Flóra: tímarit um íslenzka grasafræði - 01.04.1966, Qupperneq 91

staður hennar], hárleggjastör (Carex caþillaris) og klóelfting (E. arv-
ense) áberandi. Ef vér athugum töfluna sést, að í mosamoldinni finn-
ast tegundir ólíkra gróðurlenda, svo sem mosaheiðar, runnaheiðar,
snjódælda, mela og brekkugróðurs, m. ö. o. tegundir, sem ella finnast
við furðu ólík skilyrði raka, skjóls og snjóalags. Sennilegt er, að í
mosamoldinni sé nær engin samkeppni milli tegundanna, svo að hver
sú tegund, sem á annað borð getur sætt sig við þau kjör, sem hún
liefir að bjóða, festi þar rætur, þótt hin sama tegund nái ekki fótfestu
í gróðurhverfum, þar sem gróðurinn verður þéttari og samkeppnin
milli tegundanna harðari. Af þessu leiðir að gróðurfélag þetta er teg-
undamargt. A% er mun lægra en í grasvíði sveitinni yfirleitt, og sömu-
leiðis Ch%. Hinsvegar er H% hátt, og Th gætir ofurlítið. Að vísu
er þar aðeins um eina tegund, augnfróna (E. frigida) að ræða.
Einstakir blettir.
Blettur XXXL 5, Öxnadalur, Bárðdælaafrétti, hæð um 600 m,
sýnir dæmigerðastan mosamoldargróður þeirra athugana, sem hér eru
fyrir hendi.
Blettir XXXI. 6-7, Hilludalir, Bárðdælaafrétti, hæð um 550 m.
Gróður er þar mjög smávaxinn og ósamfelldur, jarðvegur mjög þunn-
ur og landinu hallar gegn norðri. í 6 var landið með rakara móti.
Blettur XXX. 8, Álftatjarnarflæða, Bárðdælaafrétti, hæð um 500
m. Staðhættir eru þarna ögn frábrugðnir því, sem venjulegast er um
mosamold. Þetta er gamalt uppblásturssvæði, en jarðrakinn hefir ver-
ið of mikill, til þess að landið yrði örfoka, svo að neðsta jarðvegslagið
úefir haldizt að mestu. Síðan hefir moldin bundizt af mosum og hálf-
mosum. Háplönturnar eru mjög strjálar, túnvingull (F. rubra) og kló-
elfting (£. m~uense) eru þær tegundir, sem mest gætir. Einstaka mjög
kræklóttar grávíðihríslur (S. glauca) eru þar á víð og dreif. Svo er að
sjá, sem land þetta sé á breytingaskeiði, og kunni að breytast í grá-
víðiheiði, ef það nær að þorna og jarðvegur að þykkna. Mosamoldir,
líkar þessari athugaði ég á fleiri stöðum á Bárðdælaafrétt, t. d. í Ytri
múla og við Illagil, hvorttveggja í um 600 m hæð. í Ytra múla voru
túnvingull (F. rubra) og skriðlíngresi (Agrostis stolonifera) aðaltegund-
irnar. Við Illagil hagaði svo til, að þar hafði landið blásið upp, en
við uppsprettur og læki hafði neðsta moldarlagið haldizt kyrrt. Aðal
tegundir þar: túnvingull (F. rubra) og klóelfting (£. arvense), næst
þeinr gekk skriðlíngresi (A. stolonifera). Ennfremur voru þar þessar
tegundir: músareyra (C. alpinum), skeggsandi (Arenaria norvegica),
fjallasveifgras (Poa alþina), túnsúra (Rumex acetosa), mýrasóley (Par-
iiussia palustris) og hvítmaðra (Galium pumilum).
TÍMARIT UM ÍSLENZKA GRASAFRÆÐI - FlÓra 89