Flóra: tímarit um íslenzka grasafræði - 01.04.1966, Qupperneq 22

YFIRLIT UM GRÓÐURLENDI.
1. Holt og melar.
Þetta gróðurfélag er útbreiddast. Til þess má telja þann liluta hrauns-
ins, sem ekki er vaxinn skógi. Undirgróður í skóginum má líka víða
teljast til þess, svo og mikill hluti Fljótsheiðarinnar. Mánafell, Múla-
stöpull, Fagranesmór og sumir hólmarnir í Vestmannsvatni, eru aðal-
plássin, þar sem þessi gróður ræður.
Heita má að þessi pláss séu öll vel gróin. Helzt er Mánafell nokkuð
blásið ofan til, að norðan og vestan, og liábúngan á Skrattafelli að norð-
an og austan. Nokkrir melar eru og á norðanverðum Múlastöpli.
Þær plöntur sem gefa þessu gróðurlendi aðalsvipinn, eru einkum
lyngtegundir. í hrauninu eru víða flákar með sortulyngi, annarsstaðar
er það lítið. Beitilyng er víða, en krækilyng er þó einna útbreiddast.
Sauðamergur(limur) er livergi svo mikið að hann geti talizt aðalplanta.
Bláberja- og aðalbláberjalyng er víða yfirgnæfandi, einkum í brekku-
höllum og hlíðum. Fjalldrapi er víða en yfirleitt fremur lítið af honum,
og vantar hann sumsstaðar alveg í nánd við bæina. Rjújmalauf er mik-
ið útbreitt, en ekki aðalplanta nema á litlum blettum á hæstu stöðum.
Á melum eru algengastar tegundir: fjallasveifgras, blásveifgras, ló-
gresi, gullintoppa, holurt, lambagras, músareyra o. fl.
Hæsta bungan á þessu svæði, sem ég fór um er Skrattafell. Efst á því
er melur. Þar taldi ég eftirfarandi tegundir:
Carex rupestris. 9. Poa alpina.
Carex glacialis. 10. Poa glauca.
Cerastium alpinum. 11. Polygonum viviparum.
Draba nivalis. 12. Salix herbacea.
Dryas octopetala. 13. Saxifraga caespitosa.
Kobresia myosuroides. 14. Silene acaulis.
Empetrum nigrum. 15. Thymus arcticus.
Luzula spicata. 16. Trisetum spicatum.
Víða um hraunið eru smærri og stærri blettir, sem til að sjá eru öld-
ungis gróðurlausir. Er það einkum um miðbik hraunsins og ná þeir
hvergi út í jaðra þess. Ekki er neitt samband á milli þeirra. Hraunið
í rnörgum þeirra er úfið og illt yfirferðar. Þó að blettir þessir sýnist
í fljótu bragði gróðurlausir, eru þeir í rauninni fjölskrúðugri en víða
þar sem vel er gróið. Plöntueinstaklingarnir eru aðeins mjög strjálir.
20 Flóra - tímarit um íslenzka grasafræði
J