðu konu. Þau voru ófá spor-
in og handtökin sem hún léði fólki lið á
sinni löngu ævi. Að koma á heimili
Gróu og Gumbs var þannig að maður
gat vart hugsað sér það betra, ilmandi
matur sem virtist vera lítið í skáp en
mikið á borð komið, spjall um menn
og málefni, ættir manna og liðna tíma,
afskaplega fróðlegt fyrir mig að
heyra. Heimilið þeirra var til fyrir-
myndar, snyrtilegt heimili í alla staði,
allt í röð og reglu. Gumbur lést fyrir
nokkrum árum, en Gróa hélt áfram að
búa í Eskihlíðinni, þar til fyrir þremur
árum að hún flutti í Akrasel, til elstu
dóttur sinnar, Þorbjargar og manns
hennar, Sigtryggs. Hjá þeim naut
hún mikillar natni og umhyggjusemi
til hinsta dags, sem þakka ber sér-
staklega. Gengin er mikil og góð
kona, þakka ber það sem hún gerði
fyrir mig og ég tala nú ekki um börnin
mín sem voru meira og minna, á með-
an þau voru í framhaldsnámi, á heim-
ili afa og ömmu í Eskihlíð.
Að heilsast og kveðjast er lífsins
gangur, nú er komið að kveðjustund,
öll erum við ríkari í huga og hjarta að
hafa verið samferða þessari mætu
konu. Dætrum hennar votta ég sam-
úð og öðrum aðstandendum. Hvíl í
friði með þakklæti fyrir allt.
Baldvin Már Guðmundsson.
Dóttursonur minn, 4 ára hnokki,
virti fyrir sér fallandi lauf af tré fyrir
skömmu og sagði stundarhátt: „Afi,
nú dettur laufið af trénu af því að það
er að fara að sofa og vaknar svo aftur í
sumar þegar sólin skín“.
Blessað barnseðlið er ekki að
flækja hlutina um of og skynjar
hringrás lífsins í einni sjónhendingu.
Við þurfum ekki annað en að hafa
augun opin til þess að sjá, hvernig allt
verður til og hverfur aftur. Við sjáum
blómin koma upp úr moldinni, vaxa,
springa út og hníga aftur til moldar.
Trén laufgast, bera ávexti, fella blöð
sín og laufgast aftur. Árstíðirnar
skiptast á. Vorið verður haust, sum-
arið vetur. Maðurinn fæðist, þroskast
eldist og deyr og lætur eftir sig börn
sem feta hina sömu örlagabraut. Ef
við beinum sjónum okkar upp í
stirndan næturhimininn birtist enn
skýrar hin eilífa hringrás. Allt er
breytingum háð, allt kemur og hverf-
ur, og ekkert er stöðugt nema hring-
rásin sjálf.
Nú er enn eitt blómið hnigið til
moldar sem er tengdamóðir mín, Gróa
Ólafsdóttir, og að sönnu snúið að
skrifa um hana eftirmæli þannig að
hún njóti sannmælis. Minningarnar
birtast fyrir hugskotssjónum en verða
fæstar settar á blað, þær verða einka-
mál okkar Gróu og eru allar án und-
antekninga fallegar. Hversdagshetja
var hún og var lítt að skapi að berja
bumbur sínar á torgum, leitun var að
fórnfúsari konu, ástvinir hennar höfðu
allan forgang í öllu tilliti. Heiðarleiki,
ráðvendni og nægjusemi meitluðu
hennar líf sem og margra Íslendinga
af hennar kynslóð sem gæti verið
íhugunarefni fyrir yngri kynslóðir í
þessu landi þar sem efnishyggjan
virðist teljast til manngilda.
Þegar minnst er Gróu er erfitt að
skauta framhjá tengdaföður mínum
heitnum honum Gumb, Gróa og
Gumbur voru nánast þjóðsagnarper-
sónur á sínum tíma, allavega í huga
mínum. Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að búa um skeið á heimili þeirra
er við Margrét vorum að koma undir
okkur fótum og í slíku nábýli má
glöggt finna manngildi samferðafólks-
ins. Í þau liðlega 40 ár er ég átti sam-
vistir við þessi heiðurshjón bar aldrei
skugga á þó að skoðanaskipti og
ágreiningur hafi að sjálfsögðu verið til
staðar en aldrei þó að nokkur hafi orð-
ið sár eða beðið af skaða. Ekki voru
þau hjón ætíð sammála þegar talið
barst að mönnum og málefnum og oft
eftirminnilegt að fylgjast með þeim
viðureignum. Þá var gjarnan slegið
upp í prestatali, lögfræðingatali,
læknatali stýrimannatali og álíka
heimildum til að jafna ágreininginn og
þeim úrskurði var ekki áfrýjað.
Það er gott að minnast hennar Gróu
Gróa Ólafsdóttir