Tímarit lögfræðinga - 01.11.1985, Blaðsíða 7

undir niðri var hann þó viðkvæmur, það fann maður glöggt þegar hann opn-
aði hug sinn.“ Ég hef áður minnst á félagslyndi Héðins, og er mér þá ofarlega
( huga, að hann hafði jafnan forustu um að efla samheldni okkar bekkjar-
systkinanna og að styrkja tryggðabönd við skólann okkar. Taldi hann ekki eftir
sér margan snúning og margt viðvikið í þessu skyni, og eigum við margar
Ijúfar minningar Héðni að þakka frá þessum stundum.
Embættisstörf sín og mörg önnur mikilvæg trúnaðarstörf rækti Héðinn af
kostgæfni og réttsýni. Það hef ég eftir skjallegum mönnum, sem vel þekktu
til. Ég leyfi mér að vitna til orða Guðjóns Albertssonar, en hann segir svo um
Héðin: „Lögmannsstörf létu honum vel, enda góðvild og mannskiiningur mik-
ilsverðari þáttur i störfum lögmanna en harka og óbilgirni. Mér er vel kunnugt
um það, að Héðinn var vinsæll lögmaður af þeim mörgu sem þurftu til hans
að leita, einkum í sambandi við skuldaskil, og munu margir viðskiptavinir
Tryggingastofnunar ríkisins og lífeyrissjóða starfsmanna sakna vinar í stað.“
Þetta er vel mælt og kemur engum á óvart, sem Héðin þekktu.
Árið 1952, hinn 16. ágúst, kvæntist Héðinn og gekk að eiga Auði Böðvars-
dóttur, kaupfélagsstjóra á Bíldudal, Pálssonar og k.h. Lilju Árnadóttur.
Auður var afbragð annarra kvenna og hjónaband þeirra Héðins dæmi um
fagurt mannllf. Þau bjuggu sér fagurt heimili, þar sem góður smekkur og
snyrtimennska sneru bökum saman og gestrisni og höfðingsskapur ríktu með
sjálfsagðri glaðværð. Og þau vissu, að mönnum ber að rækta garðinn sinn í
eiginlegri og óeiginlegri merkingu. Marga góða veislu gerðu þau Auður og
Héðinn okkur bekkjarsystkinum og mökum okkar á heimili sínu, þar sem
rausn, gleði og vinátta sátu í öndvegi.
Þeim varð 5 barna auðið: Lilja f. 26. maí 1952, Bolli f. 5. febrúar 1954, Sverr-
ir f. 29. júní 1957, d. 1. apríl 1964, og tvlburarnir Böðvar og Sigríður f. 6. nóv-
ember 1963.
Eftir hetjulega baráttu við erfiðan sjúkdóm lést Auður 9. maí 1982. Var það
mikið áfall fyrir Héðin, svo sem að líkum lætur. Það vissu þeir, sem þekktu
hvílíkt ástríki var með þeim hjónum. En Héðinn bar harm sinn með reisn, sem
sæmdi honum.
Dauða Héðins bar að á góðra vina fundi. Það var fagur dauðdagi, en ótíma-
bær.
Kristín og ég kveðjum hollvin okkar og biðjum ástvinum hans virkta i bráð
og lengd.
Guðmundur Benediktsson
145