Dagblaðið Vísir - DV - 04.09.2004, Síða 19

DV Helgarblaö
LAUGARDAGUR 4. SEPTEMBER 2004 19
Dóra Takefusa Dóro hefurfundiö eitt
og eitt hvitt hárslðastu árin. Hún trúir
ekki á stressútskýringuna þvi samkvæmt
henni ætti hún aö vera oröin hvíthærð.

.
Þótt aldrei hafi
verið gerð rann-
sókn á gráu hári
ungra kvenna segja
hárgreiðslumeistar-
ar að um aukningu
sé að ræða. Ástæð-
an sé stress nú-
tímasamfélagsins.
Flestir tengja grá-
an lit ellinni og
þar sem enginn vill
vera talinn gamall
er þetta afar við-
kvæmt mál. Flestar
konur lita hárið á
sér reglulega og
hafa því ekki hug-
mynd um að þær
séu í raun orðnar
gráhærðar.
Byrjaði að grána 16 ára
„Ég fóraö grána þegarég var 16 ára og fannstþaö alltaf svolitiö sport,"
segir Anna Ringsted 50 ára verslunarkona I antíkverslunlnni Fríöu frænku.
Anna snoöaöi sig fyrir um tíu árum og hefur haldiö I gráa háriö síöan.„Mér
fannstsvo leiðinlegt að vera alltafaö lita mig."Aðspurö segir hún aö fólkinu
í kringum hana hafi fundist þetta skemmtilegt og flestir hafi aðallega veriö
hissa á þvi að hún heföi þoraö þessu.„Sjálfri fannst mér þetta ekkert mál
enda var ég búin aö vita svo lengi aö ég væri gráhærö. Ég var meö svarbrúnt
hárþannig aö gráu hárin sáust ofsalega vel."Anna viöurkennir aö hún hafi
spáö í aö lita háriö á sér aftur dökkt.„Mig langar að prufa einu sinni áöur en
ég verð of gömul. Þaö er litiö mál aö klippa þaöúrefég fila það ekki svo það
væri ekkert mál." Anna segist þó ekki skilja þær konur sem fara í vörn þegar
þær eru spurðar úti gráa háriö enda búi lífsreynsla í hverju gráu hári likt og
er meö hrukkurnar.„Fyrir mér er grátt hár sjálfsagt mál og i rauninni á mað-
ur að vera eins og maður er.“
BæfjjiraM
Gráhærðir karlmenn eru sexí
„Ég skil ekki afhverju ég er ekki farin aö grána enn þá, ég er það dökk-
hærð," segir Dóra Takefusa.„Ég hefþó fundiö eitt og eitt hvítt hár í gegn-
um árin en ekkert grátt. Þessi hvitu hár eru mjög gróf, nánast eins og
garn."
Dóra segir aö sér hafí brugðiö heldur betur i brún þegar hún rakst á sitt
fyrsta hvíta hár.„Ég panikaði aöeins og tékkaöi hvort ég sæi fleiri en þaö var
bara umþetta eina að ræöa og núna ríf ég þau bara úr þegar égsé þau."
Dóra trúir ekki aö grá eöa hvít hár tenglst stressi þvi samkvæmt þeirri skil-
greiningu ætti hún aö vera orðin hvíthærö.„Ég held
aö þetta sé bara persónubundiö en annars er
erfitt að segja til um þetta. Flestar konur
lita á sér háriö á einhvern hátt og þvi
geta gráu hárin komið þeim á óvart.
Ég lita ekki á mér hárið og tek því
betur eftir þvi þegar þau birtast. “
Samkvæmt Dóru er þessu allt
öðruvisi háttað hjá karlmönnum.
„Persónulega fínnst mér karl-
menn sem farnir eru að grána
sjúklega sexi. Grátt i vöngum er
einhvern veginn merki um
karlmennsku. En allt önnur
lögmál gilda um konur. Það er
kannski svipað fyrir karla að
missa hárið og konur að
byrja að grána."
Sex ann sífiir Síðisli
gesturinn snýr
aftur á ÞjóOmimasafniO
Vera Sóley var átta ára þegar
Þjóðmmjasafninu var lokað árið
1998. Rétt eftir lokunina fékk
móðir hennar leyfi til að fara
með dóttur sína um safnið og
sýna henni það í síðasta sinn.
Núna - sex árum og ótal millj-
Safnarýni
ónum síðar - hefur safnið loks
verið opnað aftur. Og meðal
fyrstu gestanna var einmitt
Vera Sóley sem nú er fimmtán
ára og skoðaði gamlar slóðir
með blaðamanni DV.
„Ég man nú ekkert sérstak-
lega vel eftir þessari heimsókn,"
segir Vera nú. „Mamma og vin-
kona hennar voru með eitthvert
kvikmyndaverkefhi í huga, eitt-
hvað sem snerú gamla íslenska
menningu og þegar safninu var
lokað fannst þeim upplagt að
nota það í þetta verkeftú. Og við
fengum að skoða safnið rétt eftir
að því var lokað. Þetta átti að vera
einhvers konar heimild. Svo varð
nú ekki neitt meira úr þessu verkefni,
eða hefur að minnsta kosti ekki orð-
ið ennþá."
Aftur til fortíðar
Önnum kafinn menntskælingur-
inn gefur sér tíma til að fara á Þjóð-
minjasafnið á öðrum degi eftir opn-
un, í stóru hádegisgati í stundatöfl-
unni. „Ég man nú ekki mikið eftir
gamla anddyrinu en þetta er bara
flott svona við fyrstu sýn,“ segir Vera
Sóley í þrepunum á leið inn í land-
námsöldina. „Ég er ekkert sérstaklega
mikið fyrir þetta eldgamla, ekkert
spennt fyrir kumlum og svoleiðis. En
mér finnst þetta týpískt safn, svona
eins og maður hefitr skoðað í útlönd-
um. Upplýsingar hvíslaðar lágum
rómi úr földum hátölurum, tölvur í
veggjunum og svoleiðis."
Vera vindur sér inn í glerklefa með
kirkjusöng og munum og minjum frá
Hólum. Hún segist spenntari fyrir síð-
ari öldum en ekki endilega nútíman-
um. Hún nemur staðar í gamla and-
dyrinu og virðir fýrir sér Grundarstól-
*
Hvað er þetta?
Spurði hún þá, nú
þekkirhún askþegar
hún sér hann.
Aðkoman að safninu
er gjörbreytt „ Týpískt
safn eins og í útlöndum."
„Ég er ekkert sérstak-
lega mikið fyrirþetta
eldgamla, ekkert
spennt fyrir kumlum
og svoleiðis. En mér
finnst þetta týpískt
safn, svona eins og
maður hefur skoðað í
útlöndum. Upplýsing-
ar hvíslaðar lágum
rómi úrföldum hátöl-
urum, tölvurí veggjun-
um og svoleiðis."
„Hér var bara einn stóll í gamla
daga og ég mátti meira að segja setj-
ast í hann. Nú dettur mér ekíd einu
sinni í hug að fara fram á það, þótt
þeir séu tveir."
Ekkert prívat
Á efstu sýningarhæðinni nálgast
Vera Sóley nútímann en gefur sér
þó tíma til að staldra við kvenbún-
ing og söðul. „Ég hef farið á bak en
er ekkert sérstök hestamanneskja
og ekki ég vildi ég þurfa að ríða um í
söðli," segir hún og kíkir inn í gamla
baðstofu. Þar kveður maður rímu
við raust.
„Ekkert prívat, ekkert einrúm,"
muldrar menntskælingurinn. Svo
nemur hún staðar við 20. öldina, sem
fer hring eftir hring á færibandi.
„Soldið sniðug lausn. Að hrúga bara
alls konar varningi og tækjum á færi-
band. Það er auðvitað til mest af
munum frá 20. öldinni, síðan hafa
neyslan og tækjabrjálæðið blómstrað
svo þetta er einfalt og bara sniðugt.
Ég hugsa að ég verði ekki beinlínis
fastagestur héma á Þjóðminjasafh-
inu en ég á örugglega eftir að koma
hér við," segirVera Sóley menntskæl-
ingur.
ana.
„ p
Breytingin á syningar-
stefnunni er augljós
Menntskælingurinn kynnir
sérsöguna aftölvuskjá.